سود و نرخ تصادفات نورفولک ساترن قبل از خروج از ریل اوهایو افزایش یافت

ماه گذشته، زمانی که نورفولک ساترن، یکی از بزرگ‌ترین خطوط راه‌آهن در آمریکای شمالی، سودهای بی‌سابقه‌ای را گزارش کرد، آلن اچ شاو، مدیر اجرایی آن، به سهامداران گفت که خدمات این شرکت در بهترین حالت در بیش از دو سال گذشته بوده است.

حدود یک هفته بعد، یکی از قطارهای باری این شرکت در شرق فلسطین، اوهایو از ریل خارج شد و باعث سوختن کنترل شده مواد شیمیایی سمی و تخلیه صدها نفر از ساکنان شد. یکی دیگر از قطارهای نورفولک جنوبی روز پنجشنبه در نزدیکی دیترویت از ریل خارج شد.

این سوانح یادآور واضحی بود که حتی با وجود سودآوری شرکت‌های راه‌آهن باری در سال‌های اخیر، حوادثی که برخی از آنها جدی هستند، هنوز به طور منظم در مسیر 140000 مایلی که شبکه‌های آنها را تشکیل می‌دهند، رخ می‌دهد.

بر اساس ارائه اخیر شرکت، میزان تصادفات در راه آهن نورفولک جنوبی در هر یک از چهار سال گذشته افزایش یافته است. این رکورد بدتر شده است زیرا مدیران شرکت نورفولک ساترن و سایر خطوط راه آهن به سرمایه گذاران در وال استریت می گویند که می توانند حاشیه سود خود را با در نظر گرفتن هزینه ها تقویت کنند. در عین حال، شرکت های راه آهن علیه قوانین جدید با هدف ایمن تر کردن قطارها لابی کرده اند.

نورفولک ساترن که در سال گذشته بیش از 3 میلیارد دلار درآمد داشت، نزدیک به 2 میلیارد دلار در راه آهن و عملیات خود سرمایه گذاری کرد که یک سوم نسبت به سال 2021 افزایش داشت. اما طی پنج سال گذشته، نزدیک به 18 میلیارد دلار از طریق خرید سهام و سود سهام به سهامداران پرداخت کرد – دو برابر بیشتر. به اندازه مبلغی که در راه آهن و عملیات خود سرمایه گذاری کرده است. سایر راه‌آهن‌های بزرگ نیز میلیاردها دلار به سهامداران خود پرداخت کرده‌اند و سهام آنها در دهه گذشته بهتر از بازار سهام گسترده‌تر عمل کرده‌اند.

برای سال‌ها، راه‌آهن‌ها با انواع مقررات ایمنی اولیه مبارزه کرده‌اند – سیستم‌های ترمز مدرن، تانک‌های قوی‌تر برای مواد منفجره، حتی اطلاعاتی در مورد آنچه در قطارهایی که از میان جوامع می‌گذرند – بر اساس این استدلال که حفاظت از جان ما صرفاً هزینه زیادی دارد. کریستن بویلز، وکیل مدیریتی در Earthjustice، یک گروه محیط زیست، گفت، سلامت، و هوا و آب ما. این مشمئز کننده است که بفهمیم در همان زمان این شرکت ها پرداخت های هنگفتی را به سهامداران انجام می دهند.

انتقادها درباره راه‌آهن‌ها که سود را بر سایر نگرانی‌ها قرار می‌دهند، بازتاب شکایات اعضای اتحادیه راه‌آهن است که سال گذشته نزدیک بود اعتصاب کنند. کارگران گفتند کمبود نیروی انسانی و سیاست‌های برنامه‌ریزی راه‌آهن، مرخصی را برای آنها دشوار یا غیرممکن کرده است، از جمله به دلایل پزشکی. کنگره و پرزیدنت بایدن قراردادی را تحمیل کردند که شامل افزایش دستمزد بود، اما سیاست‌های مربوط به زمان مرخصی را که کارگران می‌خواستند برای اجتناب از اعتصاب در نظر گرفتند.

اگرچه سازمان های دولتی گفته اند که هوا در شرق فلسطین اکنون برای تنفس امن است و ساکنان می توانند به خانه های خود بازگردند، بسیاری از مردم نسبت به راه آهن و مقامات دولتی ابراز تردید و خشم کرده اند. پنج تا از خودروهای مخزن خارج شده از ریل حامل وینیل کلرید بودند که برای ساخت پلاستیک استفاده می شود و می تواند هیدروژن کلرید و سایر مواد شیمیایی سمی را هنگام سوختن آزاد کند.

