پدران مدرن شرم آور هستند. که فقط ممکن است سیاست خوبی باشد.

اعمال عمومی از پدر شدن، مهم نیست که چقدر پیش پا افتاده، تمایل به جلب توجه مثبت دارد. یکی از اولین خاطرات من از پدر بودن این است که دختر شیرخوارمان را با کالسکه اش در مرکز شهر باتون روژ قدم زدم و چند راننده برای تعریف و تمجید از من کم کردند. (یکی فریاد زد: «تو کار درستی می‌کنی!») در خواربارفروشی با دخترم در کریر، او را تکان می‌دادم تا روی تخت بخوابد، حتی او را در مطب دکتر نگه می‌داشتم – به خاطر این اعمال، من مرتب و پرشور دریافت کردم. تاکید بر اینکه، احتمالاً ناگفته نماند، به ندرت معیاری برای مادران است. اعمال مشهود پدر و مادر در معرض نوعی تورم اجتماعی است که گومز در استفاده از آن دانا است.

این همه سخاوت نسبت به پدرها بر پایه توقعات پایین است. به نظر می رسد گومز در حال جمع آوری همان تقویت کننده مثبت برای تعویض پوشک هاج در رختکن خانه است که روزی هاج برای استفاده از قاشق پسر بزرگ برای مالیدن نخود فرنگی خرد شده روی صورتش برای اولین بار جمع آوری خواهد کرد. تصاویر پدری تکامل یافته اند – از اقتدارگرایی شدید و تهدید تهدیدآمیز تا بی کفایتی و سپس دوباره – اما موضوع پدر مدرن، طبقه متوسط ​​و لیبرال به طور کلی به عنوان چهره ای از آموزش تصویر می شود. او تمام تلاش خود را می کند تا یاد بگیرد، عقب بیفتد، بهتر شود. او احمق، به ظاهر بی ضرر، با نیت خوب، گاهی خودآگاه است اما احتمالاً از قرار ملاقات بعدی فرزندانش با دندانپزشک آگاه نیست. گومز قدرت پدر امروزی را درک می کند – شوخی های او، بدن او، موسیقی راک او، کلاه هایش. مادران حرفه‌ای به خاطر وظایف خانگی که تصور می‌شود آنها را رها کرده‌اند مورد سرزنش قرار می‌گیرند، اما پدرانی مانند من و گومز به‌خاطر امتیازات اجتماعی که تصور می‌شود شجاعانه کنار گذاشته‌ایم اعتبار دارند: خونسردی، استقلال، فرماندهی مردانه.

فکر می‌کنم این دقیقاً همان چیزی است که اعلان انجمن پدران به دنبال اهرمی برای آن بود: ترس شدید پدر بودن. گومز پیوندی به پخش زنده این اطلاعیه در توییتر منتشر کرد با نوشتن، “همانطور که لیزو می گوید، زمان لعنتی فرا رسیده است.” (بس کن بابا، ما را خجالت می کشی!) در کنفرانس خبری کوچک، پدرها در کنار طالب، یکی از مادران گروه ظاهر شدند. خلق و خوی سبک، بامزه، با خنده های اجتماعی بسیار بود. نماینده دن گلدمن، یادداشتی را که دخترش او را در برگه قانونی در برگه بسیار کنگره‌دارش گذاشته بود، بالا گرفت. “سلام. بابا،» در آن نوشته شده بود. “من. عشق. تو من. تو را در آغوش بگیر. و بوسه. وقتی تو. به خانه رسیدن.” کهن الگویی که این مردان به عمد تجسم کردند، هم به شدت خجالت آور بود و هم از خجالت راحت بود – چشم اندازی از پدر بودن، حتی مردانگی، که از تمایل به نرم به نظر رسیدن قدرت آن را به دست می آورد.

یکی از جنبه های قابل توجه این دیدگاه و خود گروه پدران این است که آنها دو حزبی نیستند. بخش تأثیرگذار جنبش محافظه کار امروزی به چنین شرمساری حساسیت نشان می دهد. این محافظه کاران دگرگونی مشابهی را در بابای معاصر تشخیص می دهند، اما آن را به عنوان کاهش و زوال ثبت می کنند. در دو سال گذشته، تاکر کارلسون هم سریالی به نام «پایان مردان» منتشر کرده است و هم پیت بوتیگیگ را به خاطر گرفتن مرخصی پدری با گفتن اینکه «در تلاش است بفهمد چگونه شیردهی کند» را مورد تمسخر قرار داده است. در توییتر، مفسر مت والش مفهوم مرخصی پدری را رد کرد با همان انرژی که پدران دستورالعمل مبلمان Ikea را رد می کنند. جاش هاولی، سناتور ایالت میسوری، کتابی با عنوان “مردانگی: فضایل مردانه مورد نیاز آمریکا” نوشته است – “جامعه آزاد که مردانگی را تحقیر می کند”، در نسخه تبلیغاتی آمده است، “آزاد نخواهد ماند.”

انجمن پدران، کمی برنامه‌ریزی زیباشناختی را به این پدران تحت محاصره ارائه می‌دهد. نوع پدری که آنها برای بازی انتخاب می‌کنند اغلب به‌عنوان کاریکاتور ضعیف نشان داده می‌شود، اما در عین حال از نظر تسلط بر تخیل معاصر مطمئن به نظر می‌رسد. در حالی که اعداد متضاد آنها از هر چیزی که دید نوستالژیک مردانگی پدرانه را به خطر می اندازد عقب نشینی می کنند، این پدرها مطمئن هستند. هاله خجالتی که می تواند پوشیدن نوزاد، تعویض پوشک و مرخصی پدری را احاطه کند هنوز بوی تبعیض جنسی و همجنس گرا هراسی می دهد. پدران کنگره می دانند که تسلیم شدن در برابر این شرمساری، از دست دادن است، گم شدن در زمان. بنابراین آنها آن را باحال بازی می کنند، یا حداقل به اندازه یک دسته از پدران میانسال باحال بازی می کنند. اشکالی ندارد رفیق، زمزمه می کنند. سنجاق یقه ی AR-15 و بند را روی نوزادتان بردارید. همان‌طور که لیزو می‌گوید، شما احساس خوبی خواهید داشت.