ایالات متحده برادرانی را که نزدیک به 20 سال در خلیج گوانتانامو نگهداری می شوند به خانه می فرستد

خلیج گوانتانامو، کوبا – ارتش ایالات متحده روز پنجشنبه دو برادر را که به عنوان زندانی در جنگ علیه تروریسم به دلیل کمک به اداره خانه‌های امنی که مظنونان القاعده پس از حملات 11 سپتامبر 2001 در آنجا پناه گرفته بودند، آزاد کرد. دو مقام آمریکایی

محمد احمد غلام ربانی، 53 ساله، و عبدالرحیم غلام ربانی، 55 ساله، که در طول 20 سال بازداشت در ایالات متحده هرگز به هیچ جنایتی متهم نشدند، با هماهنگی با مقامات آنجا به پاکستان منتقل شدند.

این برادران در سپتامبر 2002 توسط سرویس های امنیتی پاکستان در کراچی دستگیر شدند. آنها در سال 2004 پس از حدود 550 روز در یک بازداشتگاه تحت کنترل سیا در افغانستان به خلیج گوانتانامو رسیدند.

آنها برای انتقال در سال 2021 تأیید شدند. مشخص نیست که چرا آنها در زندان مانده بودند. در این مدت، پنتاگون دو زندانی پاکستانی دیگر را آزاد کرد. سیف الله پاراچا، 75 ساله، در ماه اکتبر به کشور بازگردانده شد. مجید خان، 42 ساله، در بلیز بر اساس توافقنامه اسکان مجدد در این ماه آزاد شد.

آقای ربانی جوان‌تر، که نام احمد را بر عهده دارد، در گوانتانامو به عنوان یک هنرمند پرکار و هم به عنوان یک اعتصاب غذای مصمم شناخته شده بود که با مکمل‌های غذایی زنده می‌ماند و گاهی اوقات به زور از طریق لوله به او می‌خوردند.

قبل از آزادی احمد ربانی، پنتاگون تا حدی ممنوعیت انتشار آثار هنری ساخته شده توسط زندانیان گوانتانامو را لغو کرد. وکلای او مشتاق بودند بدانند که آیا به او اجازه داده شده بود بیش از 100 نقاشی را که در سالهای بازداشتش جمع آوری کرده بود، با هواپیمای باری نظامی که او و برادرش را به پاکستان رساند، ببرد.

کمتر در مورد برادر بزرگتر شناخته شده بود. آگنیشکا فریزمان، وکیلی که از سال 2006 به طور غیرمجاز وکالت او را برعهده داشته است، در آن زمان به هیئت آزادی مشروط گفت: «او خود را با کارهای ساده مشغول کرده است. مثلاً بلوک خود را جارو می کشد و تمیز می کند و از درگیری دوری می کند.»

این برادران در اسناد اطلاعاتی ایالات متحده با ملیت پاکستانی توصیف شده اند، اگرچه آنها در مکه، عربستان سعودی متولد و بزرگ شده اند و از نژاد روهینگیا هستند. هر دو خانواده در کراچی داشتند و قبل از دستگیری به عنوان راننده تاکسی پاره وقت کار می کردند.

از آنجایی که آنها به زبان عربی مسلط بودند، برای خالد شیخ محمد، رئیس سابق عملیات القاعده، که در گوانتانامو به عنوان عامل اصلی حملات 11 سپتامبر متهم به مجازات اعدام است، کار و بخش هایی از خانه های امن را نیز پیدا کرده بودند. .

در سال 2016، یک افسر ارتش آمریکا در گوانتانامو به هیئت بازبینی آزادی مشروط گفت که احمد ربانی «تاجری زیرک و حیله گر بود و به دنبال دلار بزرگ بود. او واقعاً اهمیتی نمی‌داد که بفهمد با چه کسی کار می‌کند، اما تأکید می‌کند که برای پول کار می‌کرد، نه برای یک هدف مذهبی یا یک دستور کار.»

کلایو استافورد اسمیت، وکیلی که وکالت هر دو مرد را برعهده داشته است، گفت که احمد ربانی از یک اعتصاب غذای هفت ساله که در اوایل سال 2013 آغاز شد “بسیار آسیب دیده” بود و “به سختی غذا را نگه می داشت.” اما او در این جبهه بهتر می شود.»

آقای استافورد اسمیت گفت: «طنز این است که امروز و در تمام طول اعتصاب غذای خود، زمانی که آنها در زندگی مشترک بودند، برای مردان دیگر غذا درست می کرد. با خانواده اش جمع می شود.

نام احمد ربانی نیز این هفته در جلسات استماع گوانتانامو مطرح شد که در مورد آن ممکن است از شواهدی در محاکمه زندانی متهم به طراحی حمله انتحاری القاعده به ناوشکن یو اس اس کول در یمن در 12 اکتبر 2000 استفاده شود.

دادستان ها گفتند که ممکن است بخواهند از آنچه آقای ربانی در اولین روزهای بازداشتش به بازجویان گفت به عنوان شهادت شنیده ها در این پرونده استفاده کنند. وکلای مدافع گفتند که آقای ربانی این بازجویی ها را به عنوان ثمره شکنجه پس گرفت. این هفته هیچ بحثی برای فراخواندن او به دادگاه وجود نداشت.

هر دو مقام آمریکایی به شرط ناشناس ماندن صحبت کردند زیرا مجاز به صحبت علنی نبودند. اما آنها گفتند که این انتقال تا بعدازظهر پنجشنبه تکمیل شده است.

خروج برادران، جمعیت زندانیان در خلیج گوانتانامو را به 32 نفر کاهش داد که همگی در سال های دولت جورج دبلیو بوش به آنجا فرستاده شدند. در طول سال‌ها، ایالات متحده حدود 780 زندانی را در مجموعه زندان‌هایی که زمانی گسترده بود نگهداری کرده است. در اوج خود، در سال 2003، ارتش 680 زندانی را در یک زمان در آنجا نگه داشت.

از بین کسانی که باقی مانده اند، 18 نفر به طور موقت برای آزادی یا انتقال موافقت شده اند، در صورتی که ایالات متحده بتواند با کشوری که مایل به پذیرش آنها است به توافق برسد. تعدادی از آنها می توانند به کشورشان بازگردانده شوند، از جمله مردانی از الجزایر، لیبی، تونس و عربستان سعودی. . اما اکثریت، اکثراً یمنی‌ها، به یک کشور جدید برای پذیرش آنها نیاز دارند، زیرا یمن، در بحبوحه جنگ داخلی، برای نظارت بر فعالیت‌های آنها و کمک به آنها برای ادغام مجدد در جامعه، آنقدر بی‌ثبات و خشن تلقی می‌شود.