نورفولک ساترن گفته است که به ساکنان و مشاغل شرق فلسطین کمک مالی خواهد کرد و برای پاکسازی منطقه تلاش خواهد کرد. آقای شاو، مدیر اجرایی، نامه ای نوشت و گفت: «ما اینجا هستیم و تا زمانی که برای اطمینان از امنیت شما و کمک به بهبود و شکوفایی فلسطین شرقی لازم باشد، اینجا خواهیم ماند.»

هیئت ملی ایمنی حمل و نقل اعلام کرد که 38 خودرو از ریل خارج شده و آتش سوزی به 12 خودرو دیگر خسارت وارد کرده است. از بین آنهایی که از ریل خارج شدند، 11 نفر حامل مواد خطرناک بودند. این آژانس گفت که ویدیویی از یک خانه در نزدیکی به نظر می رسد که نشان می دهد یاتاقان چرخ لحظاتی قبل از خروج از ریل بیش از حد گرم شده و تقریباً خراب شده است.

کارشناسان ایمنی می‌گویند که سؤالات بی‌پاسخ زیادی درباره علت این حادثه وجود دارد و اینکه آیا سیاست‌های ایمنی بهتر در راه‌آهن یا مقررات سخت‌گیرانه‌تر دولتی می‌توانست از آن جلوگیری کند.

این سؤالات عبارتند از: آیا نورفولک ساوترن آشکارسازهای حرارتی کافی در خط راه آهن داشت و آیا آن سنسورها به درستی کار می کردند؟ آیا نورفولک جنوبی قطارهای بسیار طولانی را راه اندازی می کرد که در صورت خروج از ریل می تواند آسیب بیشتری به بار آورد؟ این شرکت گفته است که می خواهد قطارهای طولانی تری را برای بهبود کارایی راه اندازی کند. قطاری که از ریل خارج شد 149 واگن داشت. تنظیم‌کننده‌های فدرال قطارهای با ۱۵۰ واگن یا بیشتر را به‌عنوان «بسیار طولانی» طبقه‌بندی می‌کنند.

ایان نیش، مشاور ایمنی قطار و محقق سابق هیئت ایمنی حمل و نقل کانادا، گفت: «هرچه قطارها را طولانی‌تر، سنگین‌تر و سریع‌تر بسازید، بدون هیچ گونه تعدیل متناسب در پروتکل‌های ایمنی، حاشیه خطر کمتر می‌شود.

در بیانیه ای، نورفولک ساترن گفت: «ما با جدیت قطارها و زیرساخت های خود را برای شناسایی خطرات احتمالی زیر نظر داریم و سالانه تقریباً یک میلیارد دلار برای حفظ زیرساخت های خود سرمایه گذاری می کنیم.»

نورفولک ساترن سوالاتی در مورد طول قطار به انجمن راه آهن آمریکا، سازمان تجارت صنعت حمل و نقل در واشنگتن ارجاع داد. یکی از سخنگویان انجمن، جسیکا کاهانک، در ایمیلی گفت: «قطارهای با طول قابل مقایسه دهه‌ها است که با خیال راحت کار می‌کنند و سابقه ایمنی این صنعت در طول همان دهه‌ها بهبود چشمگیری داشته است.»

تونی هچ، تحلیلگر صنعت راه‌آهن، با این استدلال که سرمایه‌گذاری‌های تعمیر و نگهداری این شرکت «قوی و بسیار ثابت» بوده است، تاکید بر پرداخت‌های سهامداران نورفولک ساترن «مضحک» است. او افزود که بحث ایمنی باید به این موضوع نیز توجه کند که چرا قانونگذاران ایالات متحده برای فناوری جدید بازرسی قطارهای خودکار که در کانادا معرفی شده است، فشار نیاورده اند.

انتظار می‌رود راه‌آهن نقش فزاینده‌ای در زیرساخت‌های آمریکای شمالی ایفا کند، به‌ویژه زمانی که دولت بایدن و شرکت‌ها به دنبال رسیدگی به تغییرات آب و هوایی هستند. قطارهای باری می توانند کالاها را با هزینه کمتر جابه جا کنند و در عین حال انتشار گازهای گلخانه ای کمتری نسبت به کامیون های بزرگ تولید کنند. اما قطارها آسیب‌پذیری‌هایی دارند که می‌تواند گاهی منجر به فاجعه شود. در سال 2013، قطار حامل نفت از ریل خارج شد و باعث انفجاری شد که بیشتر مرکز شهر لاک-مگانتیک، کبک را سوزاند.

برخی از اتحادیه های راه آهن و منتقدان دیگر می گویند که حادثه در اوهایو به شواهد فزاینده ای می افزاید که نشان می دهد کاهش هزینه های صنعت بیش از حد پیش رفته است.

