راهپیمایی در حمایت از اوکراین در لندن: همه چیز داشت آبی و زرد می شد | لندن

روز بهاری در میفر بود که در مورد آن آهنگ می نوشتند. زیر یک آسمان بدون ابر، نرگس ها در هاید پارک شکوفه می دادند. آبی و زرد، رنگ های اوکراین.

همه چیز آبی و زرد به نظر می رسید: تابلوی پارک خودروهای یورو، ون های پلیس و موتورسیکلت ها، و ژاکت های سرنشینان آن ها، اما واضح تر از همه صدها پرچم که توسط کسانی که در زیر پارک لین هیلتون برای لندن جمع شده بودند، برافراشته بودند. راهپیمایی Stands With Ukraine به سمت میدان ترافالگار.

این یک جمعیت معمولی ضد جنگ نبود. به استثنای آشکار پیتر تاچل، فاقد آن دسته از معترضان کارکشته بود که این مناسبت ها را پر می کنند. نه جنگ را متوقف کنید و نه CND، که هر دو از بریتانیا می خواهند تسلیح اوکراینی های محاصره شده را متوقف کند، پشت این رویداد نبودند. در عوض، صدیق خان، شهردار لندن بود که با حمایت جنبش اروپائی کاملا غیر رادیکال (رئیس جمهور: مایکل هسلتین) به اعتراض فراخوان داد.

راشل، زن میانسالی که تی شرت راجر واترز به تن داشت، گفت که این اولین تظاهراتی بود که تا به حال در آن شرکت می کرد. او گفت: «من اهل شرق مولسی، نزدیک همپتون کورت هستم. “این به عنوان کانون اعتراض شناخته نمی شود.”

او آمده بود زیرا از آنچه در اوکراین می گذشت ناراحت و وحشت زده بود. شاید ساده لوحانه باشد، اما من امیدوارم که اگر پوتین به اندازه کافی اعتراض جهانی را ببیند، شاید متوقف شود.» او صورتش را کشید، گویی می‌خواهد بگوید این یک شات طولانی است.

ناودیپ سادرا، دانشجوی دانشگاه UCL، به قول خودش، «در نجابت» آمده بود. او می خواست با اوکراینی ها و دوستانش در بلاروس و روسیه که از آزادی اعتراض یکسانی برخوردار نبودند، همبستگی نشان دهد. او از این استدلال که توسط برخی گروه های مترقی مطرح شده بود، آگاه بود که اوکراین باید به غرب نگاه نکند و خود را به منطقه حائل بودن در حوزه نفوذ روسیه بسنده کند.

او گفت: «این ما نیست که به اوکراینی‌ها بگوییم چه کاری انجام دهند. “این به آنها بستگی دارد که آینده خود را تعیین کنند.”

در حال حرکت به سمت انتهای دیگر مقیاس سنی، ملوین براگ با همسرش گابریل ایستاده بود. آنها نیز مانند بسیاری از جمعیت، بر این باورند که ولادیمیر پوتین برای حمله به اوکراین جرأت یافت، زیرا غرب در برابر الحاق کریمه به او منفعل مانده بود.

براگ گفت: «او ما را در این تله ترور گرفتار کرده است. همسرش گفت: «او قرار نیست آن دکمه را فشار دهد.

البته هیچ یک از ما این را نمی دانیم – و پوتین هم می داند که ما نمی دانیم.

امید باید این باشد که خود روس ها بتوانند در برابر تاکتیک های قوی پوتین مقاومت کنند. در میان معترضان مکس، یک کارمند فناوری اطلاعات بود که پلاکاردی را حمل می کرد که روی آن نوشته شده بود “روس ها علیه جنگ”. او گفت که کسی را در جامعه روسیه در لندن نمی شناسد که طرفدار جنگ باشد.

او اذعان کرد که در خانه، موضوع متفاوت بود. “چون آنها حقیقت را نمی دانند. آنها فقط تلویزیون تماشا می کنند و اطلاعات کاملاً کنترل می شود.»

کسانی که حقیقت را می دانند اگر به آن عمل کنند با دستگیری و زندان مواجه می شوند. حتی در امنیت لندن، مکس نمی خواست نام خانوادگی یا سایر مشخصات هویتی خود را ارائه دهد.

زمانی که جمعیت شروع به حرکت به سمت میدان ترافالگار کرد، به میزان قابل توجهی متورم شده بود. هیچ چیز به اندازه برخی از اعتراضات بزرگی که لندن دیده است، نیست، اما به اندازه ای بزرگ است که نیم ساعت طول بکشد. ابتدا به طرز عجیبی ساکت بود، یک تظاهرات صلح در سکوتی سرسام آور برگزار شد. اما جمعیت صدای خود را در Piccadilly پیدا کرد، زمانی که صدا متوقف شد و شعار بلند شد: “با اوکراین بایست!”

این کلمات بارها و بارها تکرار می شدند و با هر تکرار آنها قدرتمندتر و حرکت می کردند تا اینکه تماشاگران ایستادند و به آن ملحق شدند. بسیاری از معترضان گفتند که می خواهند اوکراینی ها بدانند که تنها نیستند، اگرچه یک روز آفتابی در لندن مردمی که مشغول خریدهای معمولی خود هستند و بیرون از کافه ها می نشینند، برای ساکنان ماریوپل و خارکف باید راه بسیار دوری به نظر برسد.

آنها لزوماً قدردان هدیه بریتانیایی برای عجیب و غریب بودن و کنایه در پلاکاردها نخواهند بود، که روی یکی از آنها نوشته شده بود “من هنوز منزجر هستم” و حامل آن را “منزجر از تونبریج ولز” معرفی می کند. و ریچارد گیل، یک هوادار فوتبال با موهای خاکستری که پرچم بزرگ اوکراین را با نشان باشگاه چلسی حمل می کند، چطور؟ او گفت: «ترجیح می‌دهم در پایین‌ترین لیگ باشیم تا اینکه مالک یک الیگارشی باشیم.

شاید چنین نگرانی‌هایی از یک بلوک آپارتمانی تخریب شده کمی محلی به نظر برسد. بدون شک آنها قدردان انبوه پرچم های آبی و زرد خواهند بود، حتی اگر بخواهند لندنی های بیشتری را ببینند که آنها را در دست دارند. اما پس از آن آنها همچنین می دانند که برای متوقف کردن این جنگ خاص، بسیار بیشتر از تکان دادن پرچم نیاز است.