Fox’s Super Bowl به طرز ماهرانه ای شجره NFL را با میهن پرستی بی فکر آمیخته است | سوپر بول LVII

دبلیودر نهایت تام برادی، احتمالاً خارج از صحنه و سن پاتریک ماهومس، سوپربول امسال نوید شروع جدیدی را برای فوتبال در آمریکا داد، نوعی بازنشانی فرهنگی پس از سال‌های کپرنیک-ترامپ. بازگشت ریحانا به روی صحنه برای اولین بار پس از چهار سال! دو بازیکن سیاهپوست برای اولین بار در تاریخ سوپربول به مصاف هم می روند! ظهور گرگ اولسن به عنوان مرد بازی به بازی مورد علاقه آمریکا و جذابیت دندان شکاف ماندگار مایکل استراهان! در هر نوبت از غول نیم روزی که پوشش خبری فاکس قبل از بازی بود، به بینندگان دعوت نامه جدیدی داده می شد تا باور کنند که ما وارد عصر جدیدی شده ایم. اما با نزدیک‌تر شدن شروع بازی و غلیظ شدن جنگویسم، حقیقت تاریک‌تری آشکار شد: NFL تغییر نکرده است. تازه یک گروه جدید و بزرگ‌تر از شخصیت‌ها پیدا شده است که می‌توان آن‌ها را در مزخرفاتش خرید.

هیچ کشوری استعداد آمریکا را برای ترکیب ورزش، نظامی گری، سلبریتی و مصرف گرایی در یک بسته واحد ندارد، و هیچ نمایشی بهتر از سوپر بول برای این هدیه وجود ندارد. شبکه فاکس، شبکه‌ای که کاملاً با فرقه مرگ در آمریکای مدرن راحت است، شاید خانه مناسبی برای انجام مأموریتی مانند این باشد، استعدادهای روی آنتن آن شجره‌نامه فوتبال و میهن‌پرستی بی‌فکر را در یک نسبت کامل و آماده برای سوپربول ترکیب می‌کند.

از ابتدای پوشش فاکس با اطمینان به ما گفته شد که یکشنبه سوپر بول، “بزرگترین روز سال”، “بزرگترین تماشای جهان” بود. تام رینالدی، در حالی که در ورزشگاه استیت فارم با یک چک بلیزر و کفش های کتانی مانند نوعی فاکس اسپورت سینفلد پرسه می زد، رسماً اعلام کرد: «بیش از 200 میلیون آمریکایی امروز با ورزش متحد خواهند شد. این قدرت فوتبال است.» همه اینها شاید به اندازه کافی منصفانه باشد: سوپر بول است بزرگترین نمایش در جهان، فقط به شرطی که فینال جام جهانی، فینال لیگ قهرمانان، تور دو فرانس، جام جهانی کریکت یا المپیک را نادیده بگیرید. توهمات غیردنیایی عظمت که هیچ ارتباطی با واقعیت ندارند: این سوپر بول روی فاکس است، عزیزم!

نظم و انضباط نسبی جشن روزانه شانون شارپ-اسکیپ بی‌لس باعث شروع حیرت‌انگیز فاکس شد، قبل از اینکه جای خود را به نمایش قبل از بازی بدهد، عروسی شش ساعته‌ای از یک نمایش که در آن گروهی از پسران میانسال در اطراف ایستاده بودند. لبه میدان رقص تلویزیونی که روی هم صحبت می کنند. ادای احترام اولیه عجیب به مایکل ویک به عنوان پیشگامی که راه را برای کوارتربک‌های سیاه‌پوست در لیگ هموار کرد – بدون اشاره به کوارتربک‌های سیاه‌پوست دیگر – لحن را تنظیم کرد و از آنجا فاکس به سرعت وارد مرحله‌ای شد.

از خارج از هتل‌های تیم، منطقه جنگی بسیار نفس‌گیر گزارش می‌شد: «تقریباً ۲۸ دقیقه دیگر، رئیس‌ها سوار اتوبوس‌ها می‌شوند و به سمت استادیوم می‌روند!» رینالدی به طور غیرقابل توضیحی یکی از آثار غم انگیز و غم انگیز خود را به موضوع گندم اختصاص داد. در طول فیلمی از یک دروگر در حال شخم زدن در یک مزرعه و سربازان در حال بالا رفتن از دیوار، او چنین گفت: «بیشتر از موقعیت یا چوب یا زمان، ما واقعاً به این سؤال می‌رسیم. اینکه وقتی شانس زیاد، زمان کوتاه، فشار زیاد، چه خواهند کرد؟ آنها کاری را که ما همیشه انجام می دادیم انجام می دهند. پاسخ دادن.” اوم، باشه تام. هر چی تو بگی

Super Bowl همیشه نمونه بارز American Bloat است، اما تماشای برش های جنون آمیز بین بخش ها و افراد مشهور (تریسی مورگان! جان هام! برد پیت! گوردون رمزی به دلایلی!) چیزی شبیه پخش ورزشی معادل یکی از آن ویروس ها ایجاد کرد. ویدئوهای غذایی که در آن یک تخته گوشت مرینیت می شود، سپس آهسته پخته می شود، خرد می شود، سرد می شود، پودر می شود، و روی یک تکه گوشت تازه می پاشند که سپس مرینیت می شود، آهسته پخته می شود، خرد می شود، به شکل بوریتو در می آید، سرخ می شود، برش می شود، در یک برج انباشته می شود. نان برگر، سپس با پنیر آب شده پوشانده شده است.

