‘فوتبال توییتر’ یک کابوس سوء استفاده و جلب توجه است، بنابراین من راه افتادم | فوتبال

آ چند سال پیش، چارلی بروکر – خالق درخشان Black Mirror و ستون نویس سابق آبان نیوز – میزبان برنامه ای برای کانال 4 بود که بهترین بازی های ویدیویی تمام دوران را شمارش معکوس می کرد. من که در جوانی کمی گیمر بودم، با علاقه زیادی کوک کردم. و آن‌ها بودند: Super Mario Bros، Mario Kart، Sonic the Hedgehog، Street Fighter II، GoldenEye، Call of Duty… تا زمانی که بروکر شماره 1 را فاش کند. تعجب کردم. من برای پاسخ آماده نبودم، زیرا پاسخ توییتر بود.

یک انتخاب گیج‌کننده، و نمی‌توانم منطق بروکر را به خاطر بیاورم که چرا توییتر بهترین بود. اما من استدلال او را به خاطر می آورم که چرا این قطعاً یک بازی است، و آن این بود که در نهایت، هدف افرادی که از آن استفاده می کنند جمع آوری بیشترین فالوور ممکن است. هیچ‌کس توییتر را برنده نمی‌شود، اما همه آن را بازی می‌کنند، و تمام تلاش خود را می‌کنند تا در میان محبوب‌ترین، تأثیرگذارترین و مهم‌ترین افراد در آنجا قرار بگیرند.

این چیزی است که به من چسبیده بود و هر زمان که وارد حسابم می شدم در ذهنم می چرخید. این چه فایده ای دارد؟ برای رسیدن به چه چیزی تلاش می کنم؟ آیا همانطور که بروکر پیشنهاد کرد، به شدت به دنبال جلب توجه هستم؟ پاسخی که در نهایت به آن رسیدم این است که بله، هستم، بنابراین تصمیم گرفتم یک بار برای همیشه از سیستم خارج شوم.

بله، درست است، من از توییتر خارج هستم. کمی کمتر از سه ماه هوشیار باشید و آن را دوست داشته باشید. من در طول جام جهانی و به دلیل جام جهانی، تصمیم گرفتم تا جایی که ممکن است با یک تورنمنت که وجودش منجر به شکل گیری بیماری واقعی در دهانم شد، از آن خارج شوم. اما حقیقت این است که زمان زیادی در راه بوده است و اساساً آنچه را که در این مرحله می‌توانیم قانون بروکر نامیدیم. که هر توییت، به درجات مختلف، فریادی است که باید مورد توجه قرار گیرد.

یک نظر بزرگ به من نگاه کن. یک برداشت داغ به من نگاه کن. یک رشته شش قسمتی به من نگاه کن. یک فحش هشت قسمتی به من نگاه کن. این شغلی که دارم، این جایزه ای که برنده شده ام، این عکس دختر ناز من روی تاب، این عکس از سگ ناز من در ساحل ویتبی. به من نگاه کن، به من نگاه کن، به من نگاه کن، به من نگاه کن. ادامه دارد، همانقدر بی امان و تهوع آور است. و من به همان اندازه بد بودم، چه با کنایه های مزخرف، جناس های احمقانه و عکس های آبجو و پل های سفر برای تماشای بازی لیورپول در اروپا، همه با هدف تعقیب آن لایک ها و ریتوییت ها. می دانستم چه کار می کنم و به انجام آن ادامه دادم تا اینکه بالاخره متوقف شدم. در یک پنجشنبه در اواخر نوامبر.

توجه یک ولع انسانی است که به طور باورنکردنی اعتیادآور است، به همین دلیل است که رسانه های اجتماعی به طور کلی رشد می کنند. ترک این عادت ممکن است سخت باشد و به همین دلیل است که می‌دانستم با توجه به تنها پلتفرمی که روی آن بودم، باید به بوقلمون سرد بروم. هیچ اقدام نیمه‌ای مانند حذف برنامه از تلفنم و تظاهر به اینکه من فقط از طریق Google وارد نمی‌شوم وجود ندارد. نه، حساب باید غیرفعال می شد. سریع و با قاطعیت خارج شوید. حس من این است که تعداد کمی از فالوورهای من متوجه کار من شده اند، که تقریباً خلاصه ای از زمان من در توییتر است.

اما این خوب است زیرا تصمیم من برای ترک توییتر بر اساس عواملی فراتر از نیاز به شناسایی بود. به طور گسترده‌تر، سقوط آن به جهنم تحت رهبری ایلان ماسک – یا همانطور که کمدین جان اولیور به طرز درخشانی او را توصیف کرد: “مردی که به این سوال پاسخ می‌دهد: “اگر ویلی وانکا از آپارتاید منفعت می‌برد چه می‌شد؟” – و به دلیل ناراحتی روزافزون من از عضویت در آن. از “تویتر فوتبال”.

