پرداخت و وصل: صندوق های فدرال باعث پاکسازی چاه های نفت گم شده می شود

یک قرن پس از آنکه بارون‌های نفت تگزاس را برای یافتن توطئه‌های اصلی برای استخراج طلای سیاه جستجو کردند، رونق دیگری در راه است: مسدود شدن هزاران چاه نفت متروکه. این یک عجله نفتی است که با وعده پول فدرال تحریک شده است.

در سال 2021، رئیس جمهور بایدن قانون زیرساخت دو حزبی را امضا کرد که 4.7 میلیارد دلار به ایالت ها و آژانس های فدرال برای مسدود کردن پروژه های نفت و گاز موسوم به “چاه های یتیم” در صورت نداشتن مالک اختصاص داد.

آدام پلتز، وکیل صندوق دفاع از محیط زیست، یک گروه مدافع، گفت: “هیچ وقت پول فدرال برای بستن این چاه ها در دسترس نبوده است.”

هر چاه نشتی می تواند یک خطر زیست محیطی جدی برای مناطق اطراف به شکل توده متان یا آلودگی آب های زیرزمینی ایجاد کند. با این حال بستن یک چاه یتیم می تواند ده ها هزار دلار هزینه داشته باشد.

یکی از آژانس های فدرال که شروع به حل این مشکل کرده است، خدمات پارک ملی است که شروع به استفاده از بودجه برای ایجاد یک تیم چهار نفره از کارآگاهان چاه یتیم کرده است. مأموریت آن ردیابی کثیف ترین چاه های یتیم در بیش از 84 میلیون هکتار از زمین های فدرال است که آژانس نظارت دارد و آنها را وصل کند – که قبلاً یک رویا بود.

در ژانویه، پروژه افتتاحیه این سرویس آغاز شد: بستن 10 چاه که در سراسر هزارتوی کانال های بایو در پارک ملی تاریخی ژان لافیت و حفاظتگاه در جنوب لوئیزیانا پخش شده اند.

کار گران است. فارست اسمیت، مهندس نفت و محیط زیست در آژانس، تخمین می زند که هر چاه در این پارک حدود 100000 دلار هزینه برای بسته شدن دارد. با 9.8 میلیون دلار بودجه برای پروژه‌های فعلی – که از میلیاردها دلار اختصاص یافته به دولت‌های ایالتی و آژانس‌های فدرال – و میلیون‌ها دلار دیگر در راه است، تیم او چشم دوجین چاه دیگر در سراسر کشور برای بسته شدن دارد. این اولین فرورفتگی در فهرست حدود 2000 چاه در زمین های فدرال تحت نظارت سرویس پارک است.

تعداد کل چاه‌های ایالات متحده که رها شده‌اند یا مالک ندارند، مانند شکوفه‌های جلبکی در حال تکثیر هستند. در سال 2018، کمیسیون نفت و گاز بین ایالتی بیش از 60000 چاه یتیم را در سراسر کشور ثبت کرد. تا سال 2021، این تعداد از 130000 فراتر رفت.

و این احتمالاً به مجموع واقعی نزدیک نیست. بین مجموعه‌ای از پایگاه‌های اطلاعاتی، کیفیت متناقض سوابق و تعاریف مختلف برای طبقه‌بندی چاه‌ها، حتی اعداد و ارقام بالپارک نیز دشوار است. کمیسیون بین ایالتی تخمین می زند که ممکن است 800000 چاه یتیم بدون سند وجود داشته باشد. مری کانگ، استاد دانشگاه مک گیل که بر تلاش‌ها برای ارزیابی کمی چاه‌های یتیم نظارت دارد، می‌گوید: «هنوز این عدم قطعیت بزرگ وجود دارد.

به دست آوردن آمار 2000 چاه خدمات پارک آسان نبود. در سال 2019، مقامات آژانس فقط از 500 یا بیشتر مطلع بودند. پس از بررسی پایگاه‌های داده‌ای که در شمارش آژانس گنجانده نشده‌اند، آقای اسمیت 1500 مورد دیگر را کشف کرد.

آقای اسمیت به یاد می آورد: «چشم های سرپرست من واقعاً بزرگ شد. او گفت: “شوخی می کنی؟”

گذشته از تایید وجود چاه، پایگاه های داده معمولاً اطلاعات اضافی کمی ارائه می دهند. در آن زمان کارآگاهی شروع می شود. ممکن است سرنخ هایی به شکل مخازن باتری یا پدهای حفاری که با تصویربرداری ماهواره ای گرفته شده اند ظاهر شوند. برای یک چاه اسرارآمیز در جنگل بارانی هوه در شمال غربی ایالت واشنگتن، یک پست تصادفی در یک انجمن پیاده روی آنلاین مکان خاصی را در اختیار تیم قرار داد.

در مرحله بعد، یک بازرس با یک فلزیاب، یک ردیاب گاز و لیستی از سؤالات وارد میدان می شود: دقیقاً چاه کجاست؟ آیا به برق وصل است؟ آیا باعث آسیب زیست محیطی می شود؟ آیا یک کوهنورد می تواند به آن برخورد کند؟

با هر شانسی، آژانس صاحبی پیدا می کند که بتواند هزینه های وصل کردن یک چاه را بپردازد. اما اغلب، اینطور نیست.

اراضی فدرال تحت نظارت سرویس پارک ملی، ویترین دلهره‌آوری از تنوع زیست‌محیطی آمریکاست که بیابان‌ها، مرداب‌ها، کوه‌ها و جنگل‌ها را در بر می‌گیرد و چاه‌های نفت یتیم را می‌توان در سرتاسر آنها یافت.

وینی استاچلبرگ، هماهنگ‌کننده زیرساخت‌ها در وزارت کشور گفت: «محل‌های واقعی در زمین‌های عمومی و پارک‌های ملی دورتر هستند، که چالش‌هایی را ایجاد می‌کند. این ممکن است دست کم گرفته شود.

یکی از چاه‌های یتیمی که قرار است وصل شود، روی زمینی خشک در منطقه تفریحی ملی گلن کانیون در یوتا قرار دارد.

Cheyney Clopton، بازرس آژانس گفت: “نزدیک ترین جاده بیش از هشت مایل دورتر است.” این کار ممکن است به هلیکوپتر نیاز داشته باشد، اما نامعلوم بودن سایت حتی پیدا کردن خلبان را نیز دشوار می کند. او گفت: «این ممکن است بزرگترین چالش من تا کنون باشد، در واقع.

یک سفر اکتشافی که به خوبی وصل شده باشد، یک گردش معمولی در نظر گرفته نمی شود. بردن سکوهای نفتی، تجهیزات ساختمانی و تجهیزات بیواک به داخل بیابان برای بستن یک چاه مستلزم آکروباتیک لجستیکی است، شاهکاری که آقای اسمیت آن را به عنوان «۹۰ درصد برنامه ریزی، ۱۰ درصد اجرا» توصیف کرد.

کسانی که مسئول کار در ژان لافیت در لوئیزیانا بودند، توضیح دادند که چگونه لوله‌های برخی از چاه‌های یتیم پارک در نزدیکی خط آب فرو رفت و قایق‌ها را تهدید کرد. و از آنجا که اپراتورهای آنها آنها را رها کرده بودند، ممکن است چاه ها به درستی مهر و موم نشده باشند و خطر انتشار سموم در آب را به همراه داشته باشد.

آقای پلتز از صندوق دفاع از محیط زیست گفت: “فقط همه چیز را در مسیر خود می کشد.” “سبک نمکی زمین.”

گروهی از پیمانکاران به همراه نمایندگان ایالت و پارک از طریق بارج در حال عبور از باتلاق های پارک هستند. در محل، کارگران لوله های در معرض دید را جدا می کنند و سیمان را به لوله های چاه پمپ می کنند و آنها را آب بندی می کنند.

بسته به محل چاه‌های دیگر، زوج‌های عجیب و غریب تکنولوژیک برای مقابله با یک مأموریت واحد تشکیل می‌شوند. به عنوان مثال، وصل کردن یک محل چاه در پارک ملی کوه‌های گوادالوپ در تگزاس، مستلزم پرتاب تجهیزات بزرگ مانند ماشین‌های حفاری و فرمان‌های لغزنده است، در حالی که کارگران و وسایل سبک‌تر با قطار قاطر به محل می‌رسند. از آنجایی که تنها جاده منتهی به چاه پنج دهه پیش از بین رفته است، قبل از انجام هر کار چاهی باید تعمیر شود.

پس از تکمیل آن وظایف، یک چاه منفرد وصل خواهد شد. از آنجایی که تعداد چاه های متروکه همچنان در حال افزایش است، حتی میلیاردها دلار ممکن است برای پروژه ناکافی به نظر برسد. اما همین سه سال پیش، این موضوع زیست‌محیطی آنقدر حاشیه‌ای بود که تعداد کمی آن را اندازه‌گیری می‌کردند.

“آیا دوست داشتم به جای محرک 4.7 میلیارد دلاری، یک محرک 47 میلیارد دلاری باشد؟ مطمئنا،» آقای پلتز گفت. آیا شگفت انگیز است که 5 میلیارد دلار وجود دارد؟ بله، زیرا این مقدار بسیار بیشتر از صفر است.»