آبان نیوز انتشار آخرین خبرهای سیاسی اقتصادی اجتماعی ورزشی فناوری در آبان نیوز
به گزارش دپارتمان اخبار ورزشی پایگاه خبری آبان نیوز ،
تیسی و پنج سال پیش، کانون توجه شدید داگ ویلیامز از واشنگتن درخشید. او داستان Super Bowl XXII، اولین کوارتربک سیاهپوست بود که در بازی عنوان NFL شروع کرد. در آستانه بازی، او با سؤالاتی در مورد مسابقه خود مواجه شد، اما این همان چیزی بود که به خانه رسید.
خبرنگار: “چه مدت است که بازیکن سیاهپوست هستید؟”
ویلیامز: «من از دوران دبیرستان یک کوارتربک بودم. من همیشه سیاه پوست بودم.»
مهم نیست اگر این دقیقاً همان چیزی نبود که پرسیده شد. این سوال در بدنامی به عنوان نقطه پایینی برای رتبه چهارم ورزش زندگی می کند. جای تعجب نیست که این سوال به ذهن مردم نزدیک نیست، زیرا پاتریک ماومس از کانزاس سیتی و جالن هرتس از فیلادلفیا برای سوپربول این یکشنبه آماده می شوند – و در آخرین ایالتی که روز تولد مارتین لوتر کینگ را جشن می گیرند. اگرچه آنها تصور می کنند که برای همیشه به عنوان اولین کوارتربک های سیاهپوست که در یک سوپر باول با یکدیگر روبرو می شوند، مهم نیست که چه کسی برنده می شود، تاریخچه ای که آنها آماده ساختن هستند هنوز یک جنون رسانه ای را از بین نبرده است. از یک نظر، این پیشرفت است.
از زمانی که رونالد ریگان با ویلیامز و هم تیمی های پیروزش در واشنگتن در ایوان جنوبی کاخ سفید پس از رکورد زدن عملکرد MVP QB، با وی همراه شد، آمریکا بسیار تغییر کرده است. مردان سیاه پوست اخبار شبانه را می خوانند، 500 شرکت فورچون را اداره می کنند، وزارت دفاع را اداره می کنند. از نظر ظاهری، به نظر می‌رسد که کشور هرگز راحت‌تر از این که اجازه دهد مرد سیاهپوست رهبری کند، راحت نبوده است، حتی در حالی که اثبات خلاف آن هرگز آسان‌تر نبوده است – از رئیس‌جمهور سیاهپوست که صرف حضورش قبل از ایجاد ترامپیسم، کشور را به دو نیم کرد. در حقیقت Super Bowl، بزرگ‌ترین بیان فرهنگی آمریکا، فقط وضعیت کشور را تکذیب نمی‌کند. این افسانه شامل خود NFL را نیز نادرست معرفی می کند.
علی‌رغم تلاش‌های قابل‌توجه، NFL – لیگی که اکثریت قریب به اتفاق بازیکنان آن سیاهپوست هستند – در رده‌های مالکیت، اجرایی و مربیگری خود سرسختانه سفیدپوست باقی مانده است. و با این حال: لیگ حداقل می تواند گفتن که ستاره های فرنچایز آن دیگر پسرهای مو روشن نیستند. برخلاف ویلیامز که از یک کالج تاریخی سیاهپوست به NFL آمد و مکرراً علیه تلاش‌های حیله‌گرانه برای تغییر موقعیت خود مخالفت کرد، ماهومز و هارتز پاسداران دبیرستانی بودند که قبل از رسیدن به شغل فعلی خود در کالج‌های نخبه Power Five بازی کردند. حتی روشی که آنها توانسته‌اند در آن مشاغل رشد کنند به یک معنا غیرقابل توجه است.
در جایی که اجداد آنها در دوران سوپربول، مارلین بریسکو، جو گیلیام و وینس ایوانز به عنوان گیره های مربعی برخورد می کردند که باید با چکش شکل می گرفتند تا با تاکتیک های تهاجمی سفت و سخت روز مطابقت داشته باشند، کوارتربک مدرن NFL به سختی پرتاب می کند، سریع می دود و می تواند صدا بزند. در مورد توانایی های ورزشی عالی در یک لحظه – ویژگی هایی که قبلاً به طور کلیشه ای برای QB های سیاه اعمال می شد.
