به گزارش پرس و جو، ورزش استرالیایی به ضربه مغزی نگاه می کند مانند تنباکوی بزرگ که سیگار کشیدن را می بیند | اخبار استرالیا

یک تحقیق سنای استرالیا شنیده است که برخورد صنعت ورزش با ضربه مغزی مانند دفاع صنعت دخانیات از سیگار است، و سیستم قانونی “در مقابل بازیکنان” به دنبال جبران آسیب های آنها است.

جیمی شاین، مدیر دعاوی مربوط به ترومای سر در شاین وکلا، روز چهارشنبه در تحقیق در مورد ضربه مغزی و ضربه های مکرر سر در ورزش های تماسی گفت که افرادی که حتی از آسیب های مغزی خفیف رنج می برند علائم آنها توسط متخصصان پزشکی کم اهمیت جلوه داده شده یا اشتباه تشخیص داده شده است.

شاین که نماینده صدها نفر با آسیب‌های مغزی تروماتیک بوده است، به کمیته سنا گفت که مشتریانش اغلب توسط شرکت‌های بیمه بی‌اعتقاد می‌شوند، حتی در حوزه‌های معتبری مانند بیمه خودرو یا WorkCover، و این امر جبران خسارت را بسیار دشوار می‌کند.

شاین گفت: «من این را مشابه صنعت تنباکو می بینم. ما می بینیم که بیمه گران وجود آسیب مغزی خفیف تروماتیک را انکار می کنند. آنها ادعاها را به تعویق می اندازند. می گویند این افراد آسیبی ندیده اند… [that] هیچ مشکلی با آنها وجود ندارد، از قبل وجود داشته است.

ما شاهد آن در طرح های بیمه ای هستیم [so] البته ما خواهیم دید که وقتی صحبت از رابطه علی بین فوتبال یا ورزش های تماسی و آسیب های جانی و مرگی مانند [chronic traumatic encephalopathy]”

تحقیقات سنا در بحبوحه نگرانی فزاینده عمومی، از جمله گزارش آبان نیوز استرالیا، در مورد مدیریت سازمان‌های ورزشی در مورد آسیب‌های سر بازیکنان و تعداد فزاینده شواهد علمی که نشان‌دهنده ارتباط بین قرار گرفتن مکرر در معرض آسیب سر در ورزش‌های تماسی و بیماری عصبی انسفالوپاتی تروماتیک مزمن است، ایجاد شد. (CTE).

CTE اغلب در زندگی به صورت تغییرات رفتاری، از دست دادن حافظه و سایر اختلالات شناختی ظاهر می شود. به جز کالبد شکافی نمی توان به طور قطعی آن را تشخیص داد، اما در مغز چندین ورزشکار استرالیایی، از آماتور گرفته تا حرفه ای، یافت شده است.

شاین در ارسال کتبی خود به تحقیق استدلال کرد که آستانه شواهدی که توسط سازمان‌های ورزشی قبل از اقدام برای جلوگیری از CTE یک استاندارد نامناسب برای یک موضوع ایمنی و بهداشت عمومی است، اما «این روشی است که به کدها اجازه داده شده است. دور با انفعال مسلماً سهل انگارانه».

علیرغم جدی بودن مصدومیت، چشم انداز قانونی در استرالیا علیه بازیکنان انباشته شده است، به این معنی که آنها نه تنها نمی توانند به درمان یا حمایت از خانواده خود پرداخت کنند. شاین نوشت.

قیاس شاین در مقایسه چشم انداز فرهنگی و قانونی پیرامون ضربه به سر و ورزش تماسی با سیگار توسط محقق و مورخ دانشگاه کوئینزلند، استفان تاونسند، که شواهدش بر تاریخچه ضربه مغزی در ورزش استرالیا متمرکز بود، تکرار شد.

