مستاجران آسیب پذیر در دست صاحبخانه های بی رحم رها می شوند | اجاره ملک

خواندن در مورد تجربیات شانل سلطان و خانواده جوانش بسیار دلخراش بود (موش، کپک، نم: داستان یک زن حقیقت زشت را در مورد بزرگترین انجمن مسکن بریتانیا، 17 فوریه، آشکار می کند). اما متاسفانه شوکه کننده نبود. بی‌توجهی کلی انجمن مسکن – به جز سهامدارانش – کسالت‌آور است، اما باز هم تکان‌دهنده نیست. چرا؟ زیرا ما در دنیایی زندگی می‌کنیم که در آن دارایی‌ها از هر کس دیگری که زیر دستشان دست و پنجه نرم می‌کنند غافل هستند یا نادیده می‌گیرند.

به طرز غم انگیزی، بسیاری مانند سلطان در دنیایی غرق می شوند که حتی با موش ها نیز بهتر رفتار می شود. در حالی که در خارج از کشور زندگی می کردم مجبور به فرار از شوهر بدرفتار شدم. من با سه فرزند خردسال و دو چمدان بزرگ به انگلستان بازگشتم. در 15 سال پس از آن، سه بار توسط مالکان خصوصی از خانه بیرون شدم و مجبور شدم در مدت زمان کوتاهی خانه جدیدی برای خانواده ام پیدا کنم، در حالی که تمام هزینه های نقل مکان را با پرداخت بدهی های بیشتر تقبل کردم. هر بار که صاحبخانه یا در حال فروش است یا قصد دارد اجاره بها را افزایش دهد. در موارد جداگانه، ما توسط کپک سیاه و یک مخزن سپتیک سرریز شده رانده شدیم.

شاید خوش شانس بودیم که مسکن اجتماعی به ما پیشنهاد نشد. فرزندان ما چگونه می توانند از فقر مسکن فرار کنند؟ قبل از غرق شدن خانواده های بیشتری در کثیفی و فلاکت وضعیت ناعادلانه مسکن ما، باید چیزی بزرگ تغییر کند. من نمی توانم احساس کنم افرادی مانند سلطان و من، و بسیاری دیگر مانند ما، بارها به دلیل نداشتن خانه خود مجازات می شوند.
بلیندا فاولر
مارلبرو، ویلتشایر

من یک افسر بازنشسته آتش نشانی هستم که مجبور شدم به عنوان بخشی از شغلم با انجمن های مسکن سر و کار داشته باشم و داستان شانل سلطان به دور از داستانی منزوی است. برخی از شرکت‌های بزرگ مسکن پشت آرم، شماره تلفن 0345 و ون‌های رسمی خود پنهان می‌شوند، همه طوری طراحی شده‌اند که فکر کنید خدمات حرفه‌ای ارائه می‌دهند.

واقعیت برای کسانی که در انتهای تیز قرار دارند بسیار متفاوت است: پیام ها نادیده گرفته شده و کارهای حیاتی برای ماه ها انجام نشده یا رها شده اند. شما باید کسی را داشته باشید که در گوشه شما بجنگد تا کاری را انجام دهید. شوراها وظیفه مراقبت خود را به عهده گرفته اند، بنابراین هیچ کمکی نمی کنند. این یک رسوایی ملی است زیرا آسیب پذیرترین افراد جامعه ما به نام سود شکار می شوند. وقت آن است که این وضعیت سامان یابد. هزینه کمی برای دولت وجود دارد، فقط باید حقوق اولیه بشر را اجرا و محافظت کند.
دیوید توماس
کورون، دنبیشایر

من آدیتیا چاکرابورتی را به خاطر مقاله دلسوزانه اش تحسین می کنم. در قلب این داستان، فقدان هر گونه پاسخگویی در بخش انجمن های مسکن و دشواری تجربه بیش از حد در هنگام تلاش برای تعامل با سیستم های شکایات در زمانی که همه چیز اشتباه می شود، است. در کمپین اقدام مسکن اجتماعی، ما غرق شکایات مشابه از سوی مستاجرین و ساکنان انجمن های مسکن هستیم. ما می دانیم که تجربیات شانل سلطان، متأسفانه، هزاران بار در هفته تکرار می شود.

مؤسساتی که برای محافظت از ساکنان تأسیس شده اند، در طول سال ها بی قدرت شده اند، و اکنون عمدتاً به نام بردن و شرمساری مالکان بد تکیه می کنند، به این امید که آنها داوطلبانه شیوه های خود را اصلاح کنند. این کار نمی کند.

وزارت افزایش سطح باید به عدم توازن قدرت بین مستاجرین و ساکنان و مالکان آنها رسیدگی کند و صاحبخانه ها را در قبال افرادی که در آنها خانه می کنند پاسخگو کند.
سوزان مونا
دبیر، کمپین اقدام مسکن اجتماعی