افشای افسردگی توسط فترمن نشانگر گشودگی جدیدی در سلامت روان است

لین ریورز، یک دموکرات از میشیگان، هنگامی که برای اولین بار در کنگره شرکت کرد، در جریان یک برنامه رادیویی در مورد تشخیص اختلال دوقطبی صحبت کرد. مخالفان او اشاره کرده بودند که او مشکلات روحی دارد. او تصمیم گرفت، در لحظه، آن را رها کند.

در نهایت، من فقط گفتم، آیا از من می‌پرسی که آیا افسردگی دارم؟ بله، و هزاران و میلیون‌ها نفر دیگر هم همین‌طور هستند.» او به یاد می‌آورد. “من می گفتم، “باشه، ما برویم. توپ به سمت شما پرتاب می شود، فقط به آن ضربه بزنید. و من هم همین کار را کردم.»

این در سال 1994 بود. خانم ریورز با وجود موج جزر و مد جمهوری خواهان انتخاب شد و چهار دوره خدمت کرد.

اکنون یک دموکرات دیگر، سناتور جان فترمن از پنسیلوانیا، اعلام کرده است که برای درمان افسردگی بالینی وارد بیمارستان شده است. سیاستمداران هر دو حزب او را به خاطر صراحتش تحسین می کنند. کارشناسان بهداشت روان می گویند که او نماد قدرتمندی است – به ویژه برای مردانی که کمتر به دنبال درمان افسردگی هستند و از میزان بالاتری از خودکشی رنج می برند.

با این حال، ننگ در مورد بیماری روانی همچنان قوی است – به ویژه در سیاست، جایی که سؤالات مربوط به خلق و خوی می تواند انتخاب شدن یک نامزد را تعیین کند. آقای فترمن و دیگران با یک چالش مداوم روبرو هستند: واقعا چقدر می خواهند بگویند؟

ما راه درازی را پیموده ایم. پاتریک جی کندی، یکی از اعضای خانواده سیاسی کندی، که درمان خود را برای اختلال دوقطبی و سوءمصرف مواد مخدر زمانی که نماینده کنگره از رود بود، گفت: مردم مایلند بگویند که تشخیص داده‌اند یا به درمان می‌روند. جزیره. اما ما هنوز در جایی نیستیم که مردم راحت تر از این حرف بزنند. و واقعاً سؤالی که در مورد سناتور فترمن وجود دارد این است: او چقدر قصد دارد افشا کند؟

افسردگی بالینی که افسردگی اساسی نیز نامیده می شود، شکل شدید این بیماری است. علائم ممکن است شامل احساس غم و اندوه، ناامیدی یا گناه باشد. طغیان عصبانیت؛ از دست دادن لذت در فعالیت های معمولی؛ خستگی؛ اضطراب؛ کاهش اشتها؛ و افکار خودکشی در سال های اخیر پیشرفت های زیادی در زمینه درمان صورت گرفته است.

تا کنون، کارکنان آقای فترمن در مورد علائم و یا درمان وی به صراحت در انظار عمومی اظهار نظر نکرده اند. دفتر سناتور در روز پنجشنبه با اعلام اینکه خود را در مرکز ارتش پزشکی نظامی ملی والتر رید پذیرفته است، گفت که او در طول زندگی خود از افسردگی رنج می برد، اما این وضعیت تنها در هفته های اخیر شدید شده است.

آقای فترمن، دانشجوی سال اول، برای تطبیق با زندگی سنا مشکل داشته است. او همچنین یک بازمانده از سکته مغزی است که برای برقراری ارتباط به امکانات قابل توجهی از جمله دستگاه‌های زیرنویس بسته نیاز دارد. کارشناسان می گویند که حدود یک سوم افرادی که دچار سکته مغزی می شوند، از افسردگی نیز رنج می برند.

