“من گم شدم”: کیوسه پس از ورود از میانمار به استرالیا با بی خانمانی مواجه شد – و او تنها نیست | مهاجرت و پناهندگی استرالیا

کیوسه هان وقتی دو سال پیش برادرش او را از خانه بیرون کرد نمی دانست کجا باید برود. هان که در آن زمان 17 سال داشت، یک یتیم، به تازگی از میانمار وارد استرالیا شده بود.

او نه شغلی داشت، نه پولی و زبان انگلیسی بسیار کمی می دانست.

او گفت: “من گم شده بودم، نمی دانستم کجا بروم.” نمی دانستم چه کار کنم، فقط احساس وحشتناکی داشتم، این یک مبارزه واقعی بود.

او به سراغ یک کارگر پرونده در یک مرکز فشرده انگلیسی رفت که برای یافتن مسکن برای او در بحران تلاش کرد.

“من خیلی ترسیده بودم، اگر چیزی پیدا نکنم چه؟ من تازه وارد بودم، هیچ فامیل دیگری نداشتم، کسی را نمی شناختم، فقط 17 سال داشتم.

«و در آن زمان، من اصلاً احساس حمایت نمی‌کردم، Centrelink یا هیچ چیز دیگری را دریافت نمی‌کردم. اگر مسکن بحران نبود، من در خیابان بودم.»

هان در نهایت توانست به مدت شش هفته مسکن پیدا کند، قبل از اینکه در یک مرکز مراقبت از سالمندان کار کند.

در حالی که او اکنون محل اقامت ثابتی در سیدنی دارد، تجربه او منحصر به فرد نیست. یک نظرسنجی از 100 پناهجو که توسط خدمات پناهندگان یسوعی (JRS) استرالیا و مؤسسه تحقیقات سلامت ترجمه دانشگاه وسترن سیدنی انجام شد، نشان داد که آنها در معرض خطر بی خانمانی هستند.

بیش از نیمی از پاسخ‌دهندگان از زمان ورود به استرالیا نوعی بی‌خانمانی را تجربه کرده‌اند، و تنها کمتر از 10 درصد از آنها گفته‌اند که در یک ماشین، یا در یک خانه بداهه دیگر خوابیده‌اند.

یک کارگر جوان از یک موسسه خیریه بزرگ در سیدنی، که خواست نامش فاش نشود، به آبان نیوز استرالیا گفت که آنها اخیراً برای یک مهاجر تازه وارد که در خیابان زندگی می کرد تا در یک مرکز اقامتی بحرانی اقامت کند، معافیت دلسوزانه ای قائل شده اند.

این کارگر جوان گفت: “او بسیار آسیب پذیر است، مشکلات روانی قابل توجهی دارد، کمبود جدی هیچ گونه حمایت مالی، عاطفی یا اجتماعی دارد.”

و از آنجایی که او یک مهاجر است، معایب بیشتری نیز وجود دارد که انگلیسی به عنوان زبان دوم و ناآشنایی با سیستم را تجربه می کند.

«اگر ما مداخله نمی‌کردیم، احتمالاً او به طور قابل توجهی به خودش آسیب می‌رساند یا توسط شخص دیگری آسیب قابل توجهی می‌گرفت.»

به گفته این کارگر جوان، بدون اطلاع از خدمات موجود و آشنایی با فرآیندها، پناهندگان، پناهجویان و مهاجران تازه وارد به راحتی می توانند از شکاف ها بیفتند.

محدودیت های ویزا همچنین ظرفیت مهاجران و پناهجویان را برای کار یا درخواست حمایت مالی دولت محدود می کند.

این کارگر جوان گفت: «بنابراین آنچه در حال رخ دادن است این است که آنها فقط به اندازه کافی برای اجاره در یک فضای زندگی مشترک پرجمعیت به دست می آورند.

به دلیل موانع سیستماتیک برای اشتغال، خدمات و مزایای دولتی، موانع زیادی از نظر تلاش برای حمایت از مشتریان یا جمعیتی مانند این از بی خانمانی وجود دارد.

نظرسنجی JRS گستره چالش‌هایی را که پناهجویان با آن روبه‌رو هستند، نشان داد، به طوری که کمتر از نیمی از پاسخ‌دهندگان گفتند در سه ماه گذشته غذایشان تمام شده است و نمی‌توانستند بیشتر بپردازند.

همچنین نشان‌دهنده راه‌های زیادی که همه‌گیری این چالش‌ها را تشدید می‌کند، نشان می‌دهد، به طوری که تنها کمتر از یک سوم گزارش می‌دهند که در سال 2020 علیرغم تعلیق اخراج توسط دولت ایالتی از خانه بیرون شده‌اند.

17 درصد از پاسخ دهندگان گفتند که بی خانمانی را در طول چندین سال تجربه کرده اند و از هر چهار نفر یک نفر گفته اند که شرایط مسکن آنها باعث شده احساس “بدبختی، اضطراب یا افسردگی” داشته باشند.

نیشاد ریگو، مدیر سیاست، حمایت و ارتباطات در سرویس پناهندگان یسوعی، گفت که این گزارش بر وضعیت نامطمئن مسکن برای پناهجویان تاکید دارد.

علیرغم این واقعیت که این افراد هنوز در حال گذراندن مراحل تعیین وضعیت پناهندگی هستند و ممکن است سال ها در استرالیا بمانند، برای بسیاری از آنها ویزای پل بدون حقوق کار و/یا حقوق تحصیلی صادر می شود که آنها را در موقعیت های مخاطره آمیز و در برخی موارد تحت فشار قرار می دهد. مردم به موقعیت‌های خطرناک بازگردند.»

«افرادی که به دنبال پناهندگی هستند، از جمله افرادی که به دلایل سلامت روانی یا حتی جسمی یا یافتن کار به وضوح قادر به کار نیستند، واجد شرایط دریافت هیچ نوع مزایای Centrelink نیستند.

“بدون چنین شبکه ایمنی، مردم به ناچار در برابر ناامنی مزمن مسکن یا بی خانمانی آسیب پذیر هستند.”

رگو گفت که محدودیت های همه گیر، به ویژه محدودیت های سخت اعمال شده بر برخی از متنوع ترین حومه های سیدنی، به ویژه پناهجویان را تحت تاثیر قرار داده است.

«افراد متقاضی پناهندگی، بدون در نظر گرفتن پرداخت‌های حمایتی کارجویان و کارمندان، اغلب اولین کسانی بودند که شغل خود را از دست می‌دادند یا ساعات کاری خود را با شروع رکود اقتصادی کاهش می‌دادند.

رکود اقتصادی مرتبط با اقدامات طولانی مدت قرنطینه به این معنی است که بسیاری از افرادی که در مهمان‌نوازی، امنیت، تولید/تحویل غذا و خرده‌فروشی کار می‌کردند شغل خود را از دست دادند و ممکن است دوباره آنها را به دست نیاوردند.

رگو گفت تا زمانی که دولت فدرال به حمایت اقتصادی و اجتماعی خودداری کند، “علل ریشه ای اساسی باقی خواهد ماند”.