انرژی هسته ای به بازی بازگشته است، اما همچنان یک چشم انداز دور برای انگلستان | صنعت انرژی

سیدر مقایسه با برخی از پروژه های حیوان خانگی او – پل بر روی دریای ایرلند یا فرودگاه شناور در تیمز – برنامه بوریس جانسون برای دریافت 25 درصد برق بریتانیا از نیروگاه های هسته ای تا سال 2050 چندان هم خیالی نیست.

پس از راه اندازی Sizewell B در سال 1995، همان علامت در حافظه زنده به دست آمد.

اگر بحران آب و هوا دلیل کافی نبود، تهاجم روسیه به اوکراین، هر گونه فناوری انرژی را متبلور کرده است که به ما امکان می دهد از سوخت های فسیلی عرضه شده توسط مستبدان خارجی اجتناب کنیم.

انتظار می‌رود که نخست‌وزیر این هفته طرح خود را برای خودکفایی انرژی بریتانیا بیان کند که احتمالاً هسته‌ای یکی از اجزای اصلی آن خواهد بود. با این حال، اگر تاریخ چیزی در پیش باشد، تلاش کامل برای آینده هسته ای چندان ساده نیست.

حتی زمانی که بریتانیا یک چهارم برق خود را از بمب های هسته ای تولید می کرد، سفر به آنجا طولانی و پر از دست انداز بود. Sizewell B در سال 1995 به شبکه ملی متصل شد، اما برای اولین بار در سال 1969 اعلام شد، با بیل تنها در سال 1986 شکسته شد.

اخیراً این صنعت به طور مداوم در حال کاهش بوده است. از آن زمان اوج اوج دهه 90، ظرفیت از نزدیک به 13 گیگاوات به 6.8 گیگاوات کاهش یافته است که حدود 16 تا 18 درصد از ترکیب برق است.

هانترستون B امسال بازنشسته شد، هینکلی پوینت B در تابستان امسال پایان می‌یابد و تا زمانی که هارتلپول I و هیشم I در سال 2024 از شبکه خارج شوند، ظرفیت هسته‌ای به 3.6 گیگاوات ناچیز کاهش می‌یابد، یعنی تنها 5 تا 6 درصد از آنچه شما می‌خواهید. به ساعت 6 بعد از ظهر در روزهای سرد هفته در زمستان نیاز دارید.

Hinkley Point C قرار است 3.2 گیگاوات زمین از دست رفته را جبران کند، اما تنها تا سال 2027، با فرض عدم تاخیر جدید. نزدیک شدن به هدف جانسون تقریباً کافی نیست.

این امر مستلزم اجرای موفقیت‌آمیز تقریباً تمامی پروژه‌های هسته‌ای است که در سال‌های اخیر مطرح شده‌اند، از جمله برخی از پروژه‌های هسته‌ای که تا این حد در تلاش بوده‌اند. احتمالاً این به معنای تمدید عمر Sizewell B و دادن مجوز برای Sizewell C خواهد بود، که وقتی دولت در مورد دخالت چین سردرگم شد، متوقف شد.

Wylfa on Anglesey که پس از خروج شرکت ژاپنی هیتاچی در سال 2020 به دلیل عدم سرمایه‌گذاری دولتی متوقف شد، باید در ترکیب قرار گیرد. راکتورهای کوچک «مینی هسته‌ای» رولز رویس را نیز در نظر بگیرید، که از حمایت دولتی برخوردارند اما خطر نو بودن را به همراه دارند. ممکن است نیاز باشد که برخی از راکتورهای کوچک خود مشارکت جنرال الکتریک هیتاچی نیز شامل شوند.

همه اینها شما را به حدود 15 گیگاوات می رساند که احتمالاً در سال 2050 به کمتر از 25 درصد تقاضا می رسد، وقتی در نظر بگیرید که حرکت به سمت صفر خالص شامل برق رسانی قابل توجه گرمایش خانه و وسایل نقلیه به منظور کربن زدایی می شود.

برخی در صنعت هسته‌ای جرأت می‌کنند نام مکان‌های نیمه افسانه‌ای مانند اولدبری و مورساید را که پروژه‌های هسته‌ای در مقیاس بزرگ رها شده‌اند، اما می‌توان از خواب غفلت بیرون آورد، نفس کشیدند.

دولت که قبلا صمیمی اما نسبت به هسته ای خونسرد بود، به نظر می رسد به چنین ایده هایی گرم می شود، ذهنی که بر قیمت های بالای سوخت فسیلی متمرکز شده است. همانطور که تام گرترکس، مدیر اجرایی انجمن صنایع هسته‌ای می‌گوید: «این به مردم یادآوری می‌کند که چرا اتکای قابل توجه به چیزی که در سطح بین‌المللی معامله می‌شود. [oil and gas] جای خوبی برای بودن نیست.»

نرده هایی برای پریدن وجود دارد. مشکلات تامین مالی باعث شده تا پروژه های بزرگ در گذشته پرداخت شود. وزارت خزانه داری هنوز پیشنهاداتی را برای مدل تأمین مالی پایه دارایی تنظیم شده (RAB) ارائه نکرده است، که می تواند با انتقال بخشی از ریسک پروژه های چند میلیارد پوندی به مالیات دهندگان، سرمایه گذاری خصوصی را تحریک کند.

بریتانیا همچنین باید موضوع «رده بندی» را که قبلاً در اتحادیه اروپا طبقه بندی شده است، حل کند، که تعیین می کند آیا هسته ای برای صندوق های سرمایه گذاری با استفاده از معیارهای زیست محیطی و اجتماعی مناسب است یا خیر. همچنین در مورد تعداد مهندسان ماهر موجود یک علامت سوال وجود دارد، به خصوص اگر فشار هسته ای در سراسر اروپا تکرار شود.

اما جورج بورواس، رئیس دفتر حقوقی هسته ای در شرکت حقوقی جهانی هانتون اندرو کورث، معتقد است که بریتانیا در میان کشورهایی است که بهترین موقعیت را برای دستیابی به هسته ای در جهان دارد.

بریتانیا کار مقدماتی را انجام داده است، ارزیابی سایت را انجام داده است، یک تنظیم کننده پیچیده، صنایع سنگین خوب و ناوگان موجود دارد. من همیشه فکر می‌کردم که بریتانیا مکانی عالی برای هسته‌ای جدید است.»