زندگی در اوکراین پس از یک سال جنگ: “فرسوده، اما نه شکسته”

یک سال پس از اولین دیدارم از اوکراین جنگ زده، دوباره به میدان میدان در قلب کیف برگشتم، در همان نقطه ای که در اولین روز تهاجم همه جانبه روسیه به کشور در آن ایستادم. اکثر سنگرها از بین رفته اند و انبوهی از کیسه های شن وجود ندارد.

اما متوجه شدم که چیزی که تغییر نکرده است، انعطاف پذیری فوق العاده ای است که اوکراینی ها با وجود همه چیز همچنان به نشان دادن خود ادامه می دهند.

در شهرها و شهرهای ویران شده از جنگ، من آمدم تا روایت شخصی کسانی را بشنوم که زندگی و خانواده‌هایشان از هم پاشیده شده است، اما امیدشان را از دست نمی‌دهند.

مدرسه ایرپین: پناهگاه های بمب و آموزش سلاح

ایرپین، دروازه پایتخت اوکراین، یکی از شهرهایی بود که در طول تهاجم روسیه به منطقه کیف آسیب دیده بود. یک سال بعد، ساکنان در تلاش هستند تا به حالت عادی برگردند.

مثل هر روز صبح، بچه ها عجله دارند تا روز خود را در مدرسه Myria Lyceum شروع کنند. این مؤسسه که در جریان نبرد کیف تخلیه و بمباران شد، درهای خود را در پاییز برای شروع سال تحصیلی دوباره باز کرد.

همه چیز در صورت هشدار هوایی یا قطع برق، که هنوز هم مکرر است، برنامه ریزی شده است.

“همه بچه ها با معلمان خود سازماندهی شده اند، آنها می دانند کجا بروند، [and] در چه پناهگاهی،” مدیر مدرسه، ایوان میرونوویچ پتاشنیک توضیح داد.

برای اینکه پناهگاه ها در هنگام هشدار شلوغ نشوند، کودکانی که می توانند به مدرسه بیایند نیز به طور متناوب کلاس و آموزش از راه دور را انجام می دهند. بسیاری از این دانش آموزان قبل از بازگشت به مدرسه در خارج از کشور یا در سراسر کشور آواره شدند.

نوجوانان ملزم به یادگیری نحوه کار با سلاح هستند. میراثی از دوران شوروی که قبل از جنگ باعث لبخند آنها شد. دیگر نه.

آناستازیا 16 ساله می گوید: «متاسفانه ما باید این را یاد بگیریم تا از اوکراین، خانه و خانواده خود دفاع کنیم.

گورنکا: افراد و مشاغل مصمم به ادامه کار هستند

روستای گورنکا در ناحیه بوچا در زمان اشغال روسیه ویران شد. در اینجا، داوطلبان جوان از NGO شجاع برای بازسازی آمده اند تا آوارها را پاکسازی کنند.

این موج همبستگی به تتیانا، ساکن محلی که خانه خانوادگی وی ویران شده است، امیدواری داده است.

او به یورونیوز گفت: «آنها مرا از دنیای دیگری بازگرداندند. اکنون در حال پاکسازی هستیم تا بتوانیم دوباره بسازیم.»

قبل از جنگ، گورنکا خانه بسیاری از شرکت ها بود که هزاران نفر را استخدام می کردند. بیشتر آنها نابود شدند، اما نه همه.

از سرگیری تولید در سریع ترین زمان ممکن برای شرکت سازنده مدل های موبایل Ugears که بیش از 200 کارمند دارد، حتی در زمان جنگ ضروری بود.

رابرت میکولایف، رئیس بخش مهندسی می‌گوید: «من فکر می‌کنم این برای اوکراین مهم است، زیرا باعث افتخار است و روشن می‌کند که ما شکست ناپذیر هستیم و می‌توانیم با وجود همه ویرانی‌ها دوباره بلند شویم».

تولد در پناهگاه Borodyanka

بورودیانکا حدود پنجاه کیلومتر با کیف فاصله دارد و بمباران شده ترین شهر منطقه است. ساکنان آنچه از یکی از محله های ویران شده آن باقی مانده است چیزی باقی نمانده است. هزاران نفر آواره شده اند.

برخی در مراکز اسکان موقت که توسط لهستان تامین می شود، پناه گرفته اند.

با بازدید از یکی از آنها، داوطلبان بنیاد غذا در حال تحویل کالا به جامعه آنجا هستند. آنها تامارا، یکی از ساکنان را با یک دسته گل رز قرمز شگفت زده می کنند.

تامارا به والری گوریات می گوید: «امروز تولد من است.

“یک سال پیش دور یک میز نشسته بودیم، موسیقی پخش می شد. خاطرات خوشی را با هم تعریف کردیم. و حالا نمی دانم چه چیزی را به یاد بیاورم. چیزی برای یادآوری وجود ندارد. ما فقط منتظر پیروزی هستیم. امیدواریم به زودی برسد. چون ما دیگر نمی توانیم تحمل کنیم” او در حالی که صدایش می شکند نتیجه می گیرد.