دکتر پل اس. آپلبام، استاد روانپزشکی، پزشکی و حقوق می گوید: «بعد از سکته مغزی، مردم به ناچار – و من فکر می کنم سناتور فترمن نمونه ای از آن است – باید با زندگی جدید سازگار شوند، به خصوص اگر آسیب هایی وجود داشته باشد. در دانشگاه کلمبیا و رئیس سابق انجمن روانپزشکی آمریکا. “این می تواند سخت باشد و می تواند در بروز افسردگی نقش داشته باشد.”

آقای فترمن اولین سیاستمدار واشنگتن – یا حتی اولین عضو سنا – نیست که در مورد یک مبارزه بهداشت روانی صحبت می کند.

سناتور تینا اسمیت، 64 ساله و دموکرات از مینه سوتا، تشخیص افسردگی خود را در یک سخنرانی در صحن مجلس سنا در سال 2019 به اشتراک گذاشت و درخواست مراقبت را به عنوان یک دانشجوی کالج و سپس به عنوان یک مادر جوان توصیف کرد. دو دموکرات مجلس نمایندگان – نماینده روبن گالیگو از آریزونا و ست مولتون از ماساچوست که هر دو از جانبازان جنگ عراق هستند – در مورد جستجوی درمان برای PTSD صحبت کرده اند.

اما ممکن است حتی امروز سخت باشد. آقای مولتون قبل از اینکه در مورد تجربه خود صحبت کند، شش سال خدمت کرد. آقای گالگو در اوایل کارش در کنگره، زمانی که خبرنگاری در مورد آن سوال کرد، درمان خود را فاش کرد. او گفت که منتقدان در شبکه های اجتماعی همچنان او را مورد آزار و اذیت قرار می دهند.

او گفت: «آنها من را متهم می کنند که در عراق یک قاتل بچه هستم و به همین دلیل است که به دلیل احساس گناه دچار PTSD هستم. “مردم گفته اند که PTSD من پر از خشم است و نمی توان به من در دولت اعتماد کرد. آنها مطمئناً سعی کرده اند آن را به سلاح تبدیل کنند.»

آمریکایی‌های مسن‌تر تجربه توماس ایگلتون را به‌خوبی به یاد می‌آورند که در سال 1972 پس از بستری شدن در بیمارستان به دلیل افسردگی و درمان با الکتروشوک درمانی، مجبور به کناره‌گیری به عنوان معاون اول جورج مک گاورن شد.

دانشمندان علوم اجتماعی می گویند شواهد قابل اثباتی وجود دارد که نشان می دهد عموم مردم در حال افزایش بیشتر افراد مبتلا به افسردگی هستند. برنیس پسکوسالیدو، استاد جامعه‌شناسی در دانشگاه ایندیانا و محقق اصلی در مطالعه ملی انگ، که نگرش‌های عمومی نسبت به بیماری‌های روانی را دنبال می‌کند، گفت که تغییر در احساسات عمومی “دراماتیک” بوده است، اما تا اینجای کار ادامه دارد.

تحقیقات دکتر پسکوسالیدو نشان می‌دهد که بین سال‌های 1996 تا 2006، نگرش مردم در مورد عواملی که باعث افسردگی می‌شوند، به‌طور قابل‌توجهی تغییر کرده است و افراد بیشتری آن را به‌عنوان «بیماری و نه به‌عنوان یک شکست اخلاقی» می‌دانند. اما هیچ تغییری در انگ وجود نداشت، همانطور که با تمایل افراد برای معاشرت با افراد افسرده، مانند ازدواج با خانواده یک فرد افسرده سنجیده می‌شود.

با این حال، بین سال‌های 2006 تا 2018، ننگ نسبت به افراد مبتلا به افسردگی کاهش قابل توجهی داشت. او گفت که در این مدت، طرفداران تاکتیک‌ها را تغییر دادند. او گفت به جای تشبیه بیماری روانی به بیماری جسمی، آنها شروع به تشویق مردم کردند تا در مورد تجربیات خود صحبت کنند.

