محاسبه حداقل هزینه‌ها نشان می‌دهد که چگونه مزایای بریتانیا کم است | فقر

چقدر برای رسیدن به آن کافی است؟ طبق تحقیقات جدید، هفته ای ۱۲۰ پوند است. پس از هزینه های مسکن، این حداقل چیزی است که برای یک بزرگسال مجرد بیکار در بریتانیا لازم است تا به طور منظم غذا بخورد، خانه خود را گرم کند، دوش عجیب و غریب بخورد، سفری عجیب با اتوبوس داشته باشد، از تلفن همراه استفاده کند، و خوب، زیاد کار نکند. دیگر

اگر شما یکی از چهار یورکشایرمن مونتی پایتون یا یک نوع خاص از نمایندگان محافظه کار هستید، 120 پوند در هفته لوکس به نظر می رسد. از سوی دیگر، اگر شما یک محقق فقر هستید، این مبلغ نسبتاً متوسطی است که ارتقای بزرگی را در سطوح مزایای فعلی ارائه می‌کند، در حالی که فقط سطح مشکل «فقر عمیق» بریتانیا را خنثی می‌کند.

سبد هزینه‌های «ضمانت ضروری» که توسط بنیاد جوزف راونتری (JRF) و Trussell Trust تهیه شده است، هفته‌ای 37 پوند برای غذا برای یک بزرگسال مجرد یا 67 پوند برای یک زوج، 35 پوند/44 پوند برای انرژی کنار می‌گذارد. 16 پوند / 32 پوند برای مسافرت، و 13 پوند / 23 پوند برای موارد مختلف مانند لوازم بهداشتی، مایع شوینده، خمیر دندان، کوتاه کردن مو و هزینه های بانکی (23 پوند). قبض آب، تلفن و اینترنت و لباس ها با هم 20 پوند دیگر / 31 پوند در هفته را تشکیل می دهند.

سازمان‌های خیریه می‌گویند که هدف مطمئناً آرزوی سخت‌گیری بود – «انتهای سخت‌گیرانه‌تر و محافظه‌کارانه‌تر طیف». این تا حدی بر اساس داده‌های رسمی مدل‌سازی شده است که نشان می‌دهد خانواده‌های کم‌درآمد واقعاً چه خرج می‌کنند، و با گروه‌های کانونی مدعیان منافع بررسی شده است.

برآوردها شامل الکل، سیگار و اشتراک نتفلیکس نمی شود (اگرچه شامل 3 پوند در هفته برای هزینه مجوز بی بی سی می شود). فرض بر این است که شخص اجاره می‌دهد (هیچ چیزی برای نگهداری خانه و بیمه یا تعویض یخچال و اجاق‌های خراب). کمک هزینه سفر معادل هشت بار اتوبوس در هفته است که مانع از کارکردن ماشین می شود.

فرقی نمی‌کند 120 پوند در هفته صرفه‌جویی دیوانه‌شده یا زیاده‌روی بی‌ملاحظه‌ای باشد، نرخ معادل پایه اعتبار جهانی را در نظر می‌گیرد که پس از افزایش 10.1 درصدی آوریل، 85 پوند در هفته برای یک بزرگسال مجرد خواهد بود. فکر می کنید ممکن است با 120 پوند مبارزه کنید؟ 35 پوند – معادل حداقل 140 پوند در ماه – بیشتر از چیزی است که آن شبکه ایمنی اولیه ارائه می دهد، حتی قبل از اینکه کسر سود این شبکه را کوچک کند.

نکته خیریه‌ها این است که مزایای امنیت اجتماعی بریتانیا در سال‌های اخیر به قدری از بین رفته است که دیگر یک شبکه ایمنی واقعی یا مطمئن ارائه نمی‌کنند. یک کارگر معمولی که شغل خود را از دست می دهد، زمانی که درخواست مزایای بیکاری می کند، می تواند شاهد سقوط درآمد خود از صخره باشد. اعتبار جهانی تنها 13 درصد از درآمد متوسط ​​را جایگزین می کند. افزایش نرخ پایه به بیکاران و کارگران کم درآمد کمک می کند.

دولت استدلال می کند که پایین نگه داشتن سطح مزایا، افراد را برای یافتن شغل یا ساعات کار بیشتر تشویق می کند. این کشور کمک یکباره در بحران را ترجیح می دهد، مانند پرداخت هزینه های حمایتی زندگی یا حق بیمه موقت کووید 20 پوندی در هفته. برچسب قیمت 20 میلیارد پوندی ضمانت ضروری بیهوده و غیرعملی است.

موسسات خیریه استدلال می‌کنند که این پرداخت‌های موقت، گچ‌های چسبنده موقتی است که از هزینه‌های عمیق‌تر و مشکلات اجتماعی ناشی از رشد مشکلات ناشی از فقر جلوگیری می‌کند. آنها می گویند که پیامدهای یک شبکه ایمنی نخ نما، فقر افسارگسیخته، فقر در کار، افزایش استفاده از بانک مواد غذایی، بدهی و بیماری روانی است.

شاهد ازدیاد داستان‌های فاجعه‌آمیز کودکان گرسنه‌ای باشید که با جعبه‌های ناهار خالی به مدرسه می‌آیند. بحران هزینه‌های زندگی چنین وحشت‌هایی را برجسته کرده است، اما این رسوایی‌ها، مربوط به مردمی که در فقر مطلق به دام افتاده‌اند، مدتی است که جوانه زده‌اند.