آنفیلد و صلاح یک مسابقه عالی هستند – اما لیورپول می تواند بدون قهرمان خود کنار بیاید | محمد صلاح

تیاو فکر فوری این است که نمی تواند اتفاق بیفتد. نمی توان به محمد صلاح، مظهر این دوره باشکوه از تاریخ لیورپول اجازه خروج داد: باشگاه باید هر چه می خواهد به او بدهد. فقط مطمئن شوید که او می ماند، به 20 گل در فصل می زند، که بسیاری از آنها خیره کننده خواهند بود، و هم هواداران و هم افراد بی طرف را با قدرت و تخیل خود خوشحال می کند.

اما فکر فوری ممکن است کاملاً مفید نباشد: هیچ بازیکنی هرگز غیر قابل تعویض نیست. البته، این ایده که یک بازیکن و یک باشگاه رابطه ویژه ای دارند، جذابیتی احساسی دارد، به ویژه زمانی که آن بازیکن در صعود یک باشگاه نقش داشته باشد، همانطور که صلاح برای لیورپول تحت هدایت یورگن کلوپ بوده است. اما شرایط تغییر می کند. تاریخچه لیورپول مطالعه ای است در مورد اهمیت عدم وابستگی بی جهت به قهرمانان، حرکت بازیکنان در زمان مناسب.

با اعتراف خودش، بیل شنکلی به اولین تیم بزرگ لیورپول اجازه داد تا با هم پیر شوند، تا اینکه شکست جام حذفی مقابل واتفورد در سال 1970 او را شوکه کرد. جانشین او، باب پیزلی، ساکت تر اما بسیار بی رحم تر، هرگز اشتباه مشابهی را مرتکب نشد. زمانی که کوین کیگان تصمیم گرفت در سال 1977 از مالیات بر درآمد 83 درصدی بریتانیا فرار کند، لیورپول با کنی دالگلیش قرارداد امضا کرد.

کلید مدیریت بلندمدت تا حدی دانستن زمان تخلیه بازیکنان است – که یکی از دلایلی است که فوتبال می تواند یک ورزش وحشیانه و ظاهراً ناسپاس باشد.

به طور مشابه، الکس فرگوسن هرگز اجازه نداد بازیکنان از سودمندی خود پیشی بگیرند: او مارک هیوز، آندری کانچلسکیس و پل اینس را در سال 1995 از بین برد و یک دهه بعد به همان سرعت روی کین را آزاد کرد. حتی بزرگ‌ترین‌ها هم می‌توانند از استقبالشان پیشی بگیرند. با وجود تمام ناله‌ها و زاری‌هایی که در زمان ترک لیونل مسی بارسلونا وجود داشت، شواهد اخیر نشان می‌دهد که یک تنظیم مجدد خیلی دیر شده بود: تیم‌های نخبه نمی‌توانند با سرعت یک طلسم پیر عمل کنند. نگاهی اجمالی به زمینی که آرسنال از آن بیرون می آید باید به اندازه کافی در مورد خطرات وحشت زده شدن و قراردادهای متورم به ستاره های پیر هشدار دهد.

این بدان معنا نیست که لیورپول باید به دنبال فروش صلاح باشد. بلکه باید یک ارزیابی بالینی وجود داشته باشد که آیا هزینه نگهداری او ارزش آن را دارد یا خیر. از نظر ترکیب، لیورپول اخیراً بسیار خوب اداره شده است. اینکه آنها – تقریباً – با منچسترسیتی با وجود صرف 220 میلیون پوند خالص کمتر در پنج فصل گذشته، همگام بوده اند، قابل توجه است. آنها در کنترل بودجه بسیار خوب عمل کرده اند. آیا منطقی است که با برآورده شدن درخواست صلاح مبنی بر دو برابر کردن دستمزدش به 400000 پوند در هفته، به خطر بیاندازیم؟