او گفت: «تغییر روایت به این معنی بود که افراد بیشتری در مورد آن صحبت می‌کردند و درباره آن به اشتراک می‌گذاشتند. “من فکر می کنم هیچ نمونه ای بهتر از افرادی مانند فترمن وجود ندارد.”

استراتژیست های سیاسی هر دو حزب می گویند که اگر آقای فترمن بهبود یابد و بتواند به عنوان یک سناتور فعالیت کند، آینده او در سیاست آسیبی نخواهد دید.

دیوید اکسلرود، استراتژیست دموکرات که مرگ پدر بر اثر خودکشی باعث شده او از درمان بهتری برای سلامت روان حمایت کند، گفت: «فکر نمی‌کنم که این واقعیت که افسردگی یا سر و کار داشتن با یک بیماری روانی به خودی خود مانع کار او شود. اما اگر مردم به این باور برسند که او دارای معلولیت هایی است که مانع از انجام کارش می شود، این یک چیز متفاوت است.

ویت آیرس، یک استراتژیست جمهوری خواه، با این نظر موافق است و می گوید: «همه چیز به این بستگی دارد که آیا او بتواند کاری را که برای آن انتخاب شده انجام دهد یا خیر.

هرشل واکر، یکی از نامزدهای جمهوری خواه که اغلب در مورد مبارزه خود با بیماری روانی صحبت می کرد، نامزد خود را برای مجلس سنا در جورجیا شکست داد. اما آقای واکر که ادعا می‌کرد بر اختلال هویت تجزیه‌ای «غلبه کرده»، که قبلاً به عنوان اختلال شخصیت چندگانه شناخته می‌شد، با موانع دیگری نیز روبرو شد، از جمله ادعاهایی مبنی بر اینکه برای سقط جنین دو دوست دخترش پول داده است (او به عنوان یک مخالف سقط جنین شرکت می‌کرد).

سال‌ها در سیاست، نامزدها برای پنهان کردن مبارزات خود با سلامت روان تلاش می‌کردند. خانم ریورز، که از طریق مجلس ایالتی میشیگان مطرح شد، مقامات منتخب را به یاد آورد که «ترجیح می‌دادند الکلی تصور شوند، زیرا از نظر اجتماعی قابل قبول‌تر بود».

اعضای کارکنان در پنهان کردن شواهد و جعل توضیحات جایگزین برای مقاماتی که به دلیل بیماری روانی نیاز به بستری شدن در بیمارستان داشتند، ماهر می شوند. و شخصیت های عمومی خودشان یاد گرفتند که پنهان شوند.

او گفت که رابرت آ. آنتونیونی، که به مدت 20 سال در مجلس قانونگذاری ایالت ماساچوست خدمت کرده بود، عادت داشت لباس های غیر معمولی به تن کند و کلاه بیسبال بپوشد و حدود 20 مایل تا شهر دیگری رانندگی کند تا نسخه ای برای داروهای ضد افسردگی تهیه کند.

او گفت: «من فکر می‌کردم، مردم شهرم و افراد CVS را می‌شناسم، مثلاً «باب امروز اینجا بود و زولافت خود را می‌برد». روانپزشکی که آن را برای من تجویز کرد گفت، باب، افراد زیادی هستند که این را مصرف می کنند.

آقای آنتونیونی در سال 2003 پس از اینکه خبرنگار روزنامه پرسید چرا روی پیشگیری از خودکشی کار می کند، آشکارا درباره افسردگی خود صحبت کرد. او به خبرنگار درباره برادر کوچکترش گفت که بر اثر خودکشی جان باخته بود، اما وقتی از او پرسید که آیا او تا به حال افکار مشابهی داشته است یا خیر، ناراحت شد. او تلفن را قطع کرد، اما بهتر فکر کرد و او را دوباره صدا کرد.

او گفت: “در نهایت، من فقط فکر کردم، “من صادق نیستم.” یادم می‌آید که خبرنگار می‌گفت: «می‌دانی، باب، در روزنامه خواهد آمد».

