کارگرانی که با بحران اوردوز آمریکا می‌جنگند «به نخ آویزان هستند»

اوسئولا، آیووا – بسیاری از دوستان و همسایگان دبورا کراوس در طول همه‌گیری جهانی به دلیل مصرف بیش از حد مواد مخدر جان خود را از دست داده‌اند، به طوری که او گفت که احساس می‌کند در یک رویا زندگی می‌کند. او خاطرنشان کرد بیشترین مدتی که او بدون مرگ کسی سپری کرده است، سه هفته است. تقویم او پر از مراسم تشییع جنازه شد.

او در یک شب اخیر در یکی از دفترهای د موین به یاد می آورد که در 40 سالگی شمارش را از دست دادم تا به مردم کمک کند تا مواد مخدر را ایمن تر مصرف کنند. “و این اتفاق می افتد.”

روز بعد، خانم کراوس در جاده بود، بیرون یک والمارت در شهر کوچک آیووا اوسئولا پارک کرد، صندوق عقب او پر از جعبه های سرنگ، نوارهای تست فنتانیل و داروهای معکوس کننده بیش از حد دوز بود. او که سابقاً آرایشگر بود، استرس ناشی از مرتب کردن موهای صورت دوست پسر سابقش را به خاطر آورد تا او را در مراسم تشییع جنازه‌اش پس از مرگ او در اثر مصرف بیش از حد در سال 2018 نشان دهد.

خانم کراوس، 38 ساله، یکی از معدود پزشکان در آیووا است که یک استراتژی بهداشت عمومی به نام “کاهش آسیب” نامیده می شود، مجموعه ای گسترده از سیاست هایی که پرزیدنت بایدن و بسیاری از مقامات بهداشتی فدرال و محلی و پزشکان آن را در مرکز خود قرار داده اند. تلاش برای کاهش رکوردشکنی مرگ و میر ناشی از مصرف بیش از حد این استراتژی به دنبال قطع ارتباط مردم از مصرف مواد مخدر نیست. در عوض، هدف آن این است که ابزارهایی را در اختیار آنها بگذارد تا از مواد مخدر به شیوه ای ایمن تر استفاده کنند، مانند وسایل موجود در صندوق عقب خانم کراوس.

آقای بایدن، اولین رئیس‌جمهوری که این استراتژی را تایید کرد، در سخنرانی خود در روز سه‌شنبه، بر توجه دولت فدرال به برخی از ویژگی‌های اصلی کار کاهش آسیب، از جمله مفاد بسته هزینه‌ای که اخیراً تصویب شده است، تأکید کرد. تجویز بوپرنورفین، یک داروی مؤثر ترک اعتیاد که خانم کراوس برای رساندن آن به مصرف کنندگان مواد برای پزشکان کار می کند، آسان تر است. آقای بایدن در طول سخنرانی خود، پدر یک جوان 20 ساله از نیوهمپشایر را که بر اثر مصرف بیش از حد فنتانیل درگذشت، به رسمیت شناخت.

او گفت که داستان پدر «برای میلیون‌ها آمریکایی بسیار آشنا بود».

اما دو سال پس از روی کار آمدن آقای بایدن، با پیچیدگی و مرگبارتر شدن عرضه مواد مخدر در کشور، روش کاهش آسیب همچنان در بسیاری از ایالت ها فاقد بودجه و تا حدی غیرقانونی است. این کار اغلب توسط سازمان‌هایی انجام می‌شود که برنامه‌های تبادل سرنگ را اجرا می‌کنند، با کارگرانی مانند خانم کراوس، مصرف‌کننده سابق متامفتامین، که به‌عنوان دلال بین مصرف‌کنندگان مواد مخدر و منابعی که برای مدیریت مصرفشان نیاز دارند، عمل می‌کنند. این کارگران می توانند در این فرآیند با خطر قانونی روبرو شوند.

خانم کراوس گفت: “من برای دیدن نور انتهای تونل مشکل دارم.” “ما به یک نخ آویزان شده ایم.”