اما در حال حاضر بازی کوارتربک به هیچ وجه به سختی گذشته نیست. پس از اینکه لارنس تیلور و طوفان‌های میامی در دوران دهه 80 با سرعت دفاعی NFL را تحت تأثیر قرار دادند و به طور مؤثری مدافعان حریف را به اردک‌های نشسته تبدیل کردند، نمی‌توانست همین‌طور بماند. تمام ویژگی‌هایی که زمانی مدافعان (معمولاً سیاهپوست) به خاطر آنها انگ می‌خوردند – پاهای شاد، دست‌هایشان و جادوگری عمومی بداهه‌پردازی – اکنون بسیار مورد توجه قرار گرفته‌اند. وقتی دو هفته پیش مسابقه QB تمام سیاهان بسته شد، ویلیامز مجبور شد اشک هایش را پلک بزند.
فقدان هوش درک شده، که زمانی بزرگ‌ترین ضربه در برابر کوارتربک‌های سیاه بود، به درستی رد شده است. سبک غالب بازی کوارتربک معاصر بدون عذرخواهی “سیاه” است، به عبارتی جسورانه، آزادانه و بداهه نوازانه – و این سبک توسط ستارگان سفید پوست، مانند جاش آلن، جاستین هربرت و جو بارو نیز به نمایش گذاشته شده است. موقعیتی که تام برادی آن را بازی می کرد به خودی خود مرده نیست، اما بازنشستگی او مطمئناً شروع غروب خورشید است.
این نوشته تا سال 2014 روی دیوار بود، آخرین باری که دو بازیکن سیاهپوست در سوپر بول حضور داشتند، البته در یک سمت. در روز رسانه‌ای آن سال، مایکل بنت، عجله‌کننده پاس سیاتل را به تنهایی در یک اتاقک دیدم و نظر او را درباره تاواریس جکسون پشتیبان Seahawks جویا شدم. او به من گفت: «من به هر بازیکنی توجه می‌کنم، مخصوصاً… رنگی‌ها. او یکی از آن دسته از مردانی است که اعتبار زیادی دریافت نمی کند.»
حتی با وجود اینکه جکسون هرگز وارد آن بازی بزرگ (یا بازی‌های دیگر پس از آن) نشد، تصاحب Black QB در حال انجام بود. بعداً در آن هفته سوپربول، راسل ویلسون سی هاوکز را به قهرمانی هدایت کرد، و تبدیل به دومین کوارتربک سیاهپوست شد که برنده یک سوپربول شد و انتقام شکست‌های استیو مک‌نیر، دونوان مک‌ناب و کالین کپرنیک را گرفت.
سوپر باول امسال چیزی بیش از تایید صرف کوارتربک سیاه است. این گواهی بر تکامل آنها به یک موسسه مناسب است. قبلاً یک بازیکن سیاهپوست باید یک استعداد دنیوی (مایکل ویک، کم نیوتن) یا یک استعداد غیرقابل انکار (مک نب، وارن مون) باشد تا تیم ها نقطه شروع را برای آنها توجیه کنند. اکنون، این کاملاً عقل سلیم است. چهار سال پیش، ریونز بالتیمور در یک دوره پس از قهرمانی طولانی بود و جان هاربا، مربی، به خوبی ظاهر شد. هاربا برای نجات گردن خود، جو فلاکو MVP سوپر بول را نیمکت نشین کرد و لامار جکسون را ارتقا داد، سپس فقط یک تازه کار بود که هنوز بازی را کشف می کرد، و ریونز از آن زمان تاکنون تهدید AFC بوده است.
اندی رید از کانزاس سیتی در اوایل همان سال حرکت مشابهی را انجام داد و به محض اینکه استعداد دومی غیرقابل انکار شد، الکس اسمیت را برای ماهومس کنار گذاشت. رید به جای ایراد گرفتن از خصلت‌های QB جوان‌تر، به آنها اجازه داد تا طرح‌های تخیلی او را باخبر کنند و بازی‌سازی او را تقویت کنند. همانطور که ماهومز آماده می شود تا سومین سوپربول خود را در چهار سال آینده آغاز کند، در حال حاضر، به نظر بهترین بازیکنی است که تا به حال این کار را انجام داده است.
