درگذشت آیلین شریدان | دوچرخه سواري

آیلین شریدان، که در سن 99 سالگی درگذشت، یک قهرمان چندگانه دوچرخه سواری بود که در اواخر دهه 1940 و اوایل دهه 50 به لطف یک سری تلاش های دیدنی برای ثبت رکورد، در بریتانیا به یک نام آشنا تبدیل شد. با این حال، او نسبتاً جوان بازنشسته شد، زیرا فرصت‌های ناچیزی را که این ورزش در آن زمان به زنان ارائه می‌داد، خسته کرده بود.

شریدان به‌عنوان دوچرخه‌سوار حرفه‌ای که از سال 1951 تا 1954 برای شرکت دوچرخه‌سواری هرکول مسابقه می‌داد، تخیل عمومی را تسخیر کرد و طبق گفته‌ی پیتر ویتفیلد، مورخ دوچرخه‌سواری، «دوچرخه‌سواری را همان‌طور که راجر بانیستر دو و میدانی یا کریکت دنیس کامپتون را تعریف کرد، تعریف کرد. درک سوابقی مانند London-Holyhead یا Edinburgh-London برای مرد خیابانی آسان بود. هرکول، شریدان کوچک را به‌شدت به‌عنوان «موشک جیبی» به بازار عرضه کرد – در فیلم‌های خبری Pathé می‌گفت: «هیچ زن معمولی نیست»، در حالی که او توانایی اشتباهی برای لبخند زدن در هر عکس داشت.

رکوردهایی مانند London-Portsmouth-London و Land’s End-London صرفاً بخشی از ساخت معتبرترین آنها بودند: Land’s End-John O’Groats که شریدان در ژوئیه 1954 با یک کامیون بزرگ مسطح مقابله کرد. حمل کاروان و توالت قابل حمل. او تقریباً پس از 48 ساعت در زین، دچار یک بحران شد، از کمبود خواب، دست‌های سرد و دردناک رنج می‌برد، اما با پوشیدن هر بخیه لباس موجود، رکورد قبلی را تقریباً 12 ساعت و با زمان 2 روز شکست. 11 ساعت و 45 دقیقه

این تنها بخش اول این مصیبت بود، زیرا مدیر شریدان، فرانک ساوتهال، مصمم بود که رکورد 1000 مایل را ادامه دهد. اجازه چند ساعت چرت به او داده شد، اما 130 مایل آخر 12 ساعت طول کشید زیرا او دیدهای توهم‌آمیز پری دریایی، لیوان‌های شیشه‌ای غول‌پیکر و صف‌هایی از مردم را تجربه کرد که به او می‌گفتند به گوشه‌ها بپیچد. رکورد End to End او به مدت 36 سال باقی ماند و زمان 1000 مایل تا سال 2002 شکسته نشد.

شریدان در کاونتری به دنیا آمد، از پرسی شاو، که در شرکت مهندسی آرمسترانگ-سیدلی کار می کرد، و جین مورتون، که یک آسیاب ماهر بود. پدربزرگ او، فردریک شاو، در دهه 1890 یک دوچرخه ساز و مرد مسابقه ای مشتاق بود. آیلین می خواست به مدرسه هنر برود، اما خانواده اش این ایده را وتو کردند و او در نهایت منشی یک نمایشگاه ماشین شد. او از 15 سالگی دوچرخه سواری را آغاز کرده بود و همچنین شناگر مشتاقی بود. او با همسر آینده اش، کن شریدان، در استخر روباز در کاونتری ملاقات کرد. آنها در سال 1942 ازدواج کردند، با هم دوچرخه سواری کردند و کن متوجه شد که همسرش قوی تر از او است. مردان گروه‌های دوچرخه‌سوارشان تا دیروقت در مسابقات ماراتن پژمرده می‌شدند، در حالی که آیلین قدرت جدیدی پیدا می‌کرد.

