مالکان قطری از منچستریونایتد بیشتر از گلیزر می گیرند | منچستر یونایتد

پشاید، به نوعی، این باید در نهایت اتفاق می افتاد. قوس روایی فوتبال چیزی کمتر از این نمی طلبید. اعداد و ارقام به سادگی خیلی کم معنی می کردند. شاید مانند بتمن در برابر سوپرمن، گودزیلا در برابر کنگ، کرانات، منچستریونایتد و قطر صرفاً یک مفهوم متقاطع بود که التماس می کرد که به وجود بیاید. یک لحظه به من اصرار کن من به تورهای پیش فصل به دوحه فکر می کنم. من در فکر تعویض شغل امباپه/راشفورد در تلویزیون واقعیت هستم. من به کشتی های مجلل مهمانی در کانال کشتی منچستر فکر می کنم. یک نیوترافورد هولوگراماتیک برای نشستن مستقیماً بالای نمونه قدیمی. نقاشی دیواری فیل جونز که از فضا قابل مشاهده است.

و بنابراین به اخباری مبنی بر اینکه شیخ تمیم بن حمد آل ثانی – یک فرد خصوصی قطری که هیچ ارتباط مستقیمی با قطر ندارد، مگر اینکه شما به طور کامل این واقعیت را حساب کنید که او رئیس دولت آن کشور است – علاقه مند به خرید یونایتد است. یا شاید صرفاً یک سهام در یونایتد به جای تصاحب کامل. یا طبق آن گزارشی که خواندید، نه لزوما خود ثانی، بلکه یک صندوق مرتبط با خانواده سلطنتی، یا شاید صندوق سرمایه گذاری دولتی قطر.

این تقریباً تمام آن چیزی است که ما در این مرحله می دانیم، که به آن مشکوک هستیم که دقیقاً همان چیزی است که قطری ها می خواهند. به اندازه کافی علاقه مند به آزمایش آب، انجام بررسی های لازم، برای سنجش واکنش طرفداران و بازی گسترده تر. آنقدر قابل انکار است که هنوز هم می توانند از آن خارج شوند. به نظر می رسد یک نقطه بالقوه مشکل، ارزش گذاری بین 6 تا 8 میلیارد پوند است که توسط خانواده گلیزر تحمیل شده است. هنگامی که سرمایه گذاری را به تیم اضافه کردید و هزینه گزاف توسعه مجدد اولدترافورد و کارینگتون را اضافه کردید، قبل از اینکه حتی وارد کشور شوید به مبلغ 11 رقمی نزدیک می شوید.

به طور خلاصه: ما اینجا در مورد پاریس دیگری صحبت نمی کنیم. در میان گردابی که پس از آن به وجود آمد، به راحتی فراموش می شود، اما سرمایه گذاری اولیه قطر در پاری سن ژرمن در مقایسه ناچیز بود: 70 درصد سهام اولیه که ارزش باشگاه را کمتر از 100 میلیون پوند می کرد. از نظر مالی، بی‌معنی بود. پاریس باشگاهی در حال شکست بود با قیمتی افتضاح، پتانسیل بسیار زیاد، دسترسی نامحدود به یکی از ثروتمندترین بازارهای اروپا، بدون رقیب نزدیک و لیگی با قدرت متوسط ​​که به راحتی می‌توان آن را به پایان رساند.

هیچ یک از این مزیت ها در یونایتد وجود ندارد. با وجود تمام مشکلات موجود در زمین، این ورزش همچنان یکی از موفق ترین کسب و کارهای این ورزش است: نمونه ای نمونه از این که چگونه باشگاه ورزشی مدرن می تواند به طور سودآوری از برند و فضای تبلیغاتی خود استفاده کند، بدون اینکه هرگز نیازی به ایجاد مشکل در حکاکی جایزه داشته باشد. لیگ برتر به سادگی مانند قطر با لیگ 1 خریداری و پیشنهاد داده نمی شود و آن را در یک حرکت گیره ای مقاومت ناپذیر از هزینه های نقل و انتقالات بی نظیر و حقوق پخش beIN گرفتار می کند. اگر شما مسئول صندوق ثروت دولتی یک کشور استبدادی با تسهیلات اعتباری تقریباً نامحدود هستید، ضمانت‌های چدنی می‌خواهید. یونایتد با برچسب قیمتی چشمگیر و احاطه شده توسط شکارچیان، تعداد کمی از آنها را عرضه می کند.

