یک بالون جاسوسی و یک سفر گزارشگری به چین، در هوا

دیپلمات چینی پشت پنجره در دفتر ویزا، من و روزنامه نگاران دیگر را یکی یکی پشت میز صدا کرد تا پاسپورت هایمان را به ما بدهند. من ورقم رو ورق زدم تا اینکه ویزای ورودی چین رو دیدم، چهار روز خوبه.

به نظر می رسید این یک راه خوش شانس برای شروع سال خرگوش است، که وعده می داد سالی شلوغ برای روابط ایالات متحده و چین باشد، موضوعی که من به عنوان خبرنگار دیپلماتیک نیویورک تایمز به آن می پردازم.

من و خبرنگاران دیگر قرار بود شب بعد به همراه آنتونی جی. بلینکن، وزیر امور خارجه ایالات متحده، سوار هواپیما شویم تا دو روز را در چین بگذرانیم، چینی که در طول همه گیری ویروس کرونا خود را از جهان بسته بود و تازه شروع شده بود. برای بازگشایی یکی از وزیران امور خارجه آمریکا از سال 2018 به پکن، پایتخت چین سفر نکرده بود و ما در حال انجام این سفر بودیم تا گزارشی از گفتگوهای آقای بلینکن با رئیس جمهور شی جین پینگ و دیگر مقامات ارشد چین ارائه کنیم.

من بارها به همراه وزرای خارجه آمریکا به سراسر جهان سفر کرده‌ام، اما این سفر جنبه شخصی داشت: من نزدیک به یک دهه از چین گزارش می‌دادم و رئیس دفتر تایمز در پکن بودم و سرانجام در سال 2016 به ایالات متحده بازگشتم. ازدواج کرد و در آنجا تشکیل خانواده داد. من بیشتر از هر شهر دیگری در زندگی بزرگسالی ام در پکن زندگی کرده ام. از زمان خروج من فقط یک بار در یک سفر گزارش کوتاه به چین برگشته ام.

در طول هفته منتهی به این دیدار، برای دوستان قدیمی هدایایی خریدم و در رستوران مورد علاقه‌ای به نام سوسو، که در همان کوچه باستانی که زمانی در آن زندگی می‌کردم، شامی را ترتیب دادم. اما چند ساعت پس از دوچرخه سواری به خانه من از دفتر ویزا، سفر به خطر افتاد – توسط یک بازدیدکننده غافلگیرکننده از چین به ایالات متحده.

بعدازظهر آن پنجشنبه، 2 فوریه، مقامات پنتاگون در یک جلسه توجیهی با خبرنگاران فاش کردند که آنها معتقدند یک گوی سفید مرموز که در آسمان بالای مونتانا منفجر می‌شود، یک بالن جاسوسی چینی است، پس از اینکه NBC News مقاله‌ای را منتشر کرد که می‌گفت ارتش آمریکا در حال ردیابی بوده است. آی تی. مقامات گفتند که هنوز قصد ندارند بالون را ساقط کنند زیرا این نگرانی وجود دارد که ریزش آوار می تواند به مردم روی زمین آسیب برساند.

در آن شب، من و سایر خبرنگاران دیپلماتیک شنیدیم که آقای بلینکن و مقامات کاخ سفید و پنتاگون در حال بحث در مورد لغو یا عدم لغو دیدار وی بودند. ما متوجه شدیم که خود سفر در حال تبدیل شدن به بخش بزرگی از داستان است.

برخی از قانونگذاران جمهوری خواه با صدور بیانیه هایی از پرزیدنت بایدن به خاطر سرنگونی فوری بالون انتقاد کردند. چند نفر از آقای بلینکن خواستند که سفر خود را لغو کند. دیگران تصور می کردند که او می رود، اما از او خواستند که در آنجا موضع سخت بگیرد. قانونگذاران جمهوری خواه در کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان گفتند که “ضروری” است که آقای بلینکن به آقای شی و دولتش در جریان این دیدار بگوید که “ماجراجویی نظامی آنها دیگر تحمل نخواهد شد.”

