حالا برای ایتالیا پس از فاجعه از دست دادن دومین جام جهانی متوالی چه می شود؟ | ایتالیا

دبلیوالکساندر ترایکوفسکی با ضربه ای به چکمه سمت راست خود، ایتالیا را به گذشته بازگرداند: به نوامبر 2017، پایین ترین لحظه آنها، کابوسی که یک ملت چهار سال و نیم را صرف تلاش برای فرار از آن کرده است. در آن زمان، کارلو تاوکیو، رئیس فدراسیون فوتبال ایتالیا، از دست دادن حضور در جام جهانی را یک «آخرالزمان» توصیف کرد. چه کلمه ای می تواند تکرار پایان همه چیز را توصیف کند؟

روبرتو مانچینی در پی شکست 1-0 ایتالیا مقابل مقدونیه شمالی در روز پنجشنبه بدون پاسخ ماند. او تقصیر را به گردن خود گرفت، اما بیش از یک بار به همان عبارتی رسید که در مورد مسابقه و آینده‌اش سؤالاتی را مطرح کرد: «نمی‌دانم چه بگویم».

شکست به این شکل، در ظاهر، غیرقابل توضیح بود. ایتالیا، قهرمان مسابقات قهرمانی اروپا در تابستان گذشته، 65 درصد مالکیت توپ را در اختیار داشت و 32 شوت به چهار تیم مقدونیه شمالی زد. هیچ پایانی از آمار برای نشان دادن برتری آنها وجود نداشت – از تعداد کرنر (16 بر 0) تا گل های مورد انتظار (1.98 تا 0.18).

و با این حال، شانس های واضح کمی وجود داشت. تنها زمانی که استوله دیمیتریفسکی، دروازه بان مقدونیه شمالی، در دقیقه 29 مستقیماً به دومنیکو براردی پاس داد و دروازه ای باز کرد، یک گل واقعا محتمل به نظر می رسید. ایتالیایی توپ را به آرامی در آغوش دیمیتریفسکی غلتید.

شما می توانید آن را یک شب بدشانسی بنامید. هیچ چیز اجتناب ناپذیری در این واقعیت وجود نداشت که ترایکوفسکی باید ضربه خود را به این زیبایی در دقیقه 92 دفن کند، حتی اگر او به ورزشگاه رنزو باربرا بازگشته باشد، جایی که سه سال قبل برای پالرمو در سری B بازی می کرد.

با این حال، به همان اندازه، این مسابقه نیز دور از انتظار نبود. ایتالیا گاهی اوقات در زمان مانچینی شکست ناپذیر به نظر می رسید – با ثبت یک رکورد بین المللی فوتبال در 37 بازی بدون شکست، در نهایت پس از بیش از یک نیمه بازی با 10 بازیکن، در لیگ ملت ها تسلیم اسپانیا شد. با این حال آنها برای مدتی عادت برنده ندارند.

تنها دو مسابقه از 9 بازی قبلی آنها در 90 دقیقه با پیروزی به پایان رسید. برای غلبه بر اسپانیا و انگلیس در دور پایانی یورو 2020 باید ضربات پنالتی انجام شود.

Proligacy آنها را وارد این آشفتگی پلی آف کرد. آتزوری در سپتامبر گذشته در دیداری که 1-1 به پایان رسید، 27 شوت به چهار تیم بلغارستان زد. آنها پس از از دست دادن پنالتی های ژورژینیو که می توانست در هر دو بازی پیروز شود، دو بار با سوئیس مساوی کردند. هر کدام برای صدرنشینی گروه کافی بود.

وقتی یک تیم فراموش می کند چگونه گل بزند تقصیر کیست؟ به راحتی می توان از چیرو ایموبیله، مهاجم وسط، که سه بار به عنوان بازیکن سری آ پایان داد، تبدیل به یک قربانی شد. بهترین گلزن – با 36 گل دو فصل پیش رکورد لیگ را برابر کرد – اما در 55 بازی ایتالیا 15 بار دروازه اش را ناچیز به ثمر رساند. او در برابر مقدونیه شمالی، درست مانند هر دو بازی باخت پلی آف مقابل سوئد در سال 2017، یک تساوی خالی کرد.

