دیدگاه گاردین درباره معجزه اقتصادی آلمان: بر اساس کاهش بدهی ساخته شده است | سرمقاله

اسچند سال پیش در این دوشنبه، توافقنامه بدهی لندن شاهد بود که نیمی از وام‌های آلمان (در آن زمان آلمان غربی) که پس از دو جنگ جهانی انباشته شده بود، حذف شد. لغو بدهی، به ارزش بیش از یک پنجم تولید ناخالص داخلی ملی، توسط ایالات متحده، بریتانیا و فرانسه انجام شد. در نهایت، کشورهای آمریکای جنوبی، آسیایی و آفریقایی امضا کردند – از جمله، در پیچ تلخی از تاریخ، پیشگامان استعماری ورشکستگان امروزی.

معجزه اقتصادی آلمان بر اساس کاهش بدهی ها ساخته شد. برخلاف امروز، آلمان اجازه داشت بخش زیادی از بدهی های خود را با پول ملی خود بازپرداخت کند. این در حالی است که هزینه خدمات بدهی خارجی کشور 5 درصد درآمدهای صادراتی است. در سال 2021، این رقم برای کشورهای فقیر و بدهکار 16 درصد بود – پولی که باید برای مدارس و بیمارستان ها استفاده شود. در دهه 1950 انتظار می رفت که طلبکاران در صورت تزلزل اقتصاد آلمان، موهای خود را کوتاه کنند. به کشور اجازه داده شد تا با جایگزینی واردات با کالاهای تولید داخل، صنعتی شود، در حالی که کشورهای طلبکار موافقت کردند که صادرات خود را کاهش دهند. برخلاف کمک‌های مالی فعلی صندوق بین‌المللی پول، ایالت آلمان غربی اجازه داشت بزرگ‌تر شود. هزینه های رفاه اجتماعی به سمت بالا بزرگ شد.

کشورهای ثروتمند قرار می دهند واندر به پس از جنگ معجزه اقتصادی. آنها یا مهمترین طلبکاران هستند یا خانه مهم ترین طلبکاران برای کشورهای فقیر. موسساتی که آنها اداره می‌کنند – بانک جهانی و صندوق بین‌المللی پول – تنها در اواخر دهه 1990 شروع به بخشش بدهی‌های ملت فقیر کردند. با این حال سخاوت نشان داده شده به آلمان برای کشورهای در حال توسعه امروزی رد شده است. فضایی برای بازیابی قدرت و کنترل صنعتی برای آنها وجود ندارد. شرکت‌ها در شمال جهانی سودهای بادآورده‌ای را در تولید جهانی به دست می‌آورند، حتی اگر به ندرت محصولات را تولید کنند.

قدرت های بزرگ عجله ای برای تشویق کشورهای فقیرتر برای توسعه دور از بخش هایی مانند کشاورزی و معدن ندارند، جایی که مازادهای فراوان توسط شرکت های چندملیتی ثروتمند جهان استخراج می شود. اروپا از طریق تجارت ادغام شد – با آلمان غربی ضد شوروی در هسته آن – با این حال، در آمریکای لاتین و آفریقا، قدرت های خارجی از طریق توافق نامه های تجاری دوجانبه به دنبال نتیجه معکوس هستند. جای تعجب نیست که کشورهای فقیر در بن بست های توسعه گیر کرده اند. راز ثروتمند کردن کشورهای فقیر از زمانی که هنری هفتم در انگلستان در قرن پانزدهم شروع به مالیات بر صادرات پشم خام برای یارانه ساخت منسوجات پشمی کرد، شناخته شد.

کشورهای فقیر با الف خصومت آمیز محیط سیاسی و اقتصادی با افزایش نرخ بهره توسط فدرال رزرو ایالات متحده، ارزش پول آنها کاهش می یابد و خرید کالاهایی با قیمت دلار و بازپرداخت وام های دلاری برای کشورهای در حال توسعه دشوارتر می شود. ربکا گرینسپن، از کنفرانس تجارت و توسعه سازمان ملل متحد، هشدار داده است که چنین “بدهی هایی هرگز به طور واقع بینانه قابل بازپرداخت نیستند” – در حالی که مذاکرات تجدید ساختار گروه 20 در آخر هفته به بن بست رسیده است. کشورهای فقیر برای شرایط اضطراری آب و هوایی که جهان ثروتمند ایجاد کرده است، با هزینه بسیار بالایی روبرو هستند. کشورها باید پول نقد را برای تولید بومی خرج کنند، در حالی که در محدوده‌های سیاره‌ای قرار دارند. در عوض، آنها در تله انداختن مبالغ هنگفتی به دام افتاده اند طلبکاران.

آنچه به آنها کمک می کند، کاهش بی قید و شرط بدهی و تامین مالی سبز مبتنی بر کمک هزینه کافی است. دارندگان اوراق قرضه خصوصی، نه چین، بزرگترین بازنده خواهند بود. بانک ها، صندوق های نهادی و سرمایه گذاران 250 میلیارد دلار به 55 کشور آسیب پذیر آب و هوا کمک کردند، در حالی که پکن 47 میلیارد دلار وام داد. اوراق قرضه توسط قوانین انگلیسی یا نیویورک اداره می شود – و بریتانیا و ایالات متحده باید قوانینی را تصویب کنند که دارندگان اوراق قرضه را ملزم به مشارکت در توافق بین المللی کند. رفع بدهی. جهانی شدن در حال حاضر هماهنگ شده است توسط ثروتمندترین کشورهای جهان، کشورهای فقیر را خفه می کند. آنچه تجربه آلمان نشان داد این است که برداشتن جلیقه اقتصادی به کشورهای در حال توسعه اجازه می دهد تا دوباره نفس بکشند.