صبر کنید، کمپین نیمه راه است؟

هفته گذشته، من نوشتم که ران دیسانتیس اسکات واکر نیست.

اما منصفانه است که تعجب کنیم که آیا واقعاً باید در این مرحله اولیه به آن اهمیت دهیم. به هر حال، هنوز نزدیک به یک سال تا شروع جدی فصل اولیه باقی مانده است.

باور کنید یا نه، احتمالا باید. حتی در این مرحله اولیه، نظرسنجی ها اغلب به طرز شگفت انگیزی نشان دهنده نتیجه نهایی انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری است.

رهبر در نظرسنجی‌هایی که در سه ماهه اول سال قبل از انتخابات مقدماتی انجام شد، اغلب در دوره مقدماتی مدرن، که مربوط به دهه 1970 است، نامزدی را کسب کرده است. حتی زمانی که نامزدهای پیشتاز شکست می‌خورند، معمولاً تسلیم نامزد دیگری با حمایت قابل توجه در نظرسنجی‌های اولیه می‌شوند.

این را کنار هم بگذارید، و رابطه مناسبی بین رای گیری اولیه و نتیجه انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری وجود دارد – رابطه ای که برای آقای دیسانتیس نویدبخش است. (نظرسنجی های با کیفیت بالاتر دارند تمایل به نشان دادن حمایت کمتری از دونالد ترامپ داشت.)

البته این رابطه به هیچ وجه کامل نیست. اما در نظر بگیرید که چقدر تا شروع فصل اولیه باقی مانده است. در حال حاضر اکثر کاندیداها حتی نامزدی خود را اعلام نکرده اند. هیچکس پا به صحنه مناظره نگذاشته است. و با این حال، نتایج نظرسنجی در حال حاضر نتیجه نهایی را با نظم عجیبی پیش بینی می کند.

اگر ارزش نظرسنجی های اولیه را جدی بگیرید، مفهومی به همان اندازه تعجب آور برای نحوه تفکر در مورد انتخابات مقدماتی ریاست جمهوری وجود دارد: کمپین در حال حاضر به نیمه رسیده است، اگرچه به نظر نمی رسد که حتی شروع شده باشد.

سخنرانی‌ها، مناظره‌ها و تبلیغات آتی به اندازه آنچه در آینه عقب وجود دارد اهمیت دارد.

این تصور که کمپین در حال حاضر در نیمه تمام است کمی ذهن را منحرف می کند، اما اگر یک کمپین ریاست جمهوری را به عنوان هر کاری که یک نامزد برای جمع آوری حمایت لازم برای پیروزی انجام می دهد تصور کنید، کمی منطقی تر می شود. اکثر مبارزات انتخاباتی برنده انتخابات ریاست جمهوری بر پایه حمایتی است که مدت ها قبل از شروع مبارزات انتخاباتی واقعی به دست آمده است.

یک مورد اخیر و واضح را در نظر بگیرید: جو بایدن در سال 2020. او چه زمانی حمایت لازم را برای کسب نامزدی کسب کرد؟ آیا او آرای سیاهپوستان را در کارولینای جنوبی با سخنرانی های سر به فلک کشیده در مسیر مبارزات انتخاباتی به دست آورد؟ آیا در مناظره ها برنده شد؟ آیا او با تبلیغات تلویزیونی برنده شد؟ آیا او رابطه خود را با جیمز کلیبرن، تازیانه سابق اکثریت دموکرات و پادشاه کارولینای جنوبی، در یک شب شام و نوشیدنی در فوریه 2020 ایجاد کرد؟ البته که نه.

آقای بایدن مدت ها قبل از شروع مبارزات انتخاباتی، زمانی که به مدت هشت سال معاون وفادار باراک اوباما بود، حمایت خود را ایجاد کرد. بدون اراده خوبی که او قبل از مبارزات انتخاباتی به دست آورده بود، به احتمال زیاد با حمایت اندک در نظرسنجی ها شروع می شد و به پایان می رسید – درست مانند دو مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری قبلی اش.

این ایده که حمایت آقای بایدن عمدتاً قبل از ورود او به رقابت ایجاد شده بود، احتمالاً چندان تعجب آور نیست. آنچه آشکارتر است این است که این حمایت اولیه اغلب برای کسب نامزدی ریاست جمهوری کافی به نظر می رسد.

در دوران مدرن، تنها دو نامزد – جورج والاس در سال 1976 و گری هارت در سال 1988 – با بیش از 20 درصد حمایت وارد انتخابات مقدماتی شدند و سپس شاهد نامزدی به نامزدی بودند که با حمایت کمتر از 20 درصد شروع به کار کرد. هیچ‌کدام از این دو نمونه، سابقه خوبی برای نامزد معمولی لانگ‌شات ارائه نمی‌دهند: آقای هارت رقابت را در بحبوحه اتهامات خیانت زناشویی ترک کرد. آقای والاس حرفه خود را به عنوان یک جدایی طلب بنا کرد و با مخالفت بخش های بزرگی از حزب دموکرات مواجه شد.