سوپر باول یکشنبه فقط درباره فوتبال نیست، البته: در مورد نمایش نیمه وقت، اعداد موزیکال قبل از بازی، و تبلیغات است، که همه آنها همیشه بیش از هر چیز در مورد وضعیت NFL و ایالات متحده صحبت می کنند. که در زمین اتفاق می افتد یکی از آگهی‌های تبلیغاتی قبل از بازی برای NFL Play 60، طرح تناسب اندام جوانان لیگ، کودکی را نشان می‌دهد که از راجر گودل می‌پرسد: «چه حسی دارد که در درفت NFL هو می‌شوی؟» (پاسخ قانع‌کننده گودل و مستقیماً از بازاریابی مرکزی: «من واقعاً آن را دوست دارم زیرا راهی برای تعامل طرفداران است.») دیگری بحث گیج‌کننده‌ای درباره تخصیص فرهنگی داشت. زیرمتن این بود که NFL را به‌عنوان لیگی معرفی کنیم که گوش کرده است، شکایات منتقدانش را شنیده است و اکنون با زمان‌ها هماهنگ شده است، تازه حساس و از نظر فرهنگی فراگیر.

Babyface آهنگ America The Beautiful را خواند در حالی که در حال نواختن گیتاری است که با ستاره ها و راه راه ها تزئین شده بود و دوربین بریده شده بود تا سرمربی Eagles، نیک سیریانی، در حال کوبیدن یک لقمه بزرگ تف به سمت بالا. بازیگر آنتونی مکی یک مونولوگ در مورد “وعده آمریکا” ارائه کرد، پس از آن خدمه روی آنتن فاکس بیشتر مشتاق بودند به همه یادآوری کنند که مکی، که سیاه پوست است، کاپیتان آمریکا جدید است. ادای احترام گسترده‌ای به پت تیلمن، فوتبالیست سابق NFL که پس از یازده سپتامبر در ارتش ثبت‌نام کرد و سپس در افغانستان درگذشت، برگزار شد، که شامل کهنه‌پوستان رنگین‌پوست بود که از بنیادی که پس از مرگ او تأسیس شده بود بورسیه تحصیلی دریافت کردند. این سرود اولین پل هوایی تمام زنانه نیروی دریایی در تاریخ سوپر بول را به نمایش گذاشت.

همه این حرکات ظاهراً “بیدار” به نظر می رسید، چیزی که نژادپرستان و جناح راست را از بین می برد – گویی NFL به منافعی که از زانو زدن در طول جنگ های Kaepernick حمایت می کردند تسلیم شده است. اما آنها در واقع در مورد جذب هواداران جدید به قدرت آمریکا بودند، برای نشان دادن اینکه چگونه مجموعه فوتبال-نظامی می تواند با زمان رشد کند و تغییر کند، و موضوعات جدیدی را جذب کند. این آمریکای جدید است: کشوری با همان حس مسیحایی از سرنوشت ملی همیشه، فقط دوستانه تر و متنوع تر. این همان ماشین قتل قدیمی با روابط عمومی بهتر است. ای غیرنظامیان بی تقصیر خاورمیانه، دلتان را بپذیرید: موشک ها ممکن است هنوز در راه باشند، اما حداقل توسط زنان شلیک خواهند شد.

با پایان یافتن بازی و پوشش خبری فاکس به سمت پایان اجتناب ناپذیر آن (فصل دوم اولین سرآشپز سطح بعدی)، حقیقتی ناگوار در میان جنجال‌گرایی و جشن، کنفتی‌ها و نفخ‌ها فراموش شد: پت تیلمن از ماجراجویی نظامی ایالات متحده ناامید شد. و در اثر آتش دوستانه کشته شد، واقعیتی که اعضای ارتش هفته‌ها بعد آن را پنهان کردند.

Super Bowl LVII ممکن است نشان داده باشد که NFL چگونه فراتر از ترامپیسم تکامل یافته است، اما فوتبال در ایالات متحده عمدتاً یک هیولا باقی می‌ماند: به طور معمولی غم‌انگیز، عاشق اهمیت خود، و نابینا از حقیقت کشور اطرافش.