پس آقای باخ، آیا هیچ چیز برای محرومیت روسیه از المپیک کافی نخواهد بود؟ | کمیته بین المللی المپیک

پمیزانسن سال آینده در پاریس را در روز افتتاحیه المپیک به تصویر بکشید. در فینال مسابقه تیمی ترکیبی تیراندازی با تفنگ بادی 10 متر، سرگئی کامنسکی روسی چشم خود را به تفنگ خود فشار می دهد، ماشه را فشار می دهد و – یک میلی ثانیه بعد – پیروزمندانه طلا را جشن می گیرد. در همین حال در 1500 مایلی در کیف، آوار خانه ها و بیمارستان ها به همراه اجساد کشته شدگان همچنان روی هم انباشته می شوند.

دور از ذهن؟ به ندرت. کمیته بین المللی المپیک مصمم است مسیری را برای رقابت روس ها در پاریس ایجاد کند. و محکومیت گسترده ورزشکاران اوکراینی، یا این انتظار که 35 کشور – از جمله بریتانیا و ایالات متحده – خواستار ممنوعیت این هفته شوند، مانع از آن نخواهد شد. در عوض، روز یکشنبه، توماس باخ، رئیس کمیته بین‌المللی المپیک، با انکار اینکه سازمانش در سمت اشتباه تاریخ قرار دارد، دو برابر شد.

اجازه دهید برای لحظه ای موضع IOC را ارضا کنیم. بحث اصلی آن این است که هیچ ورزشکاری نباید به خاطر پاسپورت یا گناهان کشورش مجازات شود. این کار را انجام دهید و کجا متوقف می شوید؟ با محروم کردن تیم آمریکا از بازی های 2004 برای حمله به عراق؟ ارمنستان و آذربایجان برای مناقشه قره باغ کوهستانی؟ اسرائیل به خاطر اشغال فلسطین؟

به ویژه سازمان ملل متحد را نیز در کنار خود دارد. در نامه اخیر باخ به وزیر ورزش اوکراین، باخ اشاره کرد که دو گزارشگر ویژه سازمان ملل «نگرانی جدی» خود را از این که ممنوعیت ورزشکاران روسی و بلاروسی تبعیض آمیز خواهد بود، ابراز کرده اند. یکی از آنها، الکساندرا زانتاکی، هفته گذشته در توییتر طرفدار روسیه را تکذیب کرد و افزود: “اوووووووو، ایالات متحده در سال 2003 جنگی غیرقانونی به راه انداخت. من به خاطر نمی‌آورم افرادی تلاش کرده باشند که مایکل فلپس را از شنا منع کنند.”

با این حال، آنچه در نامه نیز جلب توجه می کند، عصبانیت باخ است. نه به سمت روسیه، همانطور که ممکن است انتظار داشته باشید. اما با تهدید اوکراین به تحریم بازی‌ها، چیزی که او می‌گوید «منشور المپیک را نقض می‌کند».

بیایید سعی کنیم با باخ مهربان باشیم. او صمیمانه معتقد است که المپیک جهان را در رقابت مسالمت آمیز و دوستی متحد می کند. در واقع، ایمان کودکانه کمیته بین‌المللی المپیک به مأموریتش چنین است، جای شگفتی است که سرود المپیک با کومبایا جایگزین نشده است. با این حال تمرکز کج‌روی او عجیب است. زیرا در حالی که او به دنبال راه‌هایی برای اجازه دادن به ورزشکاران روسی برای رقابت است، هیچ چیزی در مورد ممنوعیت آن‌ها – اگر چیزی باشد – نمی‌گوید.

پس بیایید آقای باخ، خطوط قرمز کمیته بین المللی المپیک چیست؟ آیا راهپیمایی چکمه های روسیه در کیف کافی است؟ سلاح های شیمیایی؟ تهدید هسته ای شدن؟ اینطور نیست که IOC در گذشته اقدامی یکجانبه انجام نداده باشد. آلمان، ایتالیا و ژاپن پس از جنگ های جهانی همه ورزشکاران خود را محروم کردند، در حالی که آفریقای جنوبی به دلیل آپارتاید با سه دهه در بیابان مواجه بود. گاهی اوقات چاره دیگری نیست.