اینکه آیا او لیاقتش را دارد یا نه واقعاً موضوع مهم نیست. البته صلاح این حق را دارد که بهترین معامله ممکن را انجام دهد. با توجه به اینکه او یکی از بهترین بازیکنان جهان است، نتیجه این است که او باید یکی از پردرآمدترین بازیکنان جهان باشد. او در ژوئن 30 ساله می شود: این احتمالاً آخرین قرارداد مهم او خواهد بود – چرا او سعی نمی کند اطمینان حاصل کند که تا آخر عمر او را تا حد امکان راحت می کند؟

یک پاسخ عاشقانه وجود دارد و آن این است که می توان امیدوار بود صلاح نوعی محبت نسبت به لیورپول، کلوپ، هم تیمی هایش و هواداران داشته باشد. آیا او از یک قهرمانی دیگر در لیگ برتر در آنفیلد لذت نمی برد – این بار، شاید با هواداران در استادیوم قهرمان شود؟ آیا او از یک موفقیت دیگر در لیگ قهرمانان اروپا لذت نمی برد – این بار، شاید با حضور او در زمین برای هر چیزی که معادل پیروزی 4-0 برابر بارسلونا بود؟ در چه مقطعی خاطرات بیشتر از چند میلیون پوند دیگر در بانک است، یا مدال برنده لیگ داخلی که تقریباً باید با یوونتوس یا پاری سن ژرمن، که به نظر دو مورد علاقه برای به خدمت گرفتن او هستند، به دست بیاید؟

اما پاسخ عملگرایانه تری نیز وجود دارد که در این پرسش نهفته است که آیا صلاح لیورپول را بزرگ کرد یا لیورپول، صلاح را بزرگ کرد. واضح است که تا حدی، هر دو است. صلاح یک فوتبالیست باشکوه، یک دریبل زن فوق العاده و یک تمام کننده فوق العاده است. اما همانطور که هر کسی که او را در حال پرسه زدن بی‌حال برای مصر در جام ملت‌های آفریقا دید، می‌داند، این نیز درست است که او به‌طور غیرمعمولی با سبک بازی لیورپول سازگار است. تضمین نمی شود که او در هیچ ترکیبی آنقدر خوب باشد. او در فیورنتینا و رم بازیکن بسیار خوبی به نظر می رسید، اما تنها از زمان انتقالش به آنفیلد در سال 2017 است که او استثنایی شده است.

روبرتو فیرمینو و سپس دیوگو جوتا در فرود آمدن در عمق برای ایجاد فضایی برای او مهارت داشتند، در حالی که هجوم ترنت الکساندر-آرنولد به بیرون نیز به ایجاد فضا کمک کرده است. اما این موضوع به کل سبک نیز مربوط می شود، پرس سخت و بالا، هافبک پویا که توپ را زود به دست می آورد، که کمک کرده است.

بدون تغییر اساسی، می توان با خیال راحت فرض کرد که او در PSG (هافبک عمیق برای جبران مهاجمان مشهور) یا یوونتوس (نه به سبک ماسیمیلیانو آلگری) چنین چیزی را نخواهد داشت. بازیکنان زیادی وجود دارند که حرکت بزرگ آنها کاملاً به نتیجه نرسیده است، از ادن هازارد تا روملو لوکاکو، آنتوان گریزمان و فیلیپه کوتینیو.

این تمایل وجود دارد که فرض کنیم کیفیت بازیکنان مطلق است، زمانی که، در واقع، اغلب به شرایط، ارزش و شکل آنها تا حدی ناشی از ساختاری است که آنها بخشی از آن هستند.

صلاح ممکن است حرکت کند و پیشرفت کند، اما هیچ تضمینی وجود ندارد. و در حالی که لیورپول دلش برای او تنگ می شود، شکل لوئیز دیاز از زمان ورودش در ژانویه نشان می دهد که آنها می توانند با این کار کنار بیایند. این سیستم اکنون به اندازه کافی قوی به نظر می رسد که بتواند از دست دادن هر فردی را تحمل کند.