ایجاد امواج: ورزشکاران زن در حال طراحی یک دوره برای تاریخچه SailGP | کشتیرانی

مناگر می‌خواستید ببینید SailGP چگونه فرهنگ قایقرانی را تغییر می‌دهد، رویداد ماه گذشته در سنگاپور تصویری عالی ارائه داد. هر یک از خدمه قایق دو چرخ آسیاب، معمولاً یک جفت مرد بلند با عضله دوسر پاپای حمل می‌کنند که بازوهای آن‌ها می‌توانند همان قدرت خروجی پاهای پاروزنان المپیک را تولید کنند. با این حال، هنگامی که قایق ایالات متحده در دومین مسابقه هیت برنده شد، یک زن در وینچ بود. او 5 فوت 4 اینچ و 19 ساله بود.

سی جی پرز، استراتژیست تیم که هنگام بادهای بسیار سبک نیز می خندد، می گوید: «من احتمالاً کوچکترین آسیاب جهان هستم. اولین باری که این کار را انجام دادم، دو سال پیش، بعد از آن گاز گرفتم.

او خودش را به ورزشگاه برد و روی قدرتش کار کرد. پس از مسابقه در سنگاپور، وقتی از خط پایان عبور می کردند، از خوشحالی فریاد زد. من خیلی خوشحال بودم، احساس می کردم کمک زیادی به تیم کرده ام.

این فصل سوم SailGP است، رقابت جهانی که توسط اسطوره جام آمریکا راسل کوتس طراحی شده است تا فرمول یک قایقرانی باشد. در فهرست «جایزه‌های بزرگ»، کاتاماران‌های فویلینگ با چنان سرعت بالایی در اطراف مسیرها پرواز می‌کنند که بدنه آن‌ها هرگز نیازی به لمس آب ندارد و ملوان‌ها توسط نیروی G به کناره‌های کشتی می‌چسبند. در روزهای شنبه و یکشنبه، تماشاگران برای تماشای این منظره به خط ساحلی سیدنی می‌آیند و نوید همه چیز را می‌دهند، از مانورهای ضد فیزیک گرفته تا واژگونی‌های چشمگیر و گاهی اوقات برخورد.

در گذشته نه چندان دور، چیزی به نام حرفه ای مسابقه ای در قایقرانی وجود نداشت. اوج این ورزش، جام آمریکا، هر چهار سال یکبار برگزار می‌شود و فرصت‌های شرکت همیشه به تعداد انگشت شماری از ورزشکاران محدود شده است. آنها همیشه مرد بوده اند.

فصل افتتاحیه SailGP در سال 2018 یک رویداد کاملاً مردانه بود، اما زمانی که برای دومین نسخه خود در سال 2020-21 بازگشت، قوانین هر تیمی را ملزم می‌کرد که حداقل با یک خدمه زن به آب برود. “برنامه مسیر زنان” آنها برای باز کردن مسابقات نخبگان در نظر گرفته شده بود و موفقیت فوری آن ثابت می کند که چنین مداخلات ساختاری چقدر می تواند قدرتمند باشد.

پرز در هونولولو بزرگ شد، اما در حالی که همه دوستانش موج سواری می کردند، تا شش سال پیش هرگز ورزش های آبی را امتحان نکرد. او می‌گوید: «من از خانواده ملوانی نبودم، و نمی‌خواهم بگویم بی‌خبر بودم، اما تنها چیزی که می‌خواستم این بود که سوار آب شوم و سریع بروم. تا زمانی که شروع به رفتن به خارج از کشور و مسابقات بین‌المللی کردم، دیدم، وای، تعداد زن‌های کافی در این ورزش وجود ندارد.»

طبیعی بود که پرز از لحظه ای که در قایق پا گذاشت، اولین عنوان جهانی خود را در عرض دو سال به دست آورد. جیمی اسپیتیل، کاپیتان تیم SailGP ایالات متحده آمریکا، جوان‌ترین برنده جام آمریکا در سال 2010 بود و زمانی که فیلم‌های پرز را دید متوجه شد که به ستاره‌ای آینده نگاه می‌کند. در سال 2021، او اولین بازی SailGP خود را انجام داد، اولین لاتین و جوانترین زن در این رقابت.