کریس اسمیت، مدیر قانونگذاری ایالت آیووا برای انجمن بین المللی کارگران ورق فلز، هوایی، راه آهن و حمل و نقل، گفت که شرکت های حمل و نقل ریلی تعداد بازرسان ایمنی را که به کار گرفته اند، کاهش داده اند، حتی با وجود اینکه قطارهای طولانی تر را تردد می کنند. آقای اسمیت گفت که او در تلاش است تا قانونگذاران آیووا را به تصویب لایحه ای برساند که از تردد قطارهایی با طول بیش از 8500 فوت یا حدود 1.6 مایل جلوگیری می کند.

آقای اسمیت گفت: «از زمانی که شرکت‌های ریلی شروع به حرکت قطارهای طولانی‌تر و بزرگ‌تر کرده‌اند، افزایش قابل‌توجهی در خروج قطار از ریل و حوادث بزرگ وجود داشته است. قبلاً، آنها قطارهای بزرگتری را تردد می کردند، اما نه به اندازه امروز.»

از زمان خروج از ریل در اوهایو در 3 فوریه، برخی از قانونگذاران و فعالان به مقررات ایمنی در سال 2015 که توسط دولت اوباما تصویب شد به عنوان نمونه ای از تغییراتی که به گفته آنها برای ایمن کردن راه آهن مورد نیاز است، اشاره کردند.

این قانون مستلزم ترمزهای پنوماتیکی یا ECP با کنترل الکترونیکی بود که به طور همزمان کل قطار را به جای اتومبیل های فردی کاهش می داد. این قانون برای «قطارهای قابل اشتعال پرخطر» که حداقل 20 واگن متوالی پر از مایعاتی مانند نفت خام را حمل می‌کنند، اعمال می‌شود.

این قانون به امید دور شدن از ترمزهای هوایی برای قطارهای حامل نفت خام به منظور ایمن‌تر کردن آنها وضع شد، پس از آن که تصادفات و انفجارهای مربوط به آن قطارها به دلیل رونق حفاری شیل در سراسر کشور افزایش یافت.

اما پس از لابی توسط صنعت راه آهن، دولت ترامپ این قانون را در سال 2018 لغو کرد.

جنیفر هومندی، رئیس هیئت ملی ایمنی حمل و نقل در مصاحبه ای گفت، حتی اگر این قانون به قوت خود باقی می ماند، در مورد قطار نورفولک جنوبی که در شرق فلسطین از ریل خارج شد، اعمال نمی شد.

خانم هومندی گفت: “در حال حاضر می توانم به شما بگویم، زیرا من با آن قانون بسیار آشنا هستم، که این قانون هیچ تاثیری بر این قطار نخواهد داشت.” “آن ترمزها روی این یکی نبود.”

راه آهن معتقد است که قانون ترمز در دوران اوباما خود مشکل ساز بود. خانم کاهانک، سخنگوی انجمن صنعت، گفت: “چند راه آهن ایالات متحده آزمایشات گسترده ای را در دنیای واقعی ترمزهای ECP انجام داده اند و دریافته اند که میزان خرابی سیستم های ECP قابل توجه است و زمان تعمیر برای عملی کردن آنها بسیار طولانی است.” .

به نظر می رسد که تغییرات دیگری نیز تأثیر داشته است. بازرس کل دپارتمان حمل و نقل در گزارشی در سال 2016 بر ضعف های نظارت اداره راه آهن فدرال بر مواد خطرناک تاکید کرد. در پنج سال آینده، تا سپتامبر 2021، بازرسان دولتی نزدیک به 13000 تخلف مربوط به مواد خطرناک را شناسایی کردند که حدود یک سوم بیشتر از پنج سال گذشته بود.

به نظر می رسد یکی دیگر از قوانین راه آهن دوران اوباما کمک کرده است. این سیاست مستلزم استفاده از خودروهای قوی تر برای حمل و نقل نفت خام و سایر مایعات انفجاری بود.

طبق فهرست ارائه شده توسط NTSB، سه خودرو از ریل خارج شدند که از ریل خارج شدند، طبق لیستی که NTSB ارائه کرده است، یکی از آنها حامل پروپیلن گلیکول، ماده شیمیایی مورد استفاده در بسیاری از محصولات، از جمله داروها، ضد یخ و عطرها، نقض نشده است. اما طبق فهرست آژانس، خودرویی که مشخصات پیشرفته‌ای نداشت و همان مواد را حمل می‌کرد، مورد نقض قرار گرفت. خودروهای کمتر محافظت شده همچنین دارای وینیل کلرید و بنزن بودند.

خانم بویلز، وکیل محیط زیست، گفت: «به روز رسانی خودروهای تانک تفاوت بزرگی ایجاد کرد.