هاو می‌گوید نیوکاسل قبل از فینال جام حذفی احساس نمی‌کند تحت فشار تاریخ قرار بگیرد | باشگاه فوتبال نیوکاسل یونایتد

ادی هاو مطمئن است که تیم نیوکاسل او احساس “بار تاریخ” نخواهد کرد زیرا آنها قصد دارند به خشکسالی 54 ساله باشگاه پایان دهند.

نیوکاسل از زمان بالا بردن جام نمایشگاه ها (بعدها جام یوفا) در سال 1969 تاکنون موفق به کسب مدال های نقره ای نشده است، اما سرمربی آنها امیدوار است پس از فینال یکشنبه کارابائو کاپ مقابل منچستریونایتد، یک جام جدید و مورد انتظار را به اتاق هیئت مدیره سنت جیمز پارک معرفی کند.

هاو گفت: «من احساس نمی‌کنم بازیکنان تحت فشار تاریخ هستند، آنها آن را به عنوان یک انگیزه بالقوه احساس می‌کنند. ما قبل از شروع این مسابقات به آنها اطلاع دادیم که انتظار طولانی برای کسب جام وجود دارد و فکر می کنم همه آنها این را درک می کنند. من فکر می‌کنم این یک چیز عالی است که ما آن را به عنوان یک ابزار انگیزشی در اختیار داریم.»

بسیاری از مدیران مشهور، از جمله سر بابی رابسون، کوین کیگان و رافائل بنیتز، در دهه‌های اخیر نتوانسته‌اند جام‌هایی را برای نیوکاسل کسب کنند، اما هاو معتقد است که هیچ پیروزی مقابل منچستریونایتد نباید در درجه اول مربوط به او باشد.

او گفت: “این برای من ارزش جهانی دارد، اما اگر بتوانیم این کار را انجام دهیم، برای هواداران، برای همه کسانی که با نیوکاسل در ارتباط هستند بیشتر خواهد بود.” “آنها انتظار طولانی داشته اند و من فقط از برخوردم با مردم در سراسر شهر، عشق آنها به باشگاه فوتبال را می دانم. من دوست دارم این عشق را با یک جام برگردانم. از روز اول که به نیوکاسل آمدم، احساس خوبی داشتم. من در اینجا احساس رضایت درونی می کنم. من در محیط اطرافم احساس راحتی می کنم.»

هاو، 45 ساله، زمانی که مصدومیت زانو او را مجبور به بازنشستگی به عنوان بازیکن بورنموث در سال 2007 کرد، هرگز تصور نمی کرد که یک باشگاه لیگ برتری را مدیریت کند. “احساس می کردم خیلی خجالتی و درونگرا هستم.”

موفقیت بی سابقه به عنوان سرمربی بورنموث در نهایت او را در نوامبر 2021 به نیوکاسل هدایت کرد. اما تاریخ نیوکاسل هنوز بسیار چشمگیر است. فوتبالی که تیم کوین کیگان در دهه 1990 بازی کرد باورنکردنی بود.

هاو این شانس را دارد که دو انگشت استعاری را به سمت منتقدانی که مدعی بودند از منطقه آسایش بورنموث خود دور می شود، بچسباند. او گفت: «البته موارد شخصی وجود دارد. اما انگیزه من این نیست که به کسی ثابت کنم اشتباه می کند. واقعاً اینطور نیست. امیدوارم کار من در طول زمان ثابت کند که به اندازه کافی خوب هستم، اما فکر می کنم یک تصویر بزرگتر در اینجا وجود دارد. این برای نیوکاسل است.”

مادر مرحوم هاو، آن، که مرگ ناگهانی او در سال 2012 او را عمیقاً تحت تأثیر قرار داد، در افکار او برجسته خواهد بود.

او گفت: “او قبل از هر بازی در فکر من است، اما او حتی بیشتر آنجا خواهد بود.” او من را به عنوان یک کودک پنج یا شش ساله برای یک تور در اطراف ومبلی برد، جام حذفی جعلی را بلند کرد، با سر و صدای ساختگی جمعیت بیرون رفت. این رویای هر بچه ای بود، بالا رفتن از آن پله ها، تظاهر به اینکه یک بازیکن هستید. هرگز آن روز را فراموش نکرده ام ومبلی برای من مکانی شگفت‌انگیز بود، جایی که ناامید بودم تا با برخی ظرفیت‌های فوتبال به آن برگردم.

حرفه من واقعاً به مادرم بستگی دارد، بنابراین من به او و نقشی که او در زندگی من ایفا کرد بسیار فکر خواهم کرد.