قمار چلسی بر روی اسلحه های جوان شبیه شلیک دیگری در تاریکی توسط مالکان آمریکایی است | چلسی

آوام در یک معامله بلند مدت قراردادهای با انگیزه شدید چند پنجره نسبتاً ساکت قبل از اینکه رومن آبراموویچ مجبور شود باشگاه را بفروشد. در چند ماه گذشته مطالب زیادی در مورد آن نوشته شده است چگونه چلسی می تواند ولگردی و ولگردی را بپردازد که در ژوئن آینده قرارداد کریستوفر انکونکو به 620 میلیون پوند برسد. اما شاید سوال بزرگتر این باشد چرا? آنها چه کار می کنند؟

معاملات را هر طور که دوست دارید هوشمندانه تنظیم کنید، آن پول هنوز هم باید در برخی موارد پرداخت شود. هزینه‌های چلسی به اندازه‌ای بوده است که از یک میلیاردر غول‌پیکر انتظار می‌رود که یک باشگاه را تصاحب کند، در حالی که هدف این است که خوش بگذرانید یا سروصدا کنید، وقتی برنامه‌ریزی بلندمدت به معنای کمتر از «همین حالا روبینیو را بگیر!» است. در این راستا، تیم سازی دقیق صندوق سرمایه گذاری عمومی عربستان در نیوکاسل ناامید کننده بزرگی بوده است.

19 سال حضور آبراموویچ در چلسی 900000 پوند در هفته برای او هزینه داشت: به ما گفته شد که نمی توان انتظار چنین هزینه ای را در دوران تاد بوهلی و کلیرلیک کپیتال داشت. در این مرحله آنها دست به ولگردی و ولگردی بی سابقه ای زدند. اما شما واقعا نمی توانید چنین هزینه ای را از یک شرکت سهامی خاص انتظار داشته باشید. آنها دولتی نیستند که آبروی خود را بشویید یا خود را در نهادهای ورزشی پنهان کنند. آنها یک سرمایه دار گیج کننده نیستند که به یک هافبک 100 میلیون پوندی سفارش دهند، به گونه ای که او ممکن است یک ریل حوله ای با الماس درخواست کند. آنجا سرمایه داران چشم سردی هستند تا سود ببرند.

مسلماً، آنها ممکن است در سرمایه داری با چشم سرد بسیار بد باشند. به هر حال، این باشگاهی است که ادعا شده است حکیم زیچ را به دلیل ناتوانی در ارسال مدارک صحیح به پاری سن ژرمن قرض داده است: یک بار به دلیل ارسال نشدن ایمیل و دو بار به دلیل پیوست کردن سند بدون امضا توسط باشگاه. .

همچنین باشگاهی است که قبل از پرداخت بند فسخ 120 میلیون یورویی که بنفیکا از آن خواسته بود، یک ماه را در مذاکرات با بنفیکا برای انزو فرناندز گذراند. در آن ماه، چلسی 6 بار بازی کرد و تنها یک بار پیروز شد، از جام حذفی خارج شد، در حالی که فاصله بین آنها و راهیابی به لیگ قهرمانان اروپا از 8 امتیاز با یک بازی در دستان به 10 امتیاز بدون افزایش یافت. چقدر باید از این کارمزد کم می شد تا تأخیر ارزشمند باشد؟

گراهام پاتر ماه گذشته گفت: “صاحبان میلیاردر هستند، بنابراین آنها کاملا باهوش هستند.” “باهوش‌تر از من، مطمئناً.” که ممکن است درست باشد، اگرچه رفتار کنجکاو اخیر ایلان ماسک به این معنی است که این زمان مناسبی برای فرضیات هوشمندی میلیاردر نیست.

اما بیایید فرض کنیم مدیر چلسی درست می‌گوید، بیایید فرض کنیم که بوهلی و بهداد اقبالی، بنیانگذار کلرلیک، باهوش هستند و از یک فرصت جاسوسی کرده‌اند. اما این چی هست؟ چگونه این نوع هزینه ها می تواند برای سرمایه گذاران کلیرلیک (که یکی از آنها PIF عربستان سعودی است، اگرچه هیچ سرمایه گذار منفرد بیش از 5 درصد سهام ندارد) بازدهی ایجاد کند؟

آیا ممکن است جریان جدید درآمدی عظیمی وجود داشته باشد که آزاد شود؟ این امکان وجود دارد، به ویژه زمانی که جیانی اینفانتینو برنامه های خود را برای گسترش جام جهانی باشگاه ها از سال 2025 ادامه می دهد. یک تورنمنت 32 تیمی با حمایت مثلاً عربستان سعودی، می تواند بسیار سودآور باشد. برخی از شکل‌های اصلاح‌شده سوپرلیگ که چلسی دوران آبراموویچ قبل از عقب‌نشینی عجولانه در مواجهه با واکنش هواداران، در آن ثبت‌نام کرد، قابل قبول است، حتی اگر بوهلی تا حد زیادی این ایده را رد کرده باشد.

