مطالعه نشان می‌دهد بزرگسالان دارای زندگی مشترک سطح قند خون پایین‌تری دارند | دیابت

بر اساس مطالعه‌ای که هشدار می‌دهد انزوای اجتماعی ممکن است خطر ابتلا به دیابت نوع 2 را افزایش دهد، افرادی که با شریک زندگی مشترک خود زندگی می‌کنند، حتی اگر با آن‌ها هماهنگ نباشند، سطح قند خون پایین‌تری دارند.

بر اساس مطالعه منتشر شده در مجله دیابت مجله پزشکی بریتانیا، محققان بر این باورند که زندگی با فردی منبع مهمی از حمایت اجتماعی برای بزرگسالان در اواسط تا اواخر زندگی است. آنها دریافتند که تأثیرات بدون توجه به هماهنگی یا تندی بودن رابطه یکسان است.

نویسنده اصلی، کاترین فورد، سابقاً از دانشگاه لوکزامبورگ و اکنون در دانشگاه کارلتون در اتاوا، می‌گوید: «حمایت بیشتر از افراد مسن‌تر که از دست دادن یک رابطه زناشویی/هم‌زندگی از طریق طلاق یا سوگواری و همچنین از بین رفتن را تجربه می‌کنند. کلیشه های منفی در مورد روابط عاشقانه در زندگی بعدی، ممکن است نقطه شروعی برای پرداختن به خطرات سلامتی، به طور خاص تر، وخامت تنظیم قند خون، مرتبط با انتقال زناشویی در افراد مسن باشد.

این مطالعه بر اساس کارهای قبلی است که فواید سلامتی را از ازدواج و زندگی مشترک مشخص کرده است، به ویژه برای افراد مسن، همراه با مطالعاتی که به این نتیجه رسیده اند که خطر دیابت نوع 2 با انزوای اجتماعی، تنهایی و اندازه شبکه اجتماعی مرتبط است.

تیمی از لوکزامبورگ و کانادا با استفاده از داده‌های نشانگر زیستی از مطالعه انگلیسی طولی پیری (ELSA) بررسی کردند که آیا ارتباطی بین وضعیت تاهل و کیفیت تاهل با میانگین سطوح گلیسمی در افراد مسن وجود دارد یا خیر. این نمونه‌ای از بزرگسالان 50 ساله و بالاتر ساکن انگلستان و شرکایشان است که هر دو سال یک بار داده‌ها را ارائه می‌دهند، که محققان از داده‌های 3335 بزرگسال 50 تا 89 ساله بدون دیابت قبلی بین سال‌های 2004 تا 2013 استفاده کردند.

شرکت‌کنندگان نمونه‌های خونی را برای اندازه‌گیری میانگین سطح گلیسمی یا گلوکز خونشان دادند و از آنها پرسیده شد که آیا همسر، همسر یا شریک زندگی‌شان با آن‌ها زندگی می‌کنند، همراه با سؤالاتی برای سنجش اینکه آیا این رابطه حمایتی یا تیره‌است.

همچنین اطلاعاتی در مورد عوامل متعددی از جمله جزئیات مربوط به سن، درآمد، شغل، سیگار کشیدن، فعالیت بدنی، افسردگی، شاخص توده بدنی و سایر انواع روابط اجتماعی در شبکه اجتماعی آنها (کودک، سایر اعضای خانواده نزدیک، دوست) جمع آوری شد.

این مطالعه همچنین شانس ابتلا به پیش دیابت را مورد آزمایش قرار داد، که در میان افرادی که ازدواج کرده بودند یا با هم زندگی می کردند کمتر بود.

تجزیه و تحلیل داده‌ها در طول زمان نشان داد افرادی که روابطشان تغییر کرده است، مثلاً از طریق طلاق، تغییرات قابل‌توجهی در سطح قند خون و احتمال ابتلا به پیش دیابت را تجربه کرده‌اند.

با کمال تعجب، کیفیت رابطه تفاوت معنی داری با سطح متوسط ​​گلوکز خون ایجاد نمی کند، و این نشان می دهد که داشتن یک رابطه حمایتی یا تیره از اهمیت کمتری نسبت به داشتن یک رابطه ساده است.

به عنوان یک مطالعه مشاهده‌ای، محققان گفتند که نمی‌توانند علت را تعیین کنند، یا به عنوان مثال، آیا افرادی که از سلامتی بدتری برخوردار بودند بیشتر احتمال دارد طلاق بگیرند یا خیر.

فورد گفت که محققان ازدواج و مشارکت مشترک را یکسان می‌دانستند، به این معنی که نمی‌دانند وضعیت تاهل مزایایی نسبت به زندگی مشترک دارد یا خیر. این تحقیق همچنین مزایای زندگی با یک دوست یا هم خانه را مورد بررسی قرار نداد، اما فورد گمان داشت که «همین اثر را نخواهد داشت» زیرا هم خانه‌ها لزوماً «در زندگی شما سهیم نیستند»، اگرچه او فکر می‌کرد زندگی با یک دوست ممکن است بسته به نزدیکی دوستی، مزایایی دارد.