بسکتبال هرگز چیزی شبیه دوران مسلط لبرون جیمز ندیده است | جیمز له برون

تیدر اینجا عوامل متعددی وجود دارد که درک چیزهای خاص را در زمان واقعی دشوار می کند. برای شروع، ارزش گذاری ماهیت متناهی هر چیزی، زودگذر بودن وجود خودمان را مورد توجه دقیق تری قرار می دهد، و به دلایل واضح، این چیزی است که ما معمولاً ترجیح می دهیم در مورد آن صحبت نکنیم. فراتر از آن، زندگی با سرعتی هولناک می گذرد و بیشتر روزها صرف تلاش برای عبور از طوفان می شود. به همین دلیل، بیشتر افراد یا رویدادهای خاص، پرطنین یا مهم، با نگاهی به گذشته به راحتی قابل قدردانی هستند: شیشه رز رنگی آینه عقب که هر چیزی را که زمانی در آشفتگی زندگی در هم ریخته بود، برجسته می کند.

اما این یک تمرین ارزشمند در حواس‌پرتی است که آنچه را که اکنون اینجاست، بررسی کنیم. چنین فرصتی در این هفته پس از اینکه لبرون جیمز در سه‌شنبه شب رکوردی را شکست که مدت‌ها تصور می‌شد شکست ناپذیر است را شکست: از کریم عبدالجبار عبور کرد و بهترین گلزن تاریخ لیگ شد.

جیمز به تام بردی که اخیراً «برای همیشه بازنشسته شده است» به عنوان الهام‌بخش برای اینکه حرفه‌ای بیش از چند دهه او در زمانی که همه چیز گفته می‌شود و انجام می‌شود به نظر می‌رسد، اشاره کرده است. بردی طرحی برای ورزشکاری است که با پدر تایم مواجه شد و در بیشتر موارد به صورت او خندید و تا 40 سالگی به شکستن رکوردها ادامه داد. جیمز هنوز به دریچه بازنشستگی نکوبیده است – او گفته است که می‌خواهد آنقدر به بازی ادامه دهد تا با پسر بزرگش برونی که تا سال 2024 واجد شرایط درفت نخواهد بود به بازی ادامه دهد. از این دستاورد احساس منحصر به فرد. معمولاً اتفاق نمی افتد که ورزشکاران در هنگام دریافت گل های خود هنوز فعال باشند، چه رسد به اینکه هنوز غالب باشند.

“او 38 سال دارد!” در بیستمین فصل تسلط جیمز برای بینندگان NBA تقریباً به کلیشه ای تبدیل شده است. تقریباً هر بار که او وارد زمین می‌شود به این موضوع اشاره می‌شود، اما با دلیل موجه: این ورزش هرگز چیزی شبیه دوران ریاست جیمز را ندیده است. او یکی از بهترین ها بوده است (و برای چندین فصل، را بهترین) بازیکنان لیگ در هر سال از زندگی حرفه‌ای او که هم در تولید و هم از نظر دوام منحصر به فرد هستند.

او در سال 2003، مستقیماً پس از پایان دبیرستان، با تبلیغات بی‌سابقه‌ای به NBA فراخوانده شد و در سن 17 سالگی روی جلد مجله Sports Illustrated با عنوان “The Chosen One” تزئین شد. جیمز توانست از حد انتظار فراتر رود. هیچ کس تا به حال وارد لیگ نشده است تا بالیهوهای تب دار بیشتری داشته باشد، اما بومی اوهایو حتی بیشترین امیدها را برای تبدیل شدنش به او داشت. خیلی ساده، فوق العاده است.

اکثر آنها فکر می کردند رکورد گلزنی عبدالجبار (که در سال 1984، همان سالی که جیمز متولد شد) شکسته خواهد شد. حتی خود جیمز نیز از این شاهکار شگفت زده به نظر می رسد و امسال به دیو مک منامین از ESPN گفت: “رکورد گلزنی هرگز در ذهنم نبود، زیرا من همیشه یک بازیکن پاس اول بوده ام.” درسته. بازی جیمز، از بسیاری جهات، بیشتر منعکس کننده بازی خالقانی مانند مجیک جانسون است تا گلزنی مانند بزرگترین رقیب او در عنوان GOAT، مایکل جردن. جیمز در حال حاضر به همین دلیل در رتبه چهارم لیست بهترین پاس گل ها قرار دارد.

هنگامی که از جیمز در مورد تأثیری که جیمز بر بازی داشته است سؤال شد، هم تیمی او آنتونی دیویس تأکید کرد که یک بازه زمانی مانند 20 سال واقعاً در NBA به چه معناست.

دیویس در روزهای منتهی به بازی سه‌شنبه گفت: «از زمانی که جوان بودم او را تماشا می‌کردم، او برای من مانند یک الگو بود. زمانی که من برای اولین بار به اینجا رسیدم گفتگوی خوبی داشتیم، در مورد اینکه چگونه به اردوگاه او می رفتم و به او نگاه می کردم، مانند “من یک عکس می خواهم!” و اکنون، ما هم تیمی هستیم و در نهایت به قهرمانی رسیدیم [first] سال همه اینها دایره کامل پیدا می کند.»