یا شاید این احساس وجود داشته باشد که لیگ برتر در حال تبدیل شدن به آن سوپر لیگ است – بالاخره ساوتهمپتون و همچنین چلسی بیش از مجموع هر لیگ اصلی دیگری در این زمستان هزینه کردند. اکنون پول نقد را هدر دهید، بازار را متورم کنید، استعدادها را در لیگ برتر متمرکز کنید و به طور موثر اسپانیا، ایتالیا و آلمان را به لیگ های تغذیه کننده کاهش دهید، و مزیت لیگ برتر را در مورد حقوق پخش خارج از کشور افزایش دهید. مطمئناً این یک نتیجه غیرقابل قبول نیست.

یک استادیوم ارتقا یافته ممکن است کمک کند، اما استمفورد بریج که بین یک قبرستان و یک خط راه آهن فشرده شده است، مشکلات منحصر به فردی را ایجاد می کند. می‌توان آن را گسترش داد، اما تنها با هزینه‌های هنگفت و در مدت زمانی که می‌تواند تا پنج سال افزایش یابد. این مدت زمان زیادی برای انتظار سود است.

درست قبل از کریسمس، اقبالی گفت که مالکان جدید «فکر می‌کنند ورزش اروپایی احتمالاً 20 سال از نظر پیچیدگی در جنبه تجاری از ورزش آمریکا عقب‌تر است». شاید دستاوردهایی وجود داشته باشد، اما چلسی اولین باشگاه لیگ برتری نیست که مالکان آن از ورزش ایالات متحده آمده اند. چرا هیچ یک از آنها از این فرصت ها استفاده نکرده اند، حتی زمانی که شرایط اقتصادی جهانی مساعدتر از الان بود؟ با توجه به ایده مشخصی که هر یک از مالکان جدید چلسی پیشنهاد کرده اند، بازی ستاره های شمال و جنوب بوهلی است، شاید بهتر است خیلی هیجان زده نشوید.

و این ما را به یک نکته آشنا برمی گرداند، و آن این است که هیچ چیز بوهلی یا اقبالی تا کنون گفته یا انجام نداده است که نشان می دهد آنها درک درستی از عملکرد واقعی فوتبال دارند. یک بازی تمام ستاره، تماشایی وحشتناک خواهد بود، زیرا بهترین تیم های فوتبال، واحدهای منسجمی هستند که در طول ماه ها به هم وابسته اند، نه چمدان بازیکنان عالی.

اقبالی از اهمیت داده ها صحبت کرده و پل وینستانلی را به عنوان سرپرست جذب از برایتون آورده است که فعالیت نقل و انتقالاتی او در سال های اخیر مثال زدنی بوده است. اما آیا هر تحلیلی می تواند پیش بینی کند که آیا میخایلو مودریک، دیوید داترو فوفانا و نونی مادوکه یک خط رو به جلو متعادل هستند؟ وقتی آن‌ها این‌قدر بی‌تجربه هستند، با این همه شتاب، اصلاً می‌توان گفت؟

آیا فلسفه منسجمی پشت این هزینه ها فراتر از جوان بودن بازیکنان وجود دارد؟ (و این برای آکادمی چلسی که موفقیت آمیز تلقی می شد چه معنایی دارد؟) اگر برنامه دقیقی وجود داشته باشد، چگونه می توان تلاش ناگهانی برای جذب سوفیان امرابات از فیورنتینا در روز پایانی پنجره را توضیح داد؟ بازیکنانی که در حال حاضر در باشگاه حضور دارند چه می‌شود؟ آیا موارد مربوط به ولگردی و قانونی تابستان قبلاً نوشته شده است؟ و در حالی که قراردادهای طولانی از ارزش دارایی ها محافظت می کند، به این معنی است که چلسی دارای بدهی های قابل توجهی است – و اگر برنامه این است که لیگ برتر را به موقعیت انحصاری سوق دهد، آنها از ارزش چه کسی محافظت می کنند؟