آنچه نیکی هیلی می تواند درباره حزب جمهوری خواه به ما بیاموزد

چیزی که بیشتر از همه می تواند بگوید این است که آیا او می توانست با موفقیت به آقای ترامپ حمله کند – اما، واقع بینانه، احتمالاً او اغلب مستقیماً این کار را نخواهد کرد. او یک مقام سابق دولت ترامپ به عنوان سفیر سازمان ملل بود. در واقع، به نظر می رسید که آقای ترامپ به انتخابات او برکت داده است، شاید به این امید که رای را از فرماندار فلوریدا، ران دیسانتیس، دور کند.

در مصاحبه ای با شان هانیتی مجری فاکس در ماه گذشته، خانم هیلی مشتاق دعوا به نظر نمی رسید. وقتی از او پرسیده شد که چه تفاوت‌هایی با آقای ترامپ دارد، گفت که «کاملاً» با «بیشتر سیاست‌هایی که او انجام داد» موافق است. وقتی آقای هانیتی بار دوم سوال را مطرح کرد، به کمبود شیر خشک اشاره کرد.

این رویکرد غیر تقابلی نمادی از یک چالش گسترده‌تر برای او در حزب جمهوری‌خواه پوپولیستی و متخاصم امروزی است. به نظر می رسد او از نظر خلقی معتدل است، صرف نظر از دیدگاهش در مورد مسائل. و برخی از نظرات او واقعاً نسبتاً معتدل بوده است. او به عنوان فرماندار، پرچم کنفدراسیون را از مجلس ایالتی کارولینای جنوبی برداشت. او از لایحه ای حمایت نمی کند که تراجنسیتی ها را از استفاده از حمامی که با هویت جنسیتی آنها همخوانی دارد، مسدود کند. او نسبت به مسیری برای شهروندی برای مهاجران غیرقانونی ابراز همدردی می کند. این جنگجوی فرهنگ نیست.

در حزب جمهوری‌خواه امروز، خانم هیلی چاره‌ای جز تلاش برای نفوذ به جنگ‌های فرهنگی نخواهد داشت. او در ویدیوی اعلامی خود، اعتقاد ریگان گونه خود به عظمت آمریکا را به عنوان مخالفت با دیدگاه چپ مبنی بر «بد» یا «نژادپرستانه بودن اصول بنیادین آمریکا» بیان کرد. نژاد و جنسیت او ممکن است او را به یک طرفدار قوی برای این نوع موقعیت تبدیل کند، به خصوص اگر او با صراحت بیشتر از دیدگاه های محافظه کارانه استقبال کند.

اما در حالی که استثناگرایی آمریکایی ممکن است با چپ در تضاد باشد، خشم و رنجشی را که به عناصر بزرگ پایه محافظه‌کار دامن می‌زند، هدایت نمی‌کند. از این حیث مهم، ریگانیسم تناسخ یافته مانند نسخه اصلی نخواهد بود. ریگان در آن زمان رهبر جنبش محافظه کار بود. خانم هیلی و کسانی که امروز ریگان را احیا می کنند، نیستند. ریگان صرفاً بر اساس نظرات محافظه کاران قبلی مانند گلدواتر یا تافت که مخالف دولت بزرگ از جمله مداخله خارجی بودند، عمل نمی کرد. در سال 1979 یک جمهوری خواه تافت در سیاست خارجی نسبت به اتحاد جماهیر شوروی بسیار معتدل به نظر می رسید و یک گلدواتر قدیمی تر در مورد سقط جنین معتدل به نظر می رسید. امروزه ریگانیسم از بسیاری جهات مهم با محافظه کاران فاصله دارد.

نسل جدیدی از محافظه کاران که پس از آقای ترامپ به شهرت رسیدند، از جمله فرماندارانی مانند آقای دیسانتیس یا حتی یک گلن یانگکین، ممکن است کار آسان تری داشته باشند تا بفهمند چگونه انرژی جناح راست امروز را به چیزی بیشتر شبیه محافظه کاری سنتی نسبت به آقای دکتر هدایت کنند. پوپولیسم ترامپ آنها سابقه این کار را دارند. خانم هیلی این کار را نمی کند.