خارکف: بیرون آوردن نیروها

خارکف، در شمال شرقی اوکراین، شاهد ماه‌ها درگیری شدید بود تا اینکه ارتش اوکراین نیروهای روسیه را مجبور به عقب‌نشینی کامل از منطقه در سپتامبر گذشته کرد.

اما این مقاومتی است که دومین شهر اوکراین بهای سنگینی برای آن پرداخته است.

چند ماه بعد، تنش در خارکف همچنان بالاست. در حدود سی کیلومتری مرز روسیه، همچنان زیر آتش موشک های روسیه قرار دارد.

ناتالیا پونیاتوسکا مدیر کارگاهی است که با جنگ سازگار شده است. او قبل از جنگ لباس زنانه درست می کرد.

اکنون او و تیمش اکنون مهارت های خود را در خدمت ارتش اوکراین قرار می دهند.

چه کسی فکرش را می‌کرد که ما از این، پر و بال، به چنین چیزهایی برای سربازی برویم؟» او به یورونیوز گفت.

کوله پشتی، جلیقه ضد گلوله، قاب برای ماهواره یا پنل های خورشیدی، برانکارد یا لباس زیر حرارتی، تنها بخشی از مواردی است که در اینجا بنا به سفارش ساخته شده و به خط مقدم تحویل داده می شود.

ناتالیا توضیح داد: «ما هر کاری که به جنگ خدمت می‌کند، مانند این کوله‌پشتی‌ها، برای ایستگاه‌های شارژ باتری نیروهای مسلح انجام می‌دهیم – یک ایستگاه در کیف نصب شده است.

ارتش به ما گفت که بیست و نه مردی که محاصره شده بودند، توانستند فرار کنند، زیرا می‌توانستند وسیله‌ای را حمل کنند که باعث می‌شد آنها دیده نشوند.»

“به لطف آن، همه آنها زنده و سالم هستند. به همین دلیل است که ما به کاری که انجام می دهیم افتخار می کنیم! چیزی که تیم را تشویق می کند، پیروز شدن در این جنگ است. ما اینجا فقط منتظر پیروزی نیستیم، ما برای رسیدن به آن تلاش می کنیم. هر چه زودتر اتفاق بیفتد. من یک نوه سه ساله دارم. می خواهم او در یک اوکراین آزاد بزرگ شود. این اولین چیزی است که صبح که از خواب بیدار می شوم به ذهن من می رسد. به چشمان او

“نقاط شکست ناپذیری” سالتیوکا

حومه سالتیوکا تنها بیست کیلومتر با مرز روسیه فاصله دارد و نقطه ورود به شهر خارکف است.

مقیاس تخریب چشمگیر است. قبل از جنگ، این منطقه حدود 40000 نفر سکنه داشت. فقط دو تا سه هزار باقی مانده است.

اولگا نمی تواند جلوی اشک هایش را بگیرد که به آوارهای یکی از ساختمان های ویران شده خیره شده است. شوهرش در سالتیوکا وقتی به پمپ بنزین می رفت کشته شد.

آنها همه چیز را نابود کردند.» او فریاد می زند آنها ما را بدون عزیزانمان، بدون پدر و مادر، بدون شوهر، بدون پسر رها کردند. بدون زندگی قبلی ما. بدون کار…

بازسازی در حال انجام است، اما کار بسیار بزرگ است و آینده نامشخص است. زندگی روزمره یک چالش برای کسانی است که ادامه می دهند.

توزیع کمک های بشردوستانه برای بسیاری تنها راه زنده ماندن است.

به اصطلاح “نقاط نشکن” نیز در اینجا در چادرها یا پناهگاه ها، مانند تمام نقاط اوکراین، ایجاد شده است. در آنجا، مردم می توانند کمی گرما پیدا کنند و باتری های خود را به تمام معنا شارژ کنند.

اینجاست که با اولکسی 21 ساله آشنا می شویم که مرتباً به اینجا می آید تا تلفنش را شارژ کند، یک نوشیدنی گرم بنوشد یا صرفاً تلویزیون تماشا کند.

احیای شبکه های آب و گاز و هیچ خدماتی غیرممکن است. تا زمانی که جنگ وجود داشته باشد، اوضاع بهتر نخواهد شد. او می گوید.

اگر جامعه اروپا و جهان صدای من را بشنوند، من می‌خواهم از آنها بخواهم که اقدامات قاطع‌تری را در حال حاضر انجام دهند، قبل از اینکه روس‌ها به طور گسترده نیروهای جدید را در قلمرو ما بسیج کنند.»

الکسی در پایان می‌گوید: “ما در لحظه‌ای هستیم که اکنون می‌توانیم با تدابیر قوی این جنگ را متوقف کنیم. اما به کمک شما و اقدام قاطع شما نیاز داریم.”