او به بیش از چند اشتباه تازه کار اعتراف می کند. او می‌گوید: «روز اولی که سوار F50 شدم، کت و شلوارم را به عقب پوشیده بودم. “بچه های سوار بر قایق تعقیب و گریز به آن اشاره کردند. لوگوها همه روی باسنم بود.»

شکاف نسلی با بقیه خدمه (در 43 سالگی، اسپیتیل به اندازه کافی بزرگ است که پدرش شود) باعث ایجاد تضاد فرهنگی به همان اندازه سرگرم کننده در مرکز اصلی تیم می شود، جایی که موسیقی متن فیلم معمولاً موسیقی دهه 80 و کانتری است. من می‌خواهم هیپ‌هاپ گوش کنم و در مورد پسرها صحبت کنم، اما فکر نمی‌کنم آنها به این موضوع علاقه‌مند باشند.»

ناتاشا برایانت از تیم استرالیا سه سال از پرز بزرگتر است. بزرگ شدن در شمال سیدنی، جاه طلبی او این بود که برای کشورش فوتبال بازی کند. او می‌گوید: «دلم در این بود که ماتیلدا باشم. اما برادرم در حال رقابت با قایقرانی خود بود و به یک شریک آموزشی نیاز داشت.

در سن 11 سالگی، او هر روز بعد از مدرسه با او به آب می رفت، رقابت خواهر و برادری که هر دو را تحت فشار قرار داد. همسایه همسایه آنها و پرستار بچه جیسون واترهاوس که در المپیک 2016 مدال نقره گرفت، الگوی ورزشی آنها بود. او اکنون همکار برایانت در تیم استرالیا است.

مانند پرز، برایانت نیز از تعداد اندک استعدادهای زن شگفت زده شده بود. در اولین دوره مسابقات جهانی جوانان ما 250 قایق حضور داشت که کمتر از 20 قایق از این تعداد تیم دختران بود. او که در اولین آزمایش SailGP خود را از دست داده بود، چند هفته بعد خود را در یک F50 یافت و کاپیتان استرالیا، تام سلینگزبی، فرمان را به او سپرد.

برایانت می گوید: «من به عنوان ملوان ذخیره آنجا بودم، بنابراین حتی مطمئن نبودم که سوار قایق شوم یا نه. “اما تام به من فرصتی نداد تا در مورد آن فکر کنم، او فقط گفت “بیا برو”… من واقعا ساده لوح بودم. همه به من می خندند، اما من قبلاً فقط با قایق سواری می کردم، بنابراین هرگز با یک چرخ کشتی سواری نمی کردم. داشتم فکر می کردم: “باشه، مثل رانندگی کردن با ماشین خواهد بود.” نبود.»

کاپیتان یک F50 شبیه هیچ چیز دیگری روی زمین نیست. سرعت پرواز تا 60 مایل در ساعت (قایق های کلاس المپیک با سرعت کمتر از 20 مایل در ساعت بالاتر می روند) نیاز به تفکر سریع و اعصاب فولادی دارد. آنها همچنین خواستار برقراری ارتباط کامل بین خدمه، به ویژه ماشین اصلاح بال، که مسئول مدیریت نیروی باد به قایق است، و کنترل کننده پرواز، که وظیفه آن حفظ قایق از آب و سر خوردن بر روی فویل های آن است، دارند. دو آسیاب بر روی دسته های وینچ کار می کنند تا بال را در صورت لزوم به جلو و عقب حرکت دهند.

نقش باقی‌مانده، که همه زنان در برنامه مسیر بر عهده می‌گیرند، نقش استراتژیست، تغذیه اطلاعاتی است که به تیم کمک می‌کند بهترین استفاده را از شرایط و پیش‌بینی حرکات سایر قایق‌ها برای یافتن راننده سریع‌ترین مسیر را داشته باشد. برایانت می گوید: «مسابقه ها به قدری کوتاه هستند که اگر با ترافیک برخورد کنید یا در ترافیک گیر کنید، خارج شدن از آن واقعاً سخت است. و همه چیز آنقدر سریع اتفاق می‌افتد که هر چه جلوتر بتوانید برنامه‌ریزی کنید، داشتن یک مسابقه تمیز راحت‌تر آسان‌تر است.

