شان دایچ، سرمربی ضعیف، صدای عالی برای اورتون در حال حاضر است | اورتون

تیدر اینجا یک تاریخ جایگزین وسوسه انگیز از فوتبال انگلیس است که در آن به شان دایچ در اکتبر 2012 پیشنهاد کار در برنلی داده نمی شود. در عوض، او همچنان به سمتی که یک ماه قبل شروع کرده بود، به عنوان دستیار استوارت پیرس در انگلیس کنار می گذارد. راه اندازی زیر 21 سال شاید در سال های بعد، این او باشد و نه گرت ساوتگیت که به عنوان وارث طبیعی طلوع جدید فوتبال انگلیس ظاهر شود.

مزارع پارک سنت جورج به انجیل 4-4-2 طنین انداز می شود. دنی اینگز 100 بازی ملی و یک کفش طلای جام جهانی برنده شد. انگلیس در فینال یورو 2020 ایتالیا را شکست داد زیرا اجازه دهید با آن روبرو شویم، هیچ راهی وجود ندارد که یک تیم دایچه اجازه دهد لئوناردو بونوچی از فاصله سه یاردی یک شوت آزاد داشته باشد. دنیا جای ساده‌تری به نظر می‌رسد، اما از بسیاری جهات یک مکان شادتر. آیا دایچ با طرفداران هاردکور انگلیس ارتباط برقرار می کند که ساوتگیت هرگز از آن لذت نمی برد؟ آیا برکسیت هنوز اتفاق می افتد؟ آیا “دیوار قرمز” قرمز باقی می ماند؟

به طور غیرقابل قبولی، یک نکته کاملاً غیر جدی در اصل این موضوع وجود دارد. اگر دایچ یک موهبت برجسته به عنوان مربی داشته باشد، آن به عنوان یک ارتباط دهنده است: توانایی ترسیم یک بازی غیرقابل توصیف پیچیده به زبان ساده، قابل هضم و دلپذیر. در دنیای فوتبال دایچه، هیچ ایده آل بالاتری فراتر از 90 دقیقه آینده، وظایف و نبردها و تصمیماتی که شامل می شوند، وجود ندارد. Dyche به آن می گوید که چگونه است و با بسط به شما می گوید که شما کی هستید.

چند ماه پیش دایچ ویدیویی برای صدای مربیان فیلمبرداری کرد که در آن پیروزی 1-0 برنلی در آنفیلد در ژانویه 2021 تشریح شد. از زمان پیوستن دایک به اورتون و قبل از بازگشت او به آنفیلد در دوشنبه شب، کلیپ‌هایی در رسانه‌های اجتماعی پخش می‌شوند. اما این ویدئو ارزش تماشای کامل را دارد، نه به دلیل بینش تاکتیکی اش، بلکه به دلیل زبانش، روشی که دایچ اصول قدیمی و اغلب ابتدایی را زنده می کند و به نوعی به آنها احساس تازگی می دهد.

بنابراین دایچ در مورد “خرد کردن زمین” صحبت می کند، روشی که در آن کل تیم در تلاش برای چسباندن حریف به یک جناح خاص حرکت می کند. مهاجم وسط، “سمت شمالی” هافبک دراز کشیده به معنای سمت توپ را رها می کند و پاس را قطع می کند. نیک پوپ در امتداد “مورب نرم” لگد می زند. وقتی برنلی توپ را به دست می آورد، از آنها می خواهد که “فوتبال مبارزه” بازی کنند. او به «خشم پنج یاردی» اشاره می‌کند، روشی که تیم‌هایی مانند لیورپول برای پس گرفتن توپ پس از از دست دادن توپ تلاش می‌کنند.

شاید برای شما فرهنگیان این اصطلاح بی معنی به نظر برسد مشاهده کننده خواننده ای با قفسه ای پر از کتاب های جاناتان ویلسون. اما برای فوتبالیست‌های حرفه‌ای که هر روز می‌بینید، تقویت این نقوش کوچک جذاب در طول زمان ارزش دارد. در واقع، دایچ وابستگی خود به 4-4-2 را تا حدی از نظر سادگی توضیح می دهد. او می گوید: «این کاملاً منطقی است که بازیکنان دنبال کنند. “این اطلاعات زیادی نیست.” اما وقتی با 100 دقیقه دویدن سخت، کمی شانس و یک پنالتی ملایم ترکیب شود، اطلاعات کافی برای تحمیل اولین شکست خانگی قهرمان لیورپول در 68 بازی است.