خانم کراوس برای ائتلاف کاهش آسیب آیووا، یکی از معدود گروه های کاهش آسیب در ایالت کار می کند. این ائتلاف یک برنامه تبادل سرنگ را اجرا می کند که همچنین مصرف کنندگان مواد مخدر را به سمت درمان با کمک دارو هدایت می کند، جایی که آنها داروهایی را دریافت می کنند که می تواند به مدیریت هوس کمک کند.

محققان در RTI International، یک موسسه تحقیقاتی غیرانتفاعی، تخمین می‌زنند که تنها حدود 1100 کارگر تمام وقت در سراسر کشور مانند خانم کراوس وجود دارد که توسط گروهی متشکل از 600 کارمند پاره وقت و تقریباً 2000 داوطلب کمک می‌شوند. یک نظرسنجی ملی که توسط RTI انجام شد نشان داد که متوسط ​​بودجه سالانه یک برنامه تبادل سرنگ تقریباً 100000 دلار است، بسیار کمتر از آنچه برای پوشش حقوق، لوازم و هزینه های سفر لازم است.

کاخ سفید تخمین می زند که مقیاس چالشی که این کارگران با آن روبرو هستند بسیار زیاد است: سالانه بیش از 100000 آمریکایی بر اثر مصرف بیش از حد مواد مخدر جان خود را از دست می دهند – هر پنج دقیقه یک نفر. بسیاری از کسانی که می میرند کمتر از 50 سال دارند.

منتقدان کاهش آسیب استدلال کرده‌اند که این استراتژی موضعی سهل‌گیرانه در قبال مصرف مواد مخدر اتخاذ می‌کند و نشان‌دهنده پذیرش مواد خطرناک بدون هدف نهایی هوشیاری است. بسیاری از جمهوری‌خواهان و برخی از دموکرات‌های برجسته حداقل از برخی از اهداف این رویکرد ابراز نارضایتی کرده‌اند. سناتور چارلز ای. گراسلی، جمهوری خواه ایالت آیووا، سال گذشته در جلسه استماع کنگره گفت که “نگران است که دسترسی بیشتر به داروها چیزی است که این دولت آن را کنترل مواد مخدر می نامد.”

کارشناسان بهداشت عمومی می گویند که توجه نامتناسب به پرهیز می تواند بی اثر و تنبیه کننده باشد و مصرف کنندگان مواد مخدر را به پیچ و خم قوانین درمانی سوق دهد و محیط هایی را که می تواند از مصرف دارو منصرف شود، انگ می کند. آنها به مجموعه ای از تحقیقات فدرال و دانشگاهی اشاره می کنند که آنها استدلال می کنند که نشان داده است کاهش آسیب جان انسان ها را نجات می دهد، از شیوع بیماری های خطرناک جلوگیری می کند و منجر به پذیرش بیشتر درمان می شود.

اما یافتن پول برای پرداخت هزینه کار دشوار است. و در حالی که منابع ممکن است ارزان باشند – برای مثال 1 دلار برای نوار تست فنتانیل – مقیاس پاسخ به بزرگی بحران مصرف بیش از حد در بسیاری از جوامع اغلب بسیار گران است.

گروه‌هایی مانند ائتلاف کاهش آسیب آیووا با مجموعه‌ای از کمک‌های مالی خصوصی، کمک‌های بلاعوض، و بودجه‌های محلی و ایالتی که می‌آیند و می‌روند، زنده می‌مانند و باعث چرخه‌های عدم اطمینان می‌شوند. سال گذشته، گروه دفتر دوم شلوغ خود را در سدار رپیدز، در سمت شرق ایالت، پس از اتمام بودجه اعطا کرد. خانم کراوس گفت که نگران است که حتی تعمیر توالت شکسته در دفتر Des Moines گروه، خدمات دیگر را قربانی کند.