با این حال این شکست جمعی بود. فرم لورنزو اینسینیه برای ناپولی پس از یورو 2020 به طرز محسوسی کاهش یافته است، منتقدان معتقدند ذهن او از قبل به تورنتو، باشگاه MLS که در تابستان به آن ملحق خواهد شد، است. فدریکو کیزا مصدوم شد. براردی تنها بازیکن حمله بود که در سلامت کامل و فرم خوب به زمین رسید. چرا مانچینی به گروهی از مهاجمان و در واقع ترکیبی که دیگر کار نمی کرد، چسبید؟ سیستمی که شاید از زمان مصدومیت لئوناردو اسپیناتزولا در برابر بلژیک در تابستان گذشته کاملاً یکسان عمل نکرده بود.

سوال آزاردهنده‌تر برای فوتبال ایتالیا این است که آیا گزینه‌های جایگزین به اندازه کافی خوب نبودند؟ در حالی که ایتالیا به دنبال گل در سیسیل بود، مانچینی جاکومو راسپادوری، استعداد امیدوار کننده اما خامی که در هفت بازی یک بار برای تیم ملی گلزنی کرده بود، و ژائو پدرو، بازیکن 30 ساله بدون بازی با یک گل در 13 سال گذشته خود را به میدان فرستاد. بازی برای کالیاری، هفدهمین در سری آ.

جانشین تاوکیو در فدراسیون فوتبال ایتالیا، گابریله گراوینا، پنجشنبه شب به این واقعیت اذعان کرد. او گفت: «بازیکنان قابل انتخاب بسیار کمی هستند. ما باید درک کنیم که چرا بسیاری از بازیکنان جوان عادت نمی کنند [by their club teams]”

تشخیص بیماری یک چیز است و درمان آن چیز دیگری است. پس از سال 2017، کلمات زیادی در مورد ناکامی‌های پیشرفت فوتبال ایتالیا و نیاز به انجام کارها به گونه‌ای دیگر صرف شد. پنج سال بعد، ما اینجا هستیم.

این بدان معنا نیست که هیچ چیز به سمت بهتر شدن تغییر نکرده است. مانچینی جیان پیرو ونتورا نیست، کسی که هرگز موفقیت را از ابتدا ندانست و دوران تصدی اش با شورش آشکار از روی نیمکت تعویضی خود به پایان رسید. هسته اصلی تیمی که قهرمان یورو شد، باقی مانده است، و استعدادهای نوظهوری وجود دارد که می‌توان روی آنها افزود، از الساندرو باستونی در دفاع میانی گرفته تا ساندرو تونالی در خط میانی.

گراوینا اصرار داشت که دوست دارد مانچینی بماند و بسیاری از ایتالیایی ها از آن حمایت خواهند کرد. هر اتفاق خوبی که در سه سال و نیم گذشته رخ داده است، در یک سکته مغزی از بین نرفت.

با این حال واقعیت اجتناب ناپذیر این است که ایتالیا دومین جام جهانی متوالی را از دست خواهد داد: یک فاجعه برای نسلی از بازیکنان. جورجینیو، سومین توپ طلا در سال گذشته، از سال 2016 به عنوان نماینده ایتالیا حضور داشته است، بدون اینکه امکان دعوت به تورنمنت را داشته باشد که آتزوری چهار بار برنده آن شده است. مارکو وراتی، کودک وحشتناک ایتالیایی در برزیل 2014، تا سال 2026 33 ساله خواهد شد.

جای تعجب نیست که مانچینی، که قراردادش تا تابستان آن سال اعتبار دارد، برای کنار آمدن با پنجشنبه شب تلاش می کرد. او گفت: “ناامیدی در حال حاضر برای صحبت در مورد آینده بسیار بزرگ است.” همانطور که پیروزی در جولای گذشته زیباترین چیزی بود که در سطح حرفه ای تجربه کردم، این بزرگترین ناامیدی از همه است.