آقای کندی که اکنون یکی از مدافعان برجسته درمان سلامت روان است، گفت که در سال 1991 در اولین دوره نمایندگی خود به عنوان نماینده ایالتی، زمانی که فردی که با او تحت درمان سوءمصرف مواد قرار گرفته بود، داستان خود را به The National Enquirer فروخت، “بیخیال” شد. . او از انتخاب مجدد جان سالم به در برد و در سال 1994، همان سال با خانم ریورز، کرسی مجلس را به دست آورد.

در سال 2000، زمانی که تیپر گور، آن زمان بانوی دوم، به رود آیلند آمد تا برای او کمپین تبلیغاتی کند، با او روی یک صحنه ایستاد و در مورد اختلال دوقطبی خود به رای دهندگانش گفت. این یک اعلامیه بدون برنامه بود.

آقای کندی گفت: «هنوز برای گفتن چیزهای زیادی در مورد آن بسیار ممتنع بودم. و حتی زمانی که صحبت می‌کردم، سعی می‌کردم خیلی حسابگر باشم – فقط تا آنجا که فکر می‌کردم از نظر سیاسی می‌توانم زنده بمانم، فاش کنم.»

ترس در آن زمان از این بود که ضعیف دیده شویم یا به شکلی اساسی ناقص دیده شویم.

آقای مولتون گفت که او تشخیص خود را فقط با یک یا دو مشاور نزدیک در میان گذاشته است. توصیه آنها به او؟ “بهتر است در مورد آن صحبت نکنید.”

روز پنجشنبه، پس از اینکه دفتر آقای فترمن از بستری شدن وی در بیمارستان خبر داد، آقای گالیگو در توییتر خود نوشت. “هرگز در کمک خواستن ضعفی وجود ندارد” او نوشت، پیام خود را با دو ایموجی که عضله دوسر خم شده را نشان می‌دهند همراه می‌کند.

دکتر آپلبام گفت: افسردگی یک بیماری کاملاً فردی است که تقریباً از هر پنج آمریکایی یک نفر در طول زندگی خود تأثیر می گذارد. برخی از افراد یک دوره دارند، تحت درمان قرار می گیرند و ادامه می دهند. برخی از افراد ممکن است دوره های تکرار شونده داشته باشند.

درمان در ابتدا معمولاً شامل ترکیبی از دارو و روان درمانی است – اغلب درمان شناختی رفتاری، که در آن بیماران یاد می گیرند چگونه افکار خود را کنترل کنند. اگر این کار موثر نبود، درمان های تهاجمی تری نیز وجود دارد. دکتر آپلبام گفت، مطالعات نشان می دهد که درمان با تشنج الکتریکی، که شامل تحریک الکتریکی مختصر مغز در حالی که بیمار تحت بیهوشی است، در بین 80 تا 90 درصد بیماران موثر است.

برخی از مقامات که آشکارا در مورد تجربیات خود با بیماری روانی صحبت کرده اند، می گویند که آن را رهایی بخشی یافته اند.

خانم اسمیت، سناتور، گفت که تصمیم گرفت پس از مطرح شدن این موضوع در بحث با اعضای ارشد کارکنان، به علنی برود و متوجه شد که چقدر نادر است که سیاستمداران این بخش از زندگی خود را توصیف کنند.

او گفت: «قدرتی در من وجود داشت که آن داستان را بیان کنم.

صحبت کردن همچنین به سیاستمداران امکان کنترل روایت خود را می‌دهد و آنها را قادر می‌سازد تا زمان افشا و خروجی را انتخاب کنند. در سال 2019، در حالی که خود را برای یک نامزدی کوتاه ریاست جمهوری آماده می کرد، آقای مولتون در یک سخنرانی فاش کرد که با یک درمانگر برای PTSD مشورت کرده است.

او گفت: «فکر می‌کردم شانس خوبی برای پایان دادن به حرفه‌ام وجود دارد. در عوض، او افزود: «تا به امروز، مردم در سراسر کشور نزد من می آیند و از شما تشکر می کنند.»