بستن چمدان را متوقف کردم و از نیمه شب گذشته به رختخواب رفتم، هنوز مطمئن نبودم که چه اتفاقی خواهد افتاد.

صبح روز بعد، مقامات وزارت امور خارجه به ما گفتند که باید آزمایش کووید-19 بدهیم، یک شرط استاندارد برای سفر با وزیر. در همان زمان، وزارت خارجه چین در پکن بیانیه‌ای صادر کرد که گفت: این بالون یک ماشین غیرنظامی است که برای تحقیقات آب‌وهوا طراحی شده است و متأسفانه از مسیر خود منحرف شده است. به نظر می رسید که دیپلمات های چینی در تلاش برای نجات این سفر بودند.

من تازه آزمایشم را در وزارت امور خارجه تمام کرده بودم که مقامات آژانس به خبرنگاران گفتند که به یک تماس توجیهی بپیوندند و طی آن آنها اعلام کردند که آقای بلینکن سفر را لغو می کند. آقای بایدن صبح همان روز این تصمیم را تایید کرده بود. در یک کنفرانس خبری بعد از ظهر، آقای بلینکن گفت که “اقدام غیرمسئولانه” چین حاکمیت ایالات متحده را نقض کرده است و او فقط “در صورت فراهم شدن شرایط” این سفر را انجام خواهد داد.

بنابراین به جای سفر به پکن، آخر هفته را با همکارم هلن کوپر، خبرنگار پنتاگون، در مورد یک جت جنگنده آمریکایی که بالون را در سواحل کارولینای جنوبی ساقط می کرد، گزارش دادم. ما همچنین در مورد پیامدها گزارش دادیم: جستجو برای آوار، افزایش تنش در روابط ایالات متحده و چین و افشاگری در مورد برنامه جهانی نظارت بر بالون که توسط ارتش آزادیبخش خلق چین هدایت می شود.

شبکه های تلویزیونی بدون وقفه پوشش می دادند. مردم در سراسر کشور در مورد مشاهده بالون که از بالای کوه های راکی ​​به سمت دشت های غرب میانه به سمت ساحل اقیانوس اطلس حرکت می کرد، پست می کردند. در طول آخر هفته از اعضای خانواده و دوستانم پیام‌هایی دریافت کردم که در مورد بادکنک می‌پرسیدند.

با انتشار نظریه ها و گمانه زنی ها، با منابع دولتی و کارشناسان چینی که سال ها می شناختم تماس گرفتم. این نوع داستان همیشه باعث درگیری در سپاه مطبوعات واشنگتن برای اطلاعات محدود می شود. مقامات ایالات متحده فقط در زمان واقعی در مورد توانایی های بالون یاد می گرفتند و ما همچنان مقالات خود را با دریافت حقایق به روز می کردیم.

من احتمالاً زمان بیشتری را صرف گزارش در مورد چین می کردم تا اینکه واقعاً آقای بلینکن را در مأموریت دیپلماتیکش در پکن همراهی می کردم.

من و دوستانم در چین از لغو این سفر ناامید شدیم، اما می‌دانستیم که هوس‌های دیپلماسی بین‌المللی و جاسوسی خارج از کنترل ماست.

آن شنبه شب، ساعاتی پس از سرنگون شدن بالون، در شام تولد یکی از دوستان خوبم در یک رستوران چینی جدید در مرکز شهر واشنگتن شرکت کردم. همه مهمانان از سال‌هایی که در پکن بودیم، یکدیگر را می‌شناختند. ما اردک خوردیم و با شراب برنج همدیگر را نان تست کردیم و به آهنگی گوش دادیم که یکی از میزبان ها خواسته بود بشنود، “99 Luftballons” ننا.