در حالی که گروه‌های کاهش آسیب می‌توانند پول‌های اهداکنندگان و بنیادها را به شیوه‌ای انعطاف‌پذیر خرج کنند، بودجه‌های فدرال محدودیت‌هایی برای نحوه استفاده از این پول دارند. دولت بایدن یک برنامه کمک مالی فدرال برای کاهش آسیب ایجاد کرده است، اما تنها به 25 متقاضی در سال گذشته کمک مالی اعطا شد. Barrot H. Lambdin، دانشمند مؤسسه ای که این مطالعه را رهبری می کرد، گفت: فقط 11 درصد از برنامه های تبادل سرنگ گزارش دادند که بودجه فدرال را در نظرسنجی ملی انجام شده توسط RTI دریافت کرده اند.

نوع کاری که گروه هایی مانند ائتلاف آیووا انجام می دهند پرهزینه و زمان بر است.

در یک صبح اخیر، خانم کراوس، مادری مجرد که اغلب دختر ۲ ساله‌اش را در دوش دارد، برای زایمان به یک مجتمع مسکونی عمومی در اوسئولا، نزدیک به یک ساعت در جنوب د موین، رفت. او با جعبه‌ها و کیسه‌های سرنگ، سواب الکلی، لوله‌های سیگار تمیز و نالوکسان، داروی معکوس‌کننده مصرف بیش از حد، به داو سولومون، مصرف‌کننده مواد افیونی که با کمردرد شدید دست و پنجه نرم می‌کند، سلام کرد. شب قبل، خانم کراوس تماس گرفته بود تا خانم سولومون را بررسی کند و او را پس از مرگ یکی از سگ هایش آرام کند.

سبک جنگی گروه آیووا در کمک به مصرف کنندگان مواد غیرعادی نیست. کارگران کاهش آسیب در سراسر کشور اغلب مصرف کنندگان سابق یا فعلی مواد مخدر هستند که پیوندهای عمیقی با جوامع دیگر مصرف کنندگان دارند و درمان ناوبری را تجربه می کنند که می تواند برای دیگران مفید باشد. این روابط به کارگران اجازه می‌دهد تا افراد آسیب‌پذیر و منزوی را به روش‌هایی بیابند که برای افراد خارجی چالش‌برانگیز باشد.

خانم کراوس که سالانه حدود 55000 دلار یا تقریباً نیمی از بودجه ائتلاف در سال 2022 درآمد دارد، شبکه ای متشکل از صدها مصرف کننده مواد مخدر را که به ترک او متکی هستند، نظارت می کند و در صورت نیاز با او تماس می گیرند و پیامک می فرستند. او که به‌عنوان نوعی مددکار پزشکی و اجتماعی سرگردان خدمت می‌کند، لوازم مصرف مواد مخدر را در سراسر آیووا تا ساعت 10 شب در اکثر شب‌های هفته تحویل می‌دهد، و تلاش می‌کند تا قبل از مصرف بیش از حد، مشاوره یا مداخله کند.

او گفت: “حتی در ساعت 2 بامداد، من به کاربری که نگران است چه کاری را امتحان کند پاسخ خواهم داد.”

خانم کراوس اغلب به دنبال ساکنان بی خانمانی می گردد که ممکن است به سرنگ یا نوار تست فنتانیل نیاز داشته باشند، یا در پشت یک مک دونالد محلی پارک می کند تا افرادی که ممکن است کمک بخواهند. او همچنین با مشتریان گروه خود از اورژانس بازدید می کند و به آنها کمک می کند تا استرس ناشی از مراقبت های بیمارستانی را برای عفونت یا مصرف بیش از حد مصرف کنند.

صمیمیت کار به این معنی است که گروه های کاهش آسیب، تأمین مالی کارکنان کوچکی را که قبلاً دارند، در اولویت قرار می دهند. دکتر آندریا وبر، روانپزشک در دانشگاه آیووا که ریاست هیئت مدیره ائتلاف کاهش آسیب آیووا را بر عهده دارد، گفت: “من باید به مردم پول بدهم – افرادی که در این جوامع راحت هستند.”