“من فکر می کنم این مقایسه مناسبی است، زیرا استرالیا از بسیاری جهات به ورزش تماسی معتاد است. تاونسند به کمیته گفت: ما آن را دوست داریم حتی اگر ما را می کشد.

“من فکر می کنم مقایسه سیگار نیز مناسب است زیرا ما را بر آن می دارد تا در دسترس بودن اطلاعات بهداشتی برای ورزشکاران و والدین را در نظر بگیریم.”

او خاطرنشان کرد که استرالیا در دهه 1930 و اوایل دهه 1980 «دوره‌هایی از نگرانی عمومی عمومی در مورد ضربه مغزی ورزشی» را شاهد بود، اما در هر یک از این موارد، نگرانی‌های پزشکان، ورزشکاران و محققان «توسط لیگ‌های ورزشی و حامیان آن‌ها سرکوب شد». ورزش “از نظر فرهنگی و اقتصادی برای تغییر بسیار مهم بود”.

تاونسند گفت: «این نباید در سال 2023 اتفاق بیفتد.

کمیته همچنین از دو ورزشکار نخبه سابق که سالها پس از پایان دوران بازی خود به دلیل صدمات متعدد مغزی، همچنان از علائم پس از ضربه مغزی رنج می برند، شنید.

لیدیا پینگل، 30 ساله، فوتبالیست سابق استرالیایی در لیگ های نخبه کوئینزلند، به کمیته گفت که در طی یک دوره سه ساله هفت ضربه مغزی متحمل شده و از نظر پزشکی بازنشسته شده است. علائم مداوم او شامل حساسیت به نور و صدا، میگرن، سرگیجه، تاری دید، مه مغزی، نوسانات خلقی، تحریک پذیری، رفتارهای تکانشی، از دست دادن حافظه، اختلال در قضاوت و گاهی اوقات مشکلات گفتاری است.

پینگل به کمیته گفت که ضربه های مغزی او در زمین هیچگاه به اندازه انواع آسیب های دیگر جدی گرفته نشده است و هیچ آموزش ساده و واضحی در مورد آسیب مغزی وجود ندارد. اینطور نیست که آنها به ضربه مغزی اعتقاد نداشته باشند، اما تایید نشده است. این به عنوان یک آسیب دیده نمی شود.

پینگل درمانی را که اکنون برای بیماری خود انجام می دهد مشابه درمان یک بیمار مبتلا به زوال عقل زودرس توصیف کرد.

کربی سفو، 36 ساله، بیش از یک دهه راگبی هفت و اتحادیه راگبی را بازی کرد تا اینکه علائم پس از ضربه مغزی او چنان شدید شد که به او گفته شد دیگر نباید ورزش تماسی انجام دهد.

سفو تخمین زد که او بیش از 40 ضربه به سر داشت که از نظر شدت متفاوت بود. او اکنون دوره‌های ناتوان‌کننده‌ای از سرگیجه و حساسیت مفرط به نور و به دنبال آن از دست دادن بینایی و تعادل، تب و استفراغ شدید و بلافاصله پس از آن خواب عمیق را تجربه می‌کند.

سفو گفت: «به دلیل این علائم قادر به کار نبودم. من در یک مورد شغلم را از دست دادم و مجبور شدم از کار دیگری استعفا بدهم، زیرا قادر به مدیریت اتفاقاتی که در حال وقوع بود، نبودم.”

سفو، که چهار فرزند نیز دارد، گفت که می‌خواهد گفتگوهای آینده در مورد ضربه‌های سر بر تجربیات زنان متمرکز شود: «ما متفاوت ساخته شده‌ایم. ما کمتر تحقیق می کنیم. ما در مواقعی بدون اولویت و در حاشیه هستیم. ما کم درآمد هستیم ما همچنین شرکا یا مادرانی هستیم که بار عاطفی و ذهنی را به مراتب بیشتر از هر عضو دیگری در خانواده خود به دوش می کشیم.»

تحقیق ادامه دارد.