البته، بسیاری از نامزدهای لانگ شات از گمنامی برخاسته و به رقبای جدی در برابر رقابت قوی تبدیل شده اند. آقای هارت ممکن است در سال 1984 به والتر موندل باخت، اما به اندازه‌ای نزدیک شد که حتی در شکست، یک سابقه قوی برای مدعیان شوت طولانی داشته باشد.

در سال‌های اخیر، ظهور اینترنت و اخبار کابلی به بیش از دوجین نامزد با حمایت اولیه محدود در نظرسنجی‌های ملی، از جمله دونالد ترامپ، برنی سندرز، تد کروز، الیزابت وارن، نیوت گینگریچ، هاوارد کمک کرده است تا به ۲۰ درصد برسد. دین، ریک پری، هرمان کین، مایک هاکبی، وسلی کلارک، فرد تامپسون، میت رامنی (در سال 2008) و بن کارسون. تعداد انگشت شماری از این نامزدها در نهایت مبارزه شدیدی را به راه انداختند، اما فقط آقای ترامپ نامزدی را برد.

چرا به نظر می رسد که حمایت اولیه نشان دهنده چشم انداز یک نامزد است؟ ساده‌ترین تفسیر این است که نامزدهایی که از حمایت اولیه در نظرسنجی‌ها برخوردار هستند، نسبت به سایر نامزدها در پیگیری نامزدی برتری‌های زیادی دارند.

بخشی از این مزیت ممکن است به سادگی این باشد که اینها کاندیدای بسیار خوبی هستند. آنها ممکن است نه تنها از نظر کیفیت قوی تر از نامزدهای معمولی دیر شکست باشند، بلکه پشتیبانی آنها ممکن است بادوام تر باشد. از این گذشته، زمانی که نه رسانه های خبری و نه رای دهندگان توجه زیادی ندارند، جلب حمایت توده ای برای نامزدی ریاست جمهوری خیلی پیش از رقابت نامزدی کار آسانی نیست.

آقای اوباما برای رسیدن به 20 درصد قبل از فصل مبارزات انتخاباتی، مجبور بود یکی از برجسته‌ترین سخنرانی‌های سیاسی نیم قرن اخیر را انجام دهد. برای رسیدن به 20 درصد در طول فصل مبارزات انتخاباتی، آقای پری به جز دریافت چندین هفته پوشش مطبوعاتی که هرگز به نامزدی او یک سال قبل اختصاص داده نمی شد، کار زیادی انجام نداد.

تقریباً همه رهبران اولیه رای گیری از چهره های سیاسی ملی تثبیت شده بودند. آنها ممکن است سخنوران سر به فلک کشیده ای نباشند، اما نقاط قوت دیگری هم داشتند. آنها قبلاً بررسی شده بودند. آنها قبلاً اعتماد و اطمینان بسیاری از رأی دهندگان را به دست آورده بودند. آن‌ها شبکه‌های گسترده‌ای از حمایت نخبگان، جمع‌آوری منابع مالی، کارکنان مجرب و تأییدیه‌های برجسته داشتند.

آنها اغلب چیزی فراتر از تشخیص نام محض داشتند: نوعی آشنایی عمیق‌تر که آنها را به گزینه «پیش‌فرض» برای رأی دهندگانی تبدیل می‌کند که عاشق نامزد دیگری نمی‌شوند – توصیفی که با جان مک کین در سال 2008 و آقای بایدن در سال 2020 مطابقت دارد. این نامزدهای شناخته شده اغلب چیز زیادی برای اثبات ندارند.

یکی دیگر از دلایل موفقیت نامزدهای اولیه این است که قدرت اولیه بدون در نظر گرفتن کیفیت نامزد، مزایای مهمی را به همراه دارد. قدرت آنها می تواند برای جلوگیری از رقبای قوی کافی باشد. آنها اهداکنندگان و کارمندانی را که ممکن بود در غیر این صورت به مسابقه رفته باشند را محبوس می کنند. همه آنها پوشش خبری ثابتی از رسانه ها را تضمین می کنند که نامزدهای کمتر شناخته شده به شدت به دنبال جذب خود هستند. در نتیجه، آن‌ها می‌توانند اجرای مناظره‌ای کامل را ارائه کنند که برای نامزدهایی که امیدوارند از ابهام بیرون بیایند، به طرز تاسف باری ناکافی است.