گراهام پاتر و چلسی در میان هرج و مرج همچنان به دنبال طرحی هستند | لیگ قهرمانان

اسo آن طرح همه می خواهند این طرح را ببینند، دنیا را در یک دانه شن ببینند، مهره ها و پیچ و مهره های یک فلسفه پیچیده فوتبال مدرن را در یک طلسم 15 دقیقه ای امیدوارکننده در هر دو طرف استراحت ببینند. حقیقت این است که هنوز هیچ برنامه ای وجود ندارد. زمانی که هنوز در انتهای یکی از جسورانه‌ترین آزمایش‌هایی که تا به حال در فوتبال نخبه دیده شده، هستید، دقیقاً همان هرج و مرج میان‌تمپوی شماست. نکته اصلی این است که چلسی هنوز نمی تواند توپ را حفظ کند و آنها هنوز هم نمی توانند توپ را حفظ کنند. همه چیز دیگر حباب لوله های آزمایش و داده های ناقص است.

در شکست 1-0 مقابل دورتموند 21 شوت زده شد که حداقل چیزی است. ژائو فلیکس احتمالاً باید چند گل می زد، گرگور کوبل چندین دفع خوب برای میزبان انجام داد و طبیعتاً برای یک تیم گراهام پاتر، xG از جدول خارج شد. حتی ممکن است استدلال کنید که این همان بازیی بود که چلسی شایسته برد بود. با این حال، آنها همچنان در برنده شدن آنها شکست می خورند، عمدتاً به این دلیل که آنها کارهایی را انجام می دهند که تیم ها زمانی که نقشه ندارند، ساختاری برای عقب نشینی و آگاهی جمعی ندارند که آنها را در سختی ها بکشاند، انجام می دهند.

گفتنی بود که در 20 دقیقه باقی مانده، پاتر به سمت مارک کوکورلا و میسون مانت رفت: اسباب بازی های آزمایش شده و مورد اعتماد او. مانت یک تکل خوب در بالای زمین انجام داد تا یک دهانه ایجاد کند. در مقابل، کوکورلا مانند مردی که به تازگی از آتش سوزی در خانه بیرون آمده بود، سرگردان بود. وقتی به بازی می‌آمد و هر بار که توپ می‌گرفت، هو می‌شد، یک جور رقت‌انگیز برای او وجود داشت: یک فوتبالیست 50 میلیون پوندی که دیگر واقعاً نمی‌داند هیچ کدام از اینها چه معنایی دارد، که دیگر نمی‌داند برنامه اینجا چیست.

اما البته این چیزها به هر دو صورت کار می کنند. اگر خودتان ندانید دارید چه کار می کنید، حریفان واقعاً نمی توانند به شما کمک کنند. اگر یک مربی رقیب هستید که می‌خواهید بدانید این تیم چلسی چگونه با یکدیگر ترکیب می‌شوند، چگونه در موقعیت‌های خاص واکنش نشان می‌دهند، چه کار می‌کنید؟ با چه فیلمی مشورت می کنید؟ و شاید بهترین لحظات چلسی در اینجا زمانی بود که الگوها شکست خوردند و آنها مجبور شدند به کیفیت فردی خالص در هر پایان اعتماد کنند.

تیاگو سیلوا سانتر پس از ارسال با سر به بیرون. Mykhaylo Mudryk در سمت چپ ماریوس ولف می دود، آن را از دست می دهد و به ناچار دوباره آن را باز می گرداند. فلیکس در یک سوم پایانی این طرف و آن طرف بال می زند. حکیم زیچ در نیمه دوم تیزبینی به نظر می رسد. اگر مربی با چشم‌انداز و نقشه‌ای هستید، هر بار تاکتیک‌هایی را روی استعدادها انجام می‌دهید. اما مواقعی وجود دارد که استعداد واقعاً صدمه نمی زند.

