گوارديول بازي محرز را لغو كرد تا از منچسترسیتي و لايپزيگ جدا شود | لیگ قهرمانان

ناتینگهام فارست را می توان به عنوان یک اشتباه نادیده گرفت. این یک نمایش کاملاً نگران‌کننده‌تر از منچسترسیتی بود، که باز هم هق هق کرد و تکان داد، اما به نظر می‌رسید که با ادامه بازی، منسجم‌تر به نظر برسد. به مدت 45 دقیقه آنها به سادگی با میزبان خود بازی کردند و از طریق ریاض محرز گلزنی کردند و این تصور مشخص را ایجاد کردند که می توانند هر زمان که بخواهند سرعت را بالا ببرند.

در عوض جرقه از لایپزیگ بود، بسیار ضعیف و ترسو در نیمه اول، اما پیشنهاد تغییر در ماه های اخیر تحت مربی جدید آنها، مارکو رز. آنها با غرش تماشاگران کر کننده خانگی، با شایستگی توسط یوسیپ گواردیول به تساوی رسیدند، شانس کافی برای بردن آن داشتند و در پایان کاملاً بر یکی از بهترین تیم های جهان تسلط داشتند.

و بنابراین یک بازی برگشت وسوسه انگیز در اتحاد سه هفته دیگر در انتظار است، زمان کافی برای پپ گواردیولا برای حل برخی از مشکلات طولانی مدت که شروع به کار می کند. بدون کلین شیت ارلینگ هالند یک موقعیت خوب را از دست داد اما مشکل اصلی این بود که سیتی به ندرت توانست توپ را به او برساند. حتی گواردیولا که بازی اولیه‌اش بسیار موفق بود، وقتی تیمش برتری را از دست داد، یخ زده به نظر می‌رسید، در حالی که فیل فودن و جولیان آلوارز روی نیمکت می‌چرخیدند.

با بیماری کوین دی بروین، گواردیولا سیستمی را که معمولاً در این مواقع از آن استفاده می‌کند به کار گرفت: کایل واکر برای ایجاد عرض و سانترها به سمت بالا فشار می‌آورد، ماهرز کمی به داخل می‌کشد، برناردو سیلوا عمیق‌تر برای کنترل در کنار رودری. ایلکای گوندوگان – کاپیتان اینجا – بسیار بالا رفت، تقریباً به عنوان مهاجم دوم، تقریباً به طور قطع تلاش گواردیولا برای عقب انداختن خط میانی خطرناک لایپزیگ.

مهمتر از همه، تیمی بود که برای ثبات، برای صبر، برای سفت کردن آهسته پیچ ساخته شده بود. و یک نوع تهدید امپریالیستی برای سیتی وجود دارد، وقتی آنها بازی‌ها را به این شکل احساس می‌کنند: مانند گروهی از سارقان که محل اتصال را پوشانده‌اند، راه‌های فرار را بررسی می‌کنند، ساختمان را برای ضعف اسکن می‌کنند. تقریباً نیم ساعت بدون فرصتی در خور نام گذشت. اما گواردیولا به تدریج آن مناطق هافبک را اضافه می کرد، محرز و جک گریلیش را به حملات مرکزی می فرستاد، گوندوگان را به هر کجا که می خواست برود و منتظر اشتباه بود می فرستاد.

از زاور شلاگر رسید، مجبور شد یک تصمیم استرس زا بگیرد و توپ را در میانه میدان سرفه کند. گریلیش آن را بلعید. گوندوگان این ضربه زیبا را اجرا کرد. بقیه کارها را محرز انجام داد. و به همان اندازه که سیتی مستحق گل بود، لایپزیگ با ظاهر نامرتبش روی توپ و ناتوانی در یافتن پاس نهایی گویا، تا حد زیادی آن را دعوت کرده بود.

بی سر و صدا، گریلیش در این تیم گواردیولا بیشتر و بیشتر حس می کند. در طول فصل اول او گاهی اوقات در سمت چپ گیر کرده بود: یک تردمیل دریبلینگ، دائماً در حرکت است اما واقعاً به جایی نمی رسد. حالا لمس اول و دوم او پویاتر شده است. او در حال ایجاد یک رابطه کاری روان با گوندوگان است. او در یک شیفت دفاعی جهنمی قرار می دهد. و آرام آرام اعداد به سمت او می چرخند.

لایپزیگ بعد از استراحت خیلی بهتر بود. بنجامین هنریکس در جناح راست وارد شد و بلافاصله ضربه رو به جلو اضافه کرد و فرصت فوق العاده ای را برای تساوی از دست داد. آندره سیلوا به بیرون از زمین حمله کرد و ادرسون را با ضربه محکمی دفع کرد. و از جلو تا عقب فقط اندکی شجاعت بیشتر از آنها روی توپ بود: شجاعت بالا رفتن و متعهد شدن، دعوت به برخوردها، شروع به پرسیدن. در انتهای دیگر، ارلینگ هالند روی دروازه دوید و شوت خود را با فاصله 5 یاردی وارد دروازه کرد. گواردیولا با احساس اینکه طوفانی وجود دارد که باید از بین برود، در لبه منطقه فنی خود زانو زد و التماس کرد.

انرژی عصبی مثل آبله مرغان در این تیم پخش می شد. واکر یک کرنر غیر ضروری را واگذار کرد و نوعی گرداب فشار ایجاد کرد که سیتی معمولاً در ایجاد خود بسیار خوب است. در نهایت مارسل هالستنبرگ یک توپ گمانه زنی را روی آن آویزان کرد و گواردیول با سر بلند شد. در گوشه مقابل استادیوم، هواداران سیتی در سکوتی غم انگیز در این وضعیت ناخواسته جدید ایستاده بودند، شاید فکر می کردند که آیا لرد پانیک ممکن است کار بهتری را انجام داده باشد. دور صلیب

شاید برای لایپزیگ بهتر بود که کریستوفر نکونکو را در یک ربع مانده به بازی به زمین آورد و چند افتتاحیه در دقایق پایانی داشت، در حالی که دوره های متناوب فشار سیتی را نیز پشت سر گذاشت. آنها می توانند به منچستر سفر کنند نه تنها با این آگاهی که سیتی ممکن است صدمه ببیند، بلکه می توانند منفعل شوند. آنها در واقع در نیمه دوم بیشتر از مالکیت توپ لذت بردند. برای سیتی و برای گواردیولا، این نادرترین چیز است: وضعیتی که کاملاً در کنترل آنها نیست.