پس قطر ممکن است از یونایتد چه بخواهد؟ شاید همان چیزی که از هارودز می‌خواست، از فرودگاه هیترو و ساینزبری، که همه آن‌ها یا مالک یا مالک بخش‌های مهمی از آن‌ها هستند: شناسایی فوری با یک برند جهانی گرامی، تقریباً سهمی در خود جامعه بریتانیا. در میان نهادهای فرهنگی، حتی لیورپول یا آرسنال نیز نمی‌توانند همان سطحی از تشخیص نام را ارائه دهند، توانایی چاپ پول به سادگی با بودن شما.

و همانطور که عربستان سعودی با نیوکاسل کشف کرد، با خرید یک باشگاه فوتبال، ارتشی از ربات‌های انعطاف‌پذیر به دست می‌آورید که ناامید هستند تا پیشنهاد شما را برای شما انجام دهند. قبل از آخرین جام جهانی، قطر به طور مخفیانه به صدها هوادار فوتبال پرداخت تا مسابقات را برای آنها به صورت آنلاین تبلیغ کنند و به آنها پرواز و بلیط رایگان اهدا کند. واقعاً کمی شبیه آن است، اما به جای پروازها و بلیط های رایگان، جود بلینگهام و هری کین هستند.

در مقابل، سوال واقعا جالب اینجاست که هواداران یونایتد چه چیزی می توانند از قطر بخواهند. خرجی؟ اگر هر باشگاهی بتواند درس مفیدی در مورد خطرات پرتاب منابع بی‌مغز در بازار نقل و انتقالات ارائه دهد، مطمئناً این باشگاهی است که در دهه گذشته بیش از یک میلیارد پوند در هزینه‌های نقل و انتقالات هزینه کرده است و مجموعاً بدون عناوین لیگ به دست آورده است. به نیمه نهایی لیگ قهرمانان صفر رسید. بازسازی اولدترافورد مدت هاست که به تعویق افتاده است، اما هرکسی که از گنبدهای عجیب و بی روح جام جهانی قطر بازدید کرده است، شهادت خواهد داد که پول می تواند چیزهای زیادی برای شما بخرد، اما سلیقه شما را نمی خرند.

هیچ گزینه دلپذیری روی میز اینجا وجود ندارد. هیچ صفی از مولتی میلیاردرهای اخلاقی وجود ندارد که تلاش کنند تا بخشی از یکی از کثیف ترین ورزش های جهان را به دست آورند. هیچ کس تا به حال مبالغ پول مورد نیاز برای خرید یک باشگاه فوتبال به بزرگی منچستریونایتد را بدون نوعی استثمار گسترده جمع آوری نکرده است: بهره برداری از کره زمین، بهره برداری از حقوق بشر، استثمار برخی از فقیرترین و کم قدرت ترین افراد جهان. فقط به این دلیل که گلیزرها وحشتناک بودند، صاحبان انگلی به این معنی نیست که افراد بعدی بهتر خواهند بود.

اما هواداران یونایتد همیشه دوست داشته اند که باشگاه خود را به عنوان یک نمونه در نظر بگیرند. همانطور که به نوعی از همه عزیزتر و نجیب تر است. چقدر تکان دهنده خواهد بود اگر، مانند سال 2005، زمانی که آنها به شدت به تصاحب گلیزر اعتراض کردند، این حس استثنایی را برای منافع بیشتر ورزش برانگیختند. برای مقاومت در برابر تن فروشی باشگاهشان به یکی از وحشی ترین دولت های جهان. برای مطالبه بهتر گلیزرها صدها میلیون پوند از یونایتد خارج کردند. تسلط قطری بیشتر طول می کشد: چیزی منحصر به فرد، اساسی و مهم، چیزی که هرگز و هرگز نمی تواند جایگزین آن شود.