مدتی است که این یک کابوس سر و صدا بوده است، نشان می دهد نژادپرستی، جنسیت گرایی و همجنس گرا هراسی که در قسمت های دیگر سایت مشاهده می کنید، در حالی که طعم منحصر به فرد قبیله ای خود را نیز ارائه می دهد، که می تواند احمقانه کودکانه و همچنین به شدت زننده باشد، که به وضوح در سوء استفاده دیده می شود. کسانی که عزیزان خود را در هیلزبورو از دست داده اند، در معرض خطر قرار می گیرند. سپس بلای خسته کننده فزاینده ای وجود دارد.

آیا گفتمان فوتبال همیشه اینگونه بوده است و تفاوت اکنون این است که می‌توانیم آن را در یک زمان 280 شخصیت در مقابل خود ببینیم؟ یا همه چیز در نتیجه دوران قطبی شده ای که در آن زندگی می کنیم تغییر کرده است؟ احتمالاً کمی از هر دو است و متأسفانه نشانه‌ای از زیباتر شدن، مهربان‌تر شدن اوضاع به این زودی وجود ندارد. و می‌توانید هر چقدر که می‌خواهید بی‌صدا و مسدود کنید، اما الگوریتم‌های توییتر و نحوه اشتراک‌گذاری چیزها در آنجا هستند که بخشی از فاضلاب همیشه در ساحل شما می‌رود.

من قبلاً از توییتر دور شده‌ام، از جمله 11 سال پیش زمانی که مورد آزار و اذیت باندی از ترول‌ها قرار گرفتم که باعث شد پلیس را درگیر آن کنم، اما این بار واقعاً احساس می‌کنم که نگهدارنده هستم. من آن را کوچکترین از دست نمی دهم، در حالی که تأثیر آن بر کار من بسیار کم بوده است – معلوم است است ممکن است بدون خواندن و نوشتن توییت روز به روز یک خبرنگار ورزشی باشید. مهمتر از آن، سود برای سلامت روان من مشخص است. این طور نیست که لزوماً بهبود یافته باشد – زندگی واقعی تضمین می‌کند که وضعیت ذهنی من همیشه کمی مزخرف است – اما هیچ‌گونه پیمایش بیشتر در جدول زمانی به معنای بدتر نشدن قابل توجه آن نبوده است.

نگرانی‌ها در مورد سلامت روانی او به این دلیل است که هنری جکسون، نویسنده فوتبال طرفدار لیورپول نیز به خروج از توییتر توجه کرده است. او می‌گوید: «این به مکان بسیار بدتری تبدیل شده است. “مردم آنقدر عقیده دارند که هرگز نمی توانند اشتباه کنند و همه اینها بسیار قبیله ای است، نه فقط بین طرفداران رقیب بلکه در بین طرفداران یک تیم. به عنوان مثال، در مورد جوردن هندرسون یا نابی کیتا توییت کردن در بسیاری از حساب‌های متمرکز لیورپول را شروع کنید، تا همه جهنم از بین برود.

حضور در توییتر می تواند آسیب زا باشد، به خصوص زمانی که شما حساس هستید و مانند من انتقاد را به دل می گیرید. بدون اینکه رسانه های اجتماعی به آن اضافه کنند، به اندازه کافی منفی در جهان وجود دارد.

همانطور که جکسون تاکید می‌کند، توییتر نکات مثبتی دارد، در مورد او جایی است که می‌تواند مقاله‌ها را وصل کند و «اجازه دهد شخصیت من در آن بدرخشد». این در مورد دیگران نیز صدق می‌کند، و در سطح شخصی، در آنجا دوستانی پیدا کردم و با روزنامه‌نگاری مهم و محرک و همچنین بحث‌های مهم و محرک مواجه شدم. سپس چیزهای سرگرم کننده، مانند توصیه های پادکست و طرح های جاش پوگ. برای بسیاری، حس اجتماع نیز به وضوح مهم است، که در رابطه با «توئیتر فوتبال» به معنای افرادی است که با ورزشی ارتباط برقرار می‌کنند که در غیر این صورت ممکن است به دلایل مختلف نسبت به آنها احساس ناخوشایندی داشته باشند.

پس برای مردم خوبی که همچنان از توییتر استفاده می کنند، آرزوی موفقیت داریم. برات آرزوی سلامتی میکنم اما در حال حاضر و آینده قابل پیش بینی، کارم تمام شده است. دیگر از جلب توجه و سوء استفاده خبری نیست. اکانت غیرفعال شد بازی تمام شد.