کلیسای انگلیس جایگزین های سبزتری را برای دفن در نظر می گیرد | آنگلیکانیسم

کلیسای انگلستان قرار است از روش‌های سازگار با محیط زیست برای دفع اجساد، از جمله سوزاندن آب و کمپوست کردن انسان حمایت کند.

یک مشورت داخلی مسائل الهیاتی، عملی و شبانی را در مورد جایگزین هایی برای سوزاندن و دفن که در برخی کشورها استفاده می شود، بررسی خواهد کرد.

این موضوع در C of E نهاد قانونگذاری، مجمع عمومی، که این هفته در لندن جلسه دارد، مطرح شد. جاستین ولبی، اسقف اعظم کانتربری، در سخنرانی افتتاحیه خود به موضوع بحث برانگیز ازدواج همجنس گرایان پرداخت.

درست بیش از یک سال پیش، دزموند توتو، اسقف اعظم کیپ تاون و فعال ضد آپارتاید، برای بقایای جسد خود درخواست آبکشی کرد.

این فرآیند که به عنوان هیدرولیز قلیایی، بازسازی مجدد یا سوزاندن آب نیز شناخته می شود، شامل غوطه ور شدن بدن به مدت سه تا چهار ساعت در مخلوطی از آب و یک قلیایی قوی مانند هیدروکسید پتاسیم در یک استوانه فلزی تحت فشار است و تا حدود 150 درجه سانتیگراد گرم می شود.

این فرآیند همه چیز را مایع می کند، به جز استخوان ها، که سپس در کوره خشک می شوند و به گرد و غبار سفید تبدیل می شوند، در یک کوزه قرار می گیرند و به بستگان باز می گردند.

کمپوست سازی انسانی که به عنوان تراماسیون نیز شناخته می شود، کاهش ارگانیک طبیعی بقایای انسان به خاک است. پس از برداشتن مواد غیر ارگانیک مانند پرکننده های فلزی، ضربان سازها و مفاصل مصنوعی، بدن در یک محفظه قرار می گیرد.

هوای گرم و مواد آلی مانند خرده چوب، یونجه و کاه فرآیند تجزیه را تسریع می کنند. در طول حدود 30 روز، بدن، حتی استخوان ها و دندان ها، به خاک تجزیه می شود و حدود یک متر مکعب خاک ایجاد می کند.

کشیش کانن اندرو داچین، که این موضوع را در سینود مطرح کرد، گفت که انتخاب توتو برای آبکاری یک چالش بود. [to] سایر مسیحیان در آنچه با بقایای خود انجام می دهند بیشتر مراقب باشند.

سوزاندن آب در بریتانیا خلاف قانون نیست، اما شرکت های آب پس از ابراز نگرانی در مورد مایعات ناشی از ورود ماشین ها به سیستم فاضلاب، تمایلی به اجازه دادن به آن ندارند.

با این حال، آزمایش‌های انجام‌شده توسط یورکشایر واتر روی نمونه‌هایی از پنج سوزاندن آب در بریتانیا در آوریل 2019 نشان داد که هیچ مبنایی برای چنین نگرانی‌هایی وجود ندارد و هیچ DNA در نمونه‌ها وجود نداشت. یورکشایر واتر از آن زمان به Resomation Ltd، یک شرکت مستقر در لیدز، رضایت تخلیه برای سوزاندن آب را داده است.

هوارد پیکارد، مدیر عامل آن، می‌گوید: «مردم خواهان روش‌های سازگار با محیط‌زیست برای دفع جسد هستند و این قطعاً این نیاز را برآورده می‌کند». او به Funeral Directors Monthly گفت که Resomation یک «فرایند ساده» بود که بدن را قادر می‌سازد تا «فرایند طبیعی تجزیه شدن به اجزای سازنده‌اش را طی کند».

سوزاندن آب در حداقل 20 ایالت آمریکا مجاز است. تولید کمپوست انسانی در واشنگتن دی سی، اورگان، کلرادو و ورمونت قانونی است.

در بریتانیا حدود سه چهارم اجساد سوزانده می شوند و بقیه دفن می شوند. سوزاندن سوزاندن به ازای هر بدن 400 کیلوگرم CO2 در جو آزاد می کند. دفن، که همچنین می تواند منجر به نفوذ سموم به خاک شود، در مناطق مسکونی به طور فزاینده ای کمیاب و گران است.

سوزاندن سوزاندن در بریتانیا در سال 1902 قانونی شد، اگرچه هنوز برای سال‌ها انتخاب اقلیت بود. در سال 1944، دکتر ویلیام تمپل، اسقف اعظم کانتربری، سوزانده شد و به اعضای کلیسا نشان داد که این عمل اکنون قابل قبول است. پاپ در سال 1963 ممنوعیت سوزاندن کاتولیک های رومی را لغو کرد.

داچین گفت که ممکن است در میان اعضای C از E در مورد سوزاندن آب یا کمپوست کردن انسان تردیدهایی وجود داشته باشد، اما افزود: “مشکلات کسانی هستند که نسبت به هر شکلی از دفع غیر از دفن تردید دارند.”

جاستین ولبی، اسقف اعظم کانتربری، در سخنرانی افتتاحیه خود در مجمع عمومی قبل از مناظره پنج ساعته در روز دوشنبه، به “تفاوت های عمیق و پرشور” در کلیسا در مورد ازدواج همجنس گرایان اذعان کرد.

وی نسبت به درگیر شدن C of E در جنگ های فرهنگی هشدار داد و گفت: ما امروز در زمان جنگ فیزیکی و جنگ فرهنگی زندگی می کنیم. ما نیز به راحتی جنگ های فرهنگی را وارد می کنیم و به زبان آنها لغزش می کنیم. این دریایی است که ما در آن شنا می کنیم. ما نیازی به نوشیدن آن نداریم.»