درگذشت ژان پیر ژابولی | فرمول یک

اگرچه ژان پیر ژابویل از شناخته شده ترین عضو یک نسل برجسته از رانندگان اتومبیل رانی فرانسوی دور بود، اما می توانست ادعای یک تمایز منحصر به فرد داشته باشد. در دیژون در سال 1979، او اولین راننده‌ای بود که در مسابقات فرمول یک با خودروی توربوشارژ برنده شد و عصر جدیدی را نوید می‌داد.

حتی پس از آن Jabouille، که در سن 80 سالگی درگذشت، پیروزی خود را تحت الشعاع نبرد برای مقام دوم قرار داد. چند ثانیه پشت سر رنو خود، هم تیمی‌اش رنه آرنو و جسور فرانسوی-کانادایی ژیل ویلنوو در یک فراری توجه دوربین‌های تلویزیونی را در انحصار خود درآوردند – و برای بینندگان انگلیسی موری واکر به همان اندازه توربوشارژر در میکروفون بی‌بی‌سی. قبل از اینکه آرنو بهترین کار را به رقیب خود بدهد، در کنار هم مسابقه می داد، چرخ ها را می زد و از لبه ها می لغزید.

با این حال، در چشم تاریخ، هیچ چیز نمی تواند دستاورد ژابوی را کاهش دهد. علاوه بر تغییر از یک دوره به دوره دیگر، اینجا یک فرانسوی در یک ماشین فرانسوی بود که با بنزین فرانسوی (Elf) و لاستیک فرانسوی (Michelin) می‌دوید، جایزه بزرگ فرانسه را در حضور تماشاگران خانگی برنده شد و تاریخ را بیشتر تزئین کرد. زمانی شروع شد که یکی از اتومبیل های لوئیس رنو در اولین جایزه بزرگ در لمانز در سال 1906 برنده شد.

ژان پیر در پاریس، پسر روبرت ژابوئیل، معمار و همسرش رنه (نی رول) به دنیا آمد و در رشته مهندسی تحصیل کرد. حرفه رقابتی او در سال 1966 آغاز شد، وعده او در سری محبوب رنو گوردینی R8 مقدمه فارغ التحصیلی از فرمول سه بود. او با ورود و نگهداری ماشین شخصی خود، در مسابقات قهرمانی فرانسه در سال 1968 پس از فرانسوا سرت دوم شد و در پنج مسابقه پیروز شد. یکی دیگر از یاوران ژاک لافیت، پاریسی دیگر بود که بعدها در کنار او در فرمول یک شرکت کرد. در اوایل دهه 1970 آنها با یک جفت خواهر به نام های ژنو و برنادت کوتین ازدواج کردند.

پس از پذیرفتن شغلی به عنوان راننده توسعه تیم آلپاین، ژابوئیل نیز گاه به گاه در مسابقات فرمول دو و اتومبیل های اسپرت شرکت می کرد. در سال 1973 او به تیم ماترا پیوست و در 24 ساعت لمانز در تابستان آن سال و سال بعد سوم شد. در سال 1974 او همچنین با یک Alpine-BMW در سری فرمول دو اروپا مسابقه داد و در یک مسابقه پیروز شد و در رده بندی نهایی چهارم شد.

در آن فصل او همچنین برای اولین بار در فرمول یک دیده شد و نتوانست در دیژون و اوسترایکرینگ با خودروهای وارد شده توسط تیم های ویلیامز و سورتیز جواز حضور در مسابقات فرمول یک را کسب کند. در سال 1975 او موفق شد تایرل را برای جایزه بزرگ فرانسه در پیست پل ریکارد واجد شرایط کند، در حالی که رتبه دوازدهم را به پایان رساند، در حالی که در مسابقات قهرمانی F2 اروپا پس از لافیته با خودرویی که توسط الف طراحی شده بود، دوم شد.

در سال 1976 او استعدادهای خود را به تیم رنو اسپورت برد که به تازگی با ادغام با بخش های مسابقات آلپاین و گوردینی ایجاد شده بود. در تابستان 1977 آنها با ورود به سیلورستون برای گرندپری بریتانیا با اولین خودروی فرمول یک خود، RS01، که موتور 1.5 لیتری آن نصف اندازه رقبای خود بود، بر اساس قوانین مربوط به سوپرشارژر و توربوشارژ، سر و صدایی به پا کردند. واحدهای قدرت در اولین حضور خود، این خودرو با دود ناشی از یک توربو شکسته بازنشسته شد، عادتی که باعث شد خودرو به قوری زرد لقب بگیرد.

جبویی و رنو منصرف نشدند. توربوها قبلاً در مسابقات اتومبیلرانی اسپورت ظاهر شده بودند که توسط پورشه برای برنده شدن در لمانز در سال های 1976 و 1977 به کار گرفته شد و خودروی اسپورت خود رنو در سال 1978 برنده مسابقه استقامتی کلاسیک شد. یک سال دیگر طول می کشید تا پیروزی در دیژون باعث شود شکاکان در فرمول مجبور شوند. یک پادوک برای تشخیص باد که از کدام طرف می وزد.

در سال 1980 یک جایزه بزرگ دیگر برای Jabouille در اتریش به دست آمد، اما غیرقابل اعتماد بودن ماشین همچنین باعث شد تا از 11 مسابقه از 13 مسابقه در آن سال بازنشسته شود، آخرین آنها در مونترال، جایی که او در تصادف ناشی از نقص سیستم تعلیق، هر دو پایش شکست. . در سال 1981 آلن پروست جوان جایگزین او شد. پس از بهبودی از مصدومیت، او به لیگیر پیوست، جایی که برای شش مسابقه شرکت کرد اما هیچ کدام را تمام نکرد.

او قبل از پیوستن به تیم خودروهای اسپورت پژو در مسابقات فرمول یک خود در مسابقات فرمول یک شرکت کرد و بار دیگر دو بار در لمانز سوم شد، در سال‌های 1992 و 1993. زمانی که ژان تود، مدیر تیم، برای پیوستن به فراری رفت، ژابوی مسئولیت یک خودرو را بر عهده گرفت. تیمی که اکنون اولویتش تامین موتور برای تیم های فرمول یک، ابتدا مک لارن و سپس جردن بود، اما هر دو رابطه با ناخوشایندی به پایان رسید. در سال‌های بعد او تیم خودروهای اسپرت خود را اداره می‌کرد و برای رانندگی دیگران وارد پورشه و فراری می‌شد.

در سال 2004 او با خوشحالی کلاه قرمز آشنای خود را در جشنواره سرعت گودوود به سر کرد تا بار دیگر فرمان اولین توربوکار فرمول یک رنو را در دست بگیرد. او گفت: من بودمدر خانه من“

او و Geneviève در سال 1997 طلاق گرفتند. از او یک پسر به نام ویکتور از یک رابطه دیگر به یادگار مانده است.