او مسابقه را در سال 1945 آغاز کرد و بلافاصله در آن تابستان قهرمانی ملی تایم تریل 25 مایلی را به دست آورد. در زمستان، او پسرش کلایو را که در آوریل 1946 به دنیا آمد، باردار شد. زایمان سختی بود، به روش سزارین، و او در سال 1947 به مسابقات اتومبیلرانی بازگشت. در پایان سال 1949 او هر چیزی را که ورزش می‌توانست در آن ارائه دهد به دست آورد. بریتانیا، از جمله ثبت رکورد 12 ساعته 237 مایلی، شکستن رکورد قبلی با 17 مایل و شکست دادن همه مردان در میدان به جز پنج نفر. در میان مردان حاضر ناباوری وجود داشت که او می تواند تا این حد پیش برود، و از او پرسیده شد که آیا یک یا دو گوشه را بریده است؟ در واقع، او باید مسافت بیشتری را ثبت می کرد زیرا از مسیر خارج شده بود.

تا سال 1950 او برنده جایزه بهترین همه راندر بریتانیا شد – مجموع بهترین زمان های یک سوارکار در 25، 50 و 100 مایل – دو سال دویدن، و رکوردهای مسابقه را در 50 و 100 مایل ثبت کرد. هیچ قهرمانی جهانی برای زنان وجود نداشت – این مسابقات تا سال 1958 افتتاح نشد – و المپیک تا سال 1984 برای دوچرخه سواران زن باز نبود. تنها چالش باقی مانده ثبت رکوردهای مکان به مکان بود و شریدان با بیرمنگام-لندن و آکسفورد شروع شد. -لندن-آکسفورد. در اواسط سال 1951، هرکول به او پیشنهاد یک نگهدارنده را داد که تنها برای شکستن رکوردها برای سه سال آینده، با یک پوند در هر مایل پاداش برای هر رکورد.

هنگامی که قرارداد او با هرکول در سال 1954 به پایان رسید، شریدان تمام 21 رکورد را در کتاب های انجمن رکوردهای جاده ای در اختیار داشت. او به خانه ای که او و کن در Isleworth، غرب لندن خریده بودند، بازنشسته شد، تا حدی با استفاده از درآمد خود از هرکول، و در سال 1955 صاحب دخترش لوئیز شد. او برای مدت کوتاهی دومین حرفه ورزشی در قایق رانی را آغاز کرد و قهرمانی ملی 500 متر کایاک دو نفره را به دست آورد. در سال 1956. پس از آن، او حکاکی روی شیشه را مطالعه کرد و 40 سال را صرف تولید سفارشات از کارگاه استودیویی اش در خانه Isleworth کرد، که در آن کتاب به کتاب از طرح های زیبای پیچیده او وجود داشت.

با بهره مندی از بیش از 60 سال گذشته، دیدگاه شریدان در مورد حرفه خود یک دیدگاه متفاوت بود. در سال 2019، او به من گفت که “هرگز احساس قهرمانی نکرده است”، زیرا هرگز فرصت پوشیدن پیراهن رنگین کمانی قهرمان جهان را نداشته است. او زندگی‌نامه خود را با نام «چرخ‌های شگفت‌انگیز» (1956) با این جملات بسته است: «جای زن کجاست؟ آیا … در خانه است؟ در صنعت است یا در ورزش؟ اگر در زندگی‌ام نشان داده‌ام که در هر سه مورد می‌تواند – و با موفقیت هم چنین باشد، پس خوشحالم.»

شریدان عضو مادام العمر و رئیس باشگاه دوچرخه سواری کاونتری باقی ماند. او همچنین نایب رئیس انجمن سوابق جاده ای بود. در سال 2016 او به تالار مشاهیر دوچرخه سواری بریتانیا معرفی شد. در سال 2022 از او با یک مجسمه فولادی یادبود “نیمکت پرتره” در مسیر سبز لیاس لاین در وارویک شایر تجلیل شد.

کلایو و لوئیز از او به یادگار مانده است. کن در سال 2012 درگذشت.