علاوه بر این، او در جادویی ترین حالت خود است که در حال پرتاب تاچ داون، تکمیل تبدیل های بدون ظاهر به پایین سوم و در غیر این صورت در برابر سنت ها کوارتربک می کند. برای کسانی که ممکن است به هویت ماهومس شک کنند زیرا مادری سفیدپوست و پوست روشن‌تری دارد، در نظر بگیرید: او عملا NFL را مجبور کرد که پس از جنبش عدالت اجتماعی سر تعظیم فرود آورد. ضبط یک ویدیو از لیگ می‌خواهد «نژادپرستی و ظلم سیستماتیک سیاه‌پوستان را محکوم کند» و «اعتراف به اشتباه در خاموش کردن بازیکنان ما از اعتراض مسالمت‌آمیز».
اما داستان موفقیت بسیار وحشیانه تر، Hurts است که توسط Tua Tagovailoa در تیم آلابامای خودش در پیروزی کامبک Crimson Tide در مسابقات قهرمانی ملی کالج 2018 روی صحنه رفت. در یک دهه دیگر، آن لحظه تحقیر، هرتس را به محکومیت کوردل استوارت یا آنتوان رندل ال (بخوانید: یک کوارتربک تبدیل به یک ورزشکار تمام عیار) می کرد، اگر پتانسیل حرفه ای او را با پیشاهنگان از بین نمی برد. اما هرتس بدون اصطکاک به سمت احیای شهرت خود به عنوان پاسور در اوکلاهاما پیش از فرود در فیلادلفیا از طریق دور دوم درفت 2020 حرکت کرد. در سیزده بازی در آن فصل، او فرنچایز QB Carson Wentz را شکست داد.
در این فصل، ایگلز به رتبه اول NFC و در مرحله پلی آف پشت سر هرتس رفت – که علاوه بر صحبت در حمایت از جنبش عدالت اجتماعی، حرفه خود را به یکی از معدود نمایندگان زن سیاهپوست NFL اعتماد کرد. پس از اینکه ایگلز جاینت ها را در دور بخش NFC اعزام کرد، نیک سیریانی، مربی فیلی، تا آنجا پیش رفت که هارتز را به مایکل جردن تشبیه کرد – مقایسه ای که به نظر می رسد طولانی باشد. این Black Eagles QB. در جایی که رندال کانینگهام، مک‌ناب و ویک دینام‌های الهام‌بخش بودند، هارتز در این مرحله هنوز کمی بهتر از یک تصمیم‌گیرنده قابل اعتماد است – البته فردی با اعتماد به نفس ذاتی و بازتابی بی‌امان برای بهبود خود. اگر این یک مرز جدید نبود، می توانید آن را دیس بنامید – جایی که یک کوارتربک سیاه هر دو کلاچ است. و فقط باشه
آمریکا هنوز از اینکه اجازه دهد یک سیاه پوست رهبری را به دست بگیرد، کاملاً راحت نیست هر صحنه. اما حداقل در زمین فوتبال، به نظر نمی رسد که مشکلی با QB های شروع کننده سیاه وجود داشته باشد (در واقع اداره تیم موضوع متفاوتی است). وقتی تدی بریج واتر، جاش جانسون یا تایلر هانتلی – همه دارندگان کلیپ‌بورد حرفه‌ای – با آرامش وارد جمع می‌شوند، هیچ‌کس مژه‌ای نمی‌زند. به تعبیر وینستون چرچیل، فیلومای ورزشی آمریکایی: این پایان یا حتی آغاز پایان نیست، بلکه شاید پایان آغاز است.
این خبر از خبرگزاری های بین المللی معتبر گردآوری شده است و سایت اخبار امروز آبان نیوز صرفا نمایش دهنده است. آبان نیوز در راستای موازین و قوانین جمهوری اسلامی ایران فعالیت میکند لذا چنانچه این خبر را شایسته ویرایش و یا حذف میدانید، در صفحه تماس با ما گزارش کنید.