و در یک لحظه خنده دار که ماه گذشته هیوستون راکتس به شهر آمد، جباری اسمیت جونیور تازه کار به شوخی به جیمز یادآوری کرد که پدر خود اسمیت در اولین بازی جیمز در NBA بازی کرده بود و به او گفت: “احساس پیری می کنی، نه؟”

واقعیت این است که شکستن رکورد گلزنی است به طور پاک نشدنی به گذر زمان گره خورده است. به همان اندازه که جیمز در بیستمین فصل خود تأثیرگذار بوده است (به طرز تکان دهنده ای، گاهی اوقات) و به همان اندازه که او بر ما تأثیر می گذارد که پیری (هم با بازی او و هم در آن تبلیغات فراگیر با جیسون موموآ) اهمیتی ندارد، در نهایت اهمیتی دارد. برای همه ما بیا به همین دلیل، لذت عبور از عبدالجبار به عنوان یک معامله بسته با مالیخولیایی است که این شاهکار به طور جدایی ناپذیری به آن گره خورده است: این «ترن هوایی»، همانطور که جیمز آن را پس از شکستن رکورد نامید، در یک نقطه پایان خواهد یافت. و آن روز نزدیک تر می شود.

انرژی در Crypto.com Arena در سه‌شنبه شب قبل از شروع گرم‌آپ، جنبشی بود، همه حاضران در این عرصه از اوج بالایی که فقط انتظار نزدیکی به چیزی خاص می‌تواند فراهم کند، غوغا می‌کرد. جیمز با یک کت و شلوار مشکی بی‌نقص و عینک آفتابی مشکی وارد ساختمان شد، لباسی که انگار قصد تجارت دارد. وقتی کسی به او گفت که برای مراسم خاکسپاری لباس پوشیده است، جانی کش را به یاد آورد. نقد پاسخ داد: “شاید من هستم.”

تشییع جنازه این بار برای هر شک و تردیدی در مورد عظمت او خواهد بود. او با یک سنجاق طلایی روی یقه اش اکسسوری کرد که روی آن نوشته بود: «حضور بمان». توصیه، احتمالاً برای خودش، تمرکز بر روی کار در دست، یک نقطه در یک زمان. اما این توصیه برای تماشاگرانی بود که شاهد تاریخ بودند.

به خصوص لحظه ای را به یاد می آورم که توانستم به طور کامل حضور داشته باشم و از عظمت جیمز لذت ببرم. این بازی لیکرز و سلتیکس در لس آنجلس بود، و لیکرز به تازگی یک بازگشت دو رقمی شگفت انگیز را برای اجبار به وقت اضافه انجام داده بود. یک دزدی منجر به شکست سریع جیمز شد و کل آرنا نفس خود را برای دانک رعد و برق تاماهاوک حبس کرد که حتی پس از 20 سال، زمانی که جیمز در مرحله انتقال تنها می ماند، به قطعیت تبدیل شده است. من احساس کردم که جهان کند می شود تا یک خزیدن، و غوطه ور شدن در چیزی شبیه به حرکت آهسته اتفاق افتاد که میدان فوران کرد. در آن لحظه توانستم تمام آن را در خود غرق کنم. من در این مورد به بچه هایم می گویم.

به نظر می رسد جیمز چنین لحظه ای را برای خودش داشته است در محو شکستن رکورد (یکی از شات های امضای او) در روز سه شنبه.

او پس از بازی به ESPN گفت: «من هر شب روی کفشم می‌نویسم «مرد در میدان»… امشب واقعاً احساس می‌کردم بالای میدان نشسته‌ام. «وقتی آن شات وارد شد، غرش جمعیت… مطمئن نیستم که بتوانم آن حس را دوباره احساس کنم یا نه.

“این مثل یک بازی برنده است [NBA] فینال نوع شات. وقتی بازی را متوقف کردیم، همه چیز متوقف شد. این به من فرصت داد تا به اطراف نگاه کنم، فقط آن را در آغوش بگیرم. دیدن خانواده ام، دیدن هواداران، دیدن دوستانم. احتمالاً می توانم روی دستانم حساب کنم که در 20 سال چند بار گریه کرده ام، چه شادی یا شکست، و آن لحظه یکی از آنها بود. این اشک بود: «باورم نمی‌شود چه خبر است».

به همان اندازه که ارزش گذاری برای آنچه که شاهد آن هستیم دشوار است، اما این یک سرمایه گذاری ارزشمند است. به ناچار، قبل از اینکه بدانیم، زمان پیش رفته است، خواه ما آنچه را که در اطرافمان است بررسی کرده باشیم یا نه. به اعتبار دنیای NBA، به نظر می رسد که همه افراد درگیر در بازی سه شنبه، چه به عنوان یک شرکت کننده و چه به عنوان تماشاگر، لحظه ای به خود اجازه دادند تا در ماهیت تاریخی آن غوطه ور شوند.

کایری اروینگ، هم تیمی سابق (و تقریباً فعلی) جیمز، نظری مختصر در مورد این موضوع داشت و هفته گذشته گفت: «فکر نمی‌کنم ما نباید غافلگیر شویم. فکر می کنم باید هر چه بیشتر به او تبریک گفت و تجلیل کرد. به لذت بردن از نمایشی که او اجرا می کند ادامه دهید، زیرا این نمایش برای مدت طولانی تری ادامه نخواهد داشت. هر وقت تصمیم گرفت بازی کند [until]من از نمایش لذت می برم.»

حداقل فعلا این نمایش ادامه دارد. این به ما بستگی دارد که اجازه دهیم آن را غرق کنیم و از صندلی های ردیف جلو خود لذت ببریم.