برای هانا میلز، این نقش به طور طبیعی اتفاق افتاد. او و بن آینزلی موفق ترین ملوانان المپیکی بریتانیا در تمام دوران هستند و مهارت های آنها به خوبی یکدیگر را تکمیل می کند. او می‌گوید: «بن قبلاً یک ملوان تک‌دست بود، در حالی که من همیشه دو دست کشتی می‌رفتم. “من از توکیو آمدم با مهارت و تجربه زیادی در برقراری ارتباط در یک تیم.”

برایانت دریافت که فوری ترین درس این است که چه زمانی صحبت کنیم و چه زمانی نباید صحبت کنیم. “در چند مسابقه اولم آنقدر عصبی شدم که کمی ساکت بودم.” تشویق هم تیمی های مرد با تجربه ترش به او اعتماد به نفس می داد. “اکنون وانمود می کنم که من راننده هستم و فکر می کنم: “در حال حاضر چه ورودی را دوست دارم بشنوم؟”

هر سه زن می‌خواهند راننده شوند و تنها با کسب تجربه در F50 می‌توانند به آن دست یابند، که وقتی ورزشکاران در هر آخر هفته فقط سه روز با قایق‌ها حرکت می‌کنند، سخت است. پرز می گوید: «کمبود زمان تمرین بزرگترین چالش است.

سازمان دهندگان در مورد قرار دادن یک بلوک تمرینی در فصل آینده صحبت کرده اند تا زنان برای مدت طولانی تری در قایق باشند، اما برای انجام این کار به بودجه نیاز دارید. او دو مسابقه بعدی را از دست خواهد داد تا به زنان دیگر تیم ایالات متحده فرصت قایقرانی بدهد.

GP استرالیا سومین مسابقه میلز خواهد بود. او اولین بار در سال 2021 شروع به کار کرد و سپس برای به دنیا آوردن اولین فرزندش عقب نشینی کرد. خارج از کشتی، او مسئولیت تعدادی از پروژه های برابری جنسیتی و پایداری از جمله مسیر آتنا را بر عهده گرفت، که او و Ainslie در آگوست گذشته راه اندازی کردند تا ورزشکاران زن را سریعاً با عملکرد بالا شکست دهند و جوانان را به حرفه در این ورزش تشویق کنند. این موتورخانه برای کمپین بریتانیا برای برنده شدن اولین جام زنان آمریکا و دفاع از جام جوانان آمریکا در بارسلونا در سال آینده است.

بازگشت پس از بارداری یک شاهکار آمادگی جسمانی بود. میلز می‌گوید: «من عصبی بودم، زیرا از بهترین فرم زندگی‌ام در المپیک توکیو به بدنی بسیار متفاوت تبدیل شده بودم. در سنگاپور، او برای مبارزه با نرم شدن رباط‌ها که هنگام شیردهی اتفاق می‌افتد، مچ پاهایش را چسباندند.

مادر بودن در تصمیم او برای راه اندازی کمپین المپیک برای پاریس 2024 نقش داشته است، اما فرصت های ارائه شده توسط SailGP نیز یک عامل است. برایانت، که انتخابی برای توکیو را از دست داد، می‌گوید حتی یک سال پیش هیچ‌وقت فکر نمی‌کرد که حرفه‌ای در قایقرانی فراتر از بازی‌های المپیک داشته باشد. این همان کاری بود که سال‌ها می‌خواستم انجام دهم و تغییر نظرم عجیب است، اما SailGP راهی را به ما داد که هرگز فکر نمی‌کردم امکان‌پذیر باشد. از بودن در این تیم لذت می برم و چیزهای زیادی یاد می گیرم.”

برایانت به لطف خدمه همکارش، اولین Moth خود را دارد، یک قایق فویلینگ برای مسابقات تک دستی، در حالی که پرز به زودی در میامی خواهد بود و برای تیم ایالات متحده برای جام زنان آمریکا آزمایش می کند. او می گوید: «در دبیرستان حتی فکر نمی کردم قایقرانی یک حرفه باشد. “این تاریخ در حال شکل گیری است.”