باخ همچنین ممکن است اصل 5 منشور المپیک را بازخوانی کند. در این بیانیه آمده است: «هر فردی باید امکان ورزش بدون هیچ گونه تبعیض و با روحیه المپیک را داشته باشد که مستلزم درک متقابل با روحیه دوستی، همبستگی و بازی جوانمردانه است».

چگونه روسیه همه چیز را زیر پا نگذاشته است؟ حداقل زمانی که 228 ورزشکار اوکراینی از زمان تهاجم کشته شدند و بسیاری از مراکز ورزشی بمباران و ویران شدند.

دوستی؟ همبستگی؟ بازی جوانمردانه؟ آیا روسیه زمانی که بازی‌های زمستانی 2014 در سوچی را با دوپینگ ورزشکاران خود خراب کرد – و تلاش برای پنهان کردن آن با طرحی که شامل عبور نمونه‌های ادرار حاوی استروئید از سوراخ موش قبل از تعویض آنها با ادرار تمیز بود، این کار را انجام می‌داد؟ خود باخ آن را “حمله تکان دهنده و بی سابقه ای به یکپارچگی ورزش و بازی های المپیک” خواند.

با این حال، چهار سال بعد در پیونگ چانگ، روسیه دوباره در آن قرار گرفت و عوامل اطلاعاتی یک حمله سایبری پیچیده را در مراسم افتتاحیه انجام دادند. و بازی‌های زمستانی 2022 پکن تحت تأثیر آزمایش دوپینگ مثبت شوک برای اسکیت‌باز 15 ساله کامیلا والیوا بود.

وقتی آخر هفته با ولادیسلاو هراسکویچ اسکلت‌سواری اوکراینی صحبت می‌کرد، از خود پرسید که آیا کمیته بین‌المللی المپیک می‌گوید دیگر بس است یا خیر. او گفت: «ورزش روسیه همچنان بسیار مسلح است. حتی در تنیس آزاد استرالیا اخیر، آنها به عملکرد خوب بازیکنان خود افتخار می کردند، حتی زمانی که ظاهراً ورزشکارانی بی طرف بودند.

هراسکویچ که با در دست داشتن تابلویی با مضمون «جنگ در اوکراین» در زمستان پکن تیتر یک رسانه جهانی شد، افزود: «جمعیت حرف Z در جایگاه‌ها را فراموش نکنید، پرچم‌های روسیه را به اهتزاز در می‌آوردند و با پدر نواک جوکوویچ معاشرت می‌کردند». المپیک. در پاریس تفاوتی نخواهد داشت. آنها از المپیک به عنوان تبلیغات استفاده خواهند کرد.»

پس چگونه ممکن است این همه بازی کند؟ انتقادات دولت های غربی در روزهای آینده هر چه باشد، انتظار تحریم توده ای را نداشته باشید. با این حال، در همان زمان، IOC می‌داند که اگر به روس‌ها اجازه دهد به طور دسته جمعی در بازی‌ها شرکت کنند، فاجعه روابط عمومی در دستانش خواهد بود.

خودی ها پیشنهاد می کنند که IOC در عوض شرایط متعددی را برای ورود قائل می شود، از جمله ممنوعیت پرچم و سرود روسیه و الزام ورزشکاران به پوشیدن لباس های کاملا سفید. مهم‌تر از آن، هر کسی که با ارتش روسیه ارتباط داشته باشد نیز احتمالاً منع می‌شود – که می‌تواند منجر به ناتوانی 75 درصد از تیم و مقامات آنها شود.

در واقع، عده ای مشکوک هستند که چنین سیاستی ممکن است برای ناراحتی روس ها آنقدر کافی باشد که به طور کلی از بازی های پاریس خارج شوند و این امر باعث نجات IOC از یک سردرد بزرگ و یک فاجعه روابط عمومی می شود. در این میان، بهتر است به چیز دیگری فکر کنیم: حیف ناتوانی در شرکت در یک رویداد ورزشی در مقایسه با بدبختی بی امان جنگ بسیار ناچیز است.