شما می توانید آن مضامین مشابه را در اولین بازی دایچه به عنوان مربی اورتون ببینید، پیروزی 1-0 مقابل آرسنال در آخر هفته گذشته. زمانی که آرسنال به خوبی کار می کند، اورتون برای محدود کردن زمین، زمین را خرد می کند. هافبک ها شجاع هستند و به نشانگرهای تعیین شده خود “قفل” می کنند. وقتی آرسنال پیش می‌رود، هر بازیکن اورتون روی محافظت از “V” تمرکز می‌کند: تصور کنید دو خط مورب به سمت بیرون از دروازه به سمت گوشه‌های دور محوطه 18 قدم می‌روند و سپس به موازات خطوط لمسی گسترش می‌یابند.

و این چیزی است که دایچ می تواند در پنج روز به شما منتقل کند. تصور کنید که او در پنج مورد دیگر چه کاری می تواند انجام دهد، و سپس پنج مورد دیگر بعد از آن. او در برنلی بازیکنان کارشناس چمپیونشیپ مانند اینگز، تام هیتون، کیران تریپیر، مایکل کین، جی رودریگز و بن می را به بازیکنان ثابت لیگ برتر، حتی بازیکنان بین المللی تبدیل کرد. تصور کنید که او با بازیکنانی که در آن سطح هستند، چه کاری می تواند انجام دهد.

در این مرحله، البته، ما مجبور به بازگشت به حوزه حدس و گمان هستیم. چرا که دایچه قبلاً هرگز با تیمی با این کیفیت کار نکرده است، در واقع هرگز واقعاً در باشگاهی کار نکرده است که انتظار برد بیشتر از بازی‌های خود را داشته باشد. از نظر تاکتیکی، او همیشه انعطاف‌پذیر بوده است، انعطاف‌پذیرتر از آنچه اغلب تصور می‌شود. اما وقتی صحبت از اصول – ذهنیت، رویکرد، غریزه – به میان می‌آید، این چیزها به مرور زمان پیچیده می‌شوند.

بیایید به ویدیو برگردیم. 18 دقیقه است. 10 دقیقه اول به طور کامل به کاری که برنلی بدون توپ انجام می دهد اختصاص دارد، اگر لیورپول عوض شود، سانتر بزند، در کناره ها یک و دو بازی کند، چه اتفاقی می افتد اگر این مرد شکست بخورد. همه چیز در اینجا موارد احتمالی است، چه-اگرها بر چه-اگرها، یک برنامه بازی که اساساً برای بقا ساخته شده است. او می‌گوید: «ماندن در بازی بزرگ‌ترین چیز مقابل این تیم‌ها است.

شما می توانید استدلال کنید که این رویکردی است که به طور خاص برای مخالفان بسیار قوی تر طراحی شده است. اما در 215 بازی از 259 بازی دایچه در لیگ برتر، تیم او کمتر از 50 درصد توپ را دیده است. و به عنوان نشانه ای از عملکرد تیم های دایچه در زمانی که انتظار می رود برنده شوند، بررسی رکورد جام او در برنلی آموزنده است: 9 بازی مقابل تیم های دسته پایین تر در 10 فصل. شایان ذکر است، رکورد برنلی در برابر تیم‌هایی که در پایین‌تر از آن‌ها رتبه‌بندی شده‌اند، تقریباً مشابه با تیم‌هایی از همان دسته یا دسته‌های بالاتر بود.

دایچ یک مدیر ضعیف است. به عنوان یک بازیکن و یک مربی، فوتبال همیشه سعی می کرد او را بیرون بیاورد. او در ناتینگهام فارست موفق نشد، طلسم سختی را در بریستول سیتی تحمل کرد، سال‌های ابتدایی مربیگری خود را بدون پول در واتفورد رانندگی می‌کرد. او در برنلی در لبه پرتگاه معجزه کرد.

بقا، کار سخت، ماندن در بازی، محافظت از آنچه که دارید: این فقط یک تاکتیک فوتبال نیست، بلکه یک هویت است. این چیزی است که او را در حال حاضر به صدای عالی برای اورتون تبدیل می کند: باشگاهی در شرایط سخت، ناامید از حفظ آنچه که دارد، که بیش از همه خواهان کمی سادگی، کمی اتحاد، کمی آرامش است. اما هرکسی که انتظار تبدیل داماشی به خط برتر یا یک بازی غالب مالکیت را دارد، احتمالا ناامید خواهد شد.

دایچه در اولین کنفرانس مطبوعاتی خود گفت: “اگر اورتون به شکلی که در آن بود نبود، شاید این شانس را نداشتم.” ترجمه: اگر خوب بودی، از اول من را نمی خواستی. دایچه می‌داند او کیست، می‌داند که چرا اینجاست، و در این روند به اورتون هم می‌گوید که آنها چه کسانی هستند. سوال این است که آیا آنها آماده شنیدن هستند؟