طرف مقابل، سهولت دورتموند بود که می‌توانست از پرس چلسی عبور کند، چیزی که در این مرحله از بارداری آن تا حد زیادی یک چیز تئوری باقی مانده است. مطمئناً بازیکنانی در پست‌ها حضور دارند. برخی از آنها با جسارت به سمت توپ می دوند. اما تقریباً هنوز مفهوم فاصله یا هماهنگی وجود ندارد، هیچ حسی از حرکت یک تیم به عنوان یک تیم وجود ندارد، سیستمی که توسط تماس زوم اجرا می شود. آیا اصلاً می توانید ارتباط برقرار کنید وقتی سر و صدا اینقدر کر کننده است و هنوز کسی واقعاً حرکات یکدیگر را نمی داند؟

شاید بهترین مثال در ضربات ایستگاهی بود. آیا تا به حال یک تیم بازنده به این اندازه ضربات ایستگاهی را پشت سر گذاشته است؟ به نظر می رسید که هر ضربه آزاد شامل یک قله در سطح تخته می شد، چهار یا پنج بازیکن روی توپ جمع می شدند در حالی که سیلوا دستانش را پشت سر آنها تکان می داد. ضربات گل نیز داستان مشابهی داشت: وقتی نیمه‌های میانی به طور وظیفه‌آمیز گسترده می‌شدند، کپا به بالا نگاه کرد و متوجه شد که در مدت زمانی که باید خودش را آماده کند، تک‌تک‌ تیم‌ها مشخص شده بودند. پس برنامه اینجا چیست؟

و بعد از آن طلسم امیدوارکننده 15 دقیقه ای، همه چیز به چلسی ترین شکل ممکن از هم پاشید. چلسی در یک کرنر در آفساید قرار گرفت، برخی از بازیکنان متوقف شدند، برخی بازیکنان نه، و به یکباره کریم آدیمی در حال سوختن انزو فرناندز برای سرعت بود و تنها گل بازی را به ثمر رساند. اگر در اینجا طنزی وجود داشت، این بود که دورتموند بی‌نقص و ساختارمند، دقیقاً به همان شکلی که چلسی به خود حمله می‌کرد، به چلسی ضربه زده بود: با یک ضدحمله مستقیم شدید، یک درخشش فردی، پایانی که تقریباً غیرعادی به نظر می‌رسید. اطمینان.

اینها چیزهایی هستند که وقتی همه شما بازیگر هستید و هیچ فیلمی ندارید اتفاق می افتد. و همانطور که دورتموند در میان بازیکنان تعویضی خود چرخید، شاید درس دیگری برای چلسی در اینجا نیز وجود داشته باشد. دورتموند از بسیاری جهات مدل بسیار مشابهی را که چلسی سعی در پیروی از آن دارد به کمال رسانده است: استعدادهای جوان برتر اروپا را جمع آوری کنید، آنها را توسعه دهید، آنها را پرورش دهید، شاهد افزایش ارزش آنها باشید. آدیمی، خرید تابستانی 30 میلیون پوندی از سالزبورگ، در یک دوره سخت مورد اعتماد مربی ادین ترزیچ قرار گرفت و کم کم بازی خودش و دورتموند را یاد گرفت. آیا پاتر این فرصت را دارد که به یک بازیکن جوان مبارز چنین آزادی عمل بدهد؟ یا آیا او به سادگی در کارت جوان امیدوارکننده بعدی از عرشه بازی می کند؟ اینجا دقیقاً چه طرحی وجود دارد؟

پاتر، به نوبه خود، به نظر می رسد یک مربی است که خود را حدس می زند و بین تجدید طولانی مدت و تاثیر کوتاه مدت سرگردان است. طرفداران در حال حاضر شروع به چرخش کرده اند. ناامید از دیدن یک مربی در لیست A با این تیم لیست A. چلسی هنوز در این تساوی که شاید آخرین رشته باقیمانده آنها در لیگ قهرمانان اروپا در فصل آینده باشد، قدمی دارد. اگر پاره شود، ممکن است پاتر با آن قطع شود.