یک بعدازظهر اخیر، خانم کراوس به یک اداره پست رفت تا وسایل را به فورت دوج، شهری در شمال غربی د موین پست کند. او سپس به سمت خانه‌ای در سمت شرقی د موین، در نزدیکی نمایشگاه ایالتی رفت تا یک کیسه مواد غذایی پلاستیکی حاوی سرنگ و نالوکسان را به دستگیره درب ورودی آویزان کند. او به دفاتر گروه بازگشت تا با دو مشتری ملاقات کند که قرار بود وسایل را تحویل بگیرند، اما هرگز نشان ندادند. تا غروب، او با نگرانی در ماشینش در ضلع شمالی شهر نشسته بود و منتظر یک مصرف کننده مواد مخدر بود تا بسته دیگری از لوازم را تحویل بگیرد.

بسیاری از کسانی که در اثر مصرف بیش از حد می میرند، متوجه محتویات دقیق دارویی که مصرف می کنند نیستند. مصرف کنندگان اغلب داروها را به تنهایی و بدون کسی که در نزدیکی نالوکسان تجویز کند، مصرف می کنند. خانم کراوس نیروهای مجری قانون محلی و کارکنان بهداشتی شهرستان را برای تجویز دارو آموزش داده است.

خانم کراوس با بسیاری از زایمان‌های خود، بروشوری در مورد جستجوی معالجه در ایالت دارد. او مصرف کنندگان مواد مخدر را به پزشکان محلی یا کلینیک دانشگاه آیووا ارجاع می دهد که می توانند بوپرنورفین یا متادون را تجویز کنند، مواد افیونی که می توانند هوس را کاهش دهند.

خانم کراوس و همکارانش در آیووا، یک ایالت محافظه کار که مصرف مواد مخدر را سرکوب می کند، با خطرات قانونی روبرو هستند. این یکی از بیش از ده ایالتی است که قوانین مربوط به لوازم دارویی را دارد که استفاده از نوارهای آزمایش فنتانیل را ممنوع می‌کند و این یکی از اولویت‌های استراتژی کنترل مواد مخدر آقای بایدن است. مواد دیگری که برای مصرف دارو استفاده می شود مانند لوله و سرنگ نیز به همین دلیل ممنوع تلقی می شوند.

کوری دیویس، مدیر پروژه حقوقی کاهش آسیب در شبکه قانون بهداشت عمومی، که برنامه های تبادل سرنگ را توصیه می کند، گفت: قوانین ایالتی و فدرال نیز بودجه کاهش آسیب را متوقف کرده اند. او خاطرنشان کرد، در حالی که مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری استفاده از برنامه های تبادل سرنگ را تشویق می کند، معمولاً نمی توان از بودجه فدرال برای خرید سرنگ برای مصرف مواد مخدر استفاده کرد. آقای دیویس افزود، بسته هزینه های اخیر، که آقای بایدن در دسامبر امضا کرد، استفاده از پول فدرال برای خرید لوله را ممنوع کرد.

برخی از گروه های کاهش آسیب برای پوشش هزینه ها خلاقیت به خرج می دهند. جسیکا کارتر، که بر برنامه کاهش آسیب در نشوا، NH نظارت می کند، گفت که برای خرید سرنگ به درآمد حاصل از بازی های پوکر خیریه متکی است.

در حالی که خانم کراوس یک عصر اخیر منتظر بود تا مردم از دفتر دموین اقلام تهیه کنند، او به بی امان بودن مصرف بیش از حد مرگبار در آیووا فکر کرد، چیزی که به گفته او ممکن است بسیاری از آمریکایی ها به راحتی با ایالت هایی مانند خود او ارتباط برقرار نکنند.

در نیویورک منطقی است. در سانفرانسیسکو منطقی است. “چرا در پلا، آیووا منطقی است؟”