شان دایچ با اشاره به دوران بسیار متفاوت اورتون در زمان به عقب برمی گردد | اورتون

تیاینجا در اورتون اشتباه است. مبالغ هنگفتی بسیار بد خرج شده است و دوباره هیئت مدیره به خاطر امنیت خود دور ماند، اما فقط به این دلیل که موارد زیادی برای اصلاح وجود دارد به این معنی نیست که شما نباید چیزهایی را که می توانید اصلاح کنید. و فقط به این دلیل که باشگاه‌ها اغلب بی‌حوصله نسبت به مدیران بی‌صبر هستند، به این معنی نیست که گاهی اوقات تغییر لازم نیست. اولین بازی شان دایچ به عنوان سرمربی پس از جانشینی فرانک لمپارد بهترین عملکرد و بهترین نتیجه فصل را برای اورتون به ارمغان آورد.

این می گوید که اورتون چقدر خوب بازی کرد که آرسنال خیلی صاف به نظر می رسید. این عملکرد به اندازه نتیجه است که اعتبار عنوان آنها را زیر سوال می برد. حتی میکل آرتتا، که معمولاً در زمین بازی بسیار پرانرژی بود، به نظر می‌رسید که می‌دانست تیمش چگونه غرق شده است، تا حدی به خاطر سنگینی تاریخ اورتون، ارواح احضار شده در چند روز گذشته، و تا حدی توسط دایک. و انرژی خالص او، لذت آشکار او از بازگشت به یک منطقه فنی لیگ برتر.

گاه اتوبوسی را که در حال عبور بود به صدا در می آورد، گاه بر روی جسد سزار سقوط کرده، گاه تظاهر به تامی کوپر می کرد، گاهی به آرامی پیش درآمدی را بر روی پیانویی نامرئی چک می کرد. در یک لحظه به نظر می رسید که او در حال کشیدن کلاه ایمنی غواصی است. در بیشتر اوقات، به خصوص بعد از نیمه تمام، دایچ با تکان های گسترده بازوی راست، دفاع خود را فریاد می زد تا به سمت بالا فشار بیاورد. در پایان، هنگامی که گودیسون فوران کرد، یک دست دادن سریع با آرتتا و چند تن از اعضای کارکنانش انجام شد، با چند کف زدن تند جمعیت را تایید کرد و سپس او در پایین تونل بود. در آن لحظه شیر دوشی وجود نداشت. هنوز کار زیادی برای انجام دادن وجود دارد.

دایچه گفته بود که می خواهد روح دهه هشتاد را دوباره به دست آورد، که به اندازه کافی معقول است اگر فقط به عنوان یک توسل به سنت های باشگاه باشد. اما بخشی از مشکل باشگاه مدرن این است که سفر به گودیسون مانند یک قدم به عقب در زمان است. بیشتر باشگاه‌ها قبل از بازی با نوستالژی مواجه می‌شوند، اما در اورتون حتی نوستالژی آنها قدیمی است. اما “تیم بزرگ قدیمی” در سوت پایان، زمانی که به شدت جشن بود، با قبل از شروع بازی، زمانی که تقریباً طعنه آمیز به نظر می رسید، چقدر متفاوت به نظر می رسید.

در دهه هشتاد، به‌ویژه در طول موفقیت‌هایشان در جام برندگان جام در سال 1985، اورتون پیشگام یک خط هافبک پنج نفره بود و دایک، طرح 4-4-2 روزهای خود برنلی را پاره کرد و به آن ادای احترام کرد. او همیشه گفته بود که پارچه‌اش را با توجه به منابع موجود در تورف مور بریده است و هیچ‌کس نباید فکر کند که شیوه بازی برنلی او تنها راهی است که او می‌تواند بازی کند. احتمالاً تعداد کمی از آنها متوجه شدند که منظور او از تجهیزات سخت تری برای استفاده است.

در آن، اشاره ای به دوران بسیار متفاوت اورتون وجود داشت، سگ های روزهای جنگ جو پارکینسون، بری هورن و جان ابرل. حتی این گل یادآور اولین بازی جو رویل برای بقا پس از جایگزینی مایک واکر در 1994-95 بود. سپس، در پیروزی 2-0 مقابل لیورپول، دانکن فرگوسن با ضربه سر در کرنر اندی هینچکلیف در خیابان گولدیس، دروازه را باز کرد. روز شنبه جیمز تارکوفسکی بود که در حال تحویل گرفتن از سوی دوایت مک نیل در مقابل همان جایگاه بود. ممکن است بازتاب تاریخ اورتون باشد، اما در ترکیب دو بازیکن سابق برنلی، دایچه ناب نیز بود. در تمام بازی، اینسوینگرهایی که در بالای آرون رامسدیل قرار گرفتند مشکلاتی ایجاد کرده بود. ممکن است ساده باشد، اما به طور غیرقابل انکاری مؤثر بود – که واقعاً جوهره Dyche است.

پرخاشگری و انرژی و هدف وجود داشت. شاید خطای شدید فیل نویل روی کریستیانو رونالدو نبود که باعث شعله ور شدن رنسانس قبلی تحت رهبری دیوید مویس شد، اما از لحظه ای که ویتالی میکولنکو در دقیقه ششم مارتین اودگارد را کوتاه کرد، تفاوت در خلق و خو و سازماندهی آشکار بود.

هافبک مرکزی ادریسا گانا گوئی، آمادو اونانا و عبدالله دوکوره با صدای بلند و غرغر کردن، هرگز لحظه ای به آرسنال فرصت نداد، در حالی که به اندازه کافی فشرده بود که به ندرت فضایی برای عبور آرسنال وجود داشت. Ødegaard، معمولا مرکز خلاق آرسنال، در نیمه اول مانند تمام فصل ساکت بود. و جمعیت پاسخ دادند.

قبل از شروع بازی تظاهراتی در بیرون برگزار شده بود و در اوایل بازی یک هواپیما بر فراز آن به پرواز درآمد و بنری را که اورتون را «بدترین باشگاه لیگ» معرفی می کرد، می کشید. دایچه حتی از ناراضی ترین هواداران نیز خواسته بود تا نارضایتی خود را در طول مسابقه کنار بگذارند، و او نمی توانست از تشویق هایی که دریافت می کرد یا حمایت تماشاگران از بازیکنانش شکایت کند.

شاید تا حدی خوش شانس بود که ادی نکتیا و اودگارد هر دو موقعیت های خوبی از بالای دروازه به دست آوردند و کانر کودی توانست در نیمه اول بوکایو ساکا والی را روی خط مهار کند. در سایر بازی ها ماندن و استفاده از ناامیدی های حریف در برابر آنها کافی نخواهد بود. اما این شکست و چنگ زدن نبود.

بلکه نتیجه یک برنامه سنجیده شده و بازیکنان و جمعیتی بود که به دایچه و کارآیی سریع او، به مدیریت خوب پاسخ دادند.