من قبلاً نگرانی‌های مالی را به دوش می‌کشیدم – حالا بچه‌های من هم این بار را احساس می‌کنند. من آنها را در خانه تعقیب می کنم و چراغ ها را خاموش می کنم | چارلی

من از کمک خواستن خوشم نمیاد به عنوان یک مرخصی، همیشه مجبور بوده ام از خودم مراقبت کنم، اما دیگر فقط از خودم مراقبت نمی کنم. من یک مادر مجرد با چهار بچه فوق العاده هستم و با افتخار می توانم بگویم که آنها هرگز چیزی نخواسته اند. تا همین اواخر بود.

من همیشه می توانستم خانه ای گرم برای بچه هایم فراهم کنم، اما به دلیل سه برابر شدن قبض انرژی، مجبور شدم به آنها بگویم که برای گرم نگه داشتن زمستان یک جامپر اضافی روی آن بگذارند یا زیر یک پتو بنشینند. من همیشه توانسته ام یک یخچال و کمد انبار داشته باشم و مطمئن شوم بچه هایم هرگز گرسنه نخواهند بود. اکنون، من برای تغذیه آنها به بانک های مواد غذایی تکیه می کنم.

زمانی که قبض انرژی من از 83 پوند در ماه به 283 پوند در ماه بدون هشدار رسید، مجبور شدم بدهی مستقیم خود را لغو کنم و به جای آن یک متر پیش پرداخت را انتخاب کنم. کنتورهای پیش‌پرداخت قرار است برای افرادی باشد که بودجه محدودی را مدیریت می‌کنند، اما تعرفه‌های بالاتری دارند، بنابراین من برای انرژی کمتر هزینه بیشتری می‌پردازم. در تابستان که آفتاب لباس‌هایم را خشک می‌کرد و خانه‌ام را گرم نگه می‌داشت، خوب بود. حالا، اگر می‌خواهم بچه‌هایم را با لباس‌های تمیز روی پشت‌شان گرم نگه دارم، باید یک خشک کن و رادیاتور برق بزنم.

من قبلاً خودم دغدغه های مالی را به دوش می کشیدم. حالا بچه های من هم این بار را دارند. من متوجه شده ام که زمان دوش گرفتن آنها را تنظیم می کنم و بیشتر وقتم را به تعقیب آنها در خانه می گذرانم تا مطمئن شوم که وسایل الکترونیکی و چراغ ها را در زمانی که از آنها استفاده نمی کنند خاموش کرده اند.

من بدم نمی آید کمربندم را ببندم، چون هرگز پول زیادی برای بازی نداشتم. صرفه جویی رشته ای است که من در فرزندانم تلقین کرده ام، بنابراین من خوش شانس هستم که تحت فشار قرار نگرفته ام تا با آخرین روند مد، ابزارها و سایر مدها همراه نباشم. بچه‌های من از گذراندن وقت در مغازه‌های خیریه و فروشگاه‌های تخفیف‌خورده برای خرید چانه‌زنی لذت می‌برند. با این حال، من نگران هستم که مراقبت از سکه ها به زودی کافی نباشد.

من یک کارمند مراقبت تمام وقت هستم و در مراقبت از سالمندان تخصص دارم، اما به دلیل درآمد کمی که دارم، بهتر است در سوپرمارکت یا پشت بار کار کنم. من برای انجام کارهایم به یک ماشین نیاز دارم و کارفرمای من به بنزین یا سایر هزینه هایی که راه اندازی وسیله نقلیه متحمل می شود یارانه نمی دهد. با این حال، در مقایسه با افرادی که با آنها کار می کنم، کار را آسان کرده ام. برخی از مشتریان من تمام پس‌اندازهای زندگی خود را – گاهی صدها هزار پوند – صرف مراقبت در منزل کرده‌اند. یک مشتری، بیایید او را فرد بنامیم، 500000 پوند برای مراقبت هزینه کرد. او هزینه مراقبت از همسرش را قبل از مرگ پرداخت کرد و پس از آن ناخوش شد و به چهار ویزیت در روز نیاز داشت. او نگران بود که خانه‌اش را از دست بدهد، زیرا می‌دید که پس‌اندازش کم می‌شود.

من عادت داشتم وعده‌های غذایی فرد را با دقت برنامه‌ریزی کنم، و ضروری بود که او به این برنامه‌ها پایبند باشد، وگرنه خطر بستری شدن در بیمارستان را تهدید می‌کند. البته وقتی پولش تمام شد، شرکت من او را رها کرد و سپس شرکت دیگری مسئولیت را بر عهده گرفت و بسته مراقبتی را که من با دقت برای او طراحی کرده بودم، کنار گذاشت. بنابراین، همانطور که پیش بینی می شد، او در بیمارستان بستری شد و من دیگر او را ندیدم. او قبل از مرگ همه چیز را از دست داد فقط به این دلیل که به کمک نیاز داشت.

سال گذشته مجبور شدم بیش از پنج ساعت را با یکی دیگر از کاربران خدمات بگذرانم، زیرا او پس از سقوط منتظر آمبولانس بود. پنج ساعت در حالی که از درد می پیچید. گاهی اوقات با گریه کار را ترک می کنم، فقط برای اینکه تحت فشار بیشتر و بیشتر به خانه برگردم.

من عاشق کارم، روابطی که با مشتریانم دارم و وقت گرانبهایی را با آنها می گذرانم، اما بعضی روزها فکر می کنم آیا ارزش استرس را دارد یا نه. من افرادی را می شناسم که تمام روز را پشت صندوق می نشینند و بیشتر از من با ساعت های بسیار کمتری پول در می آورند. من عاشق کمک کردن به مردم هستم، اما این بحران باعث می‌شود بیشتر خودخواهانه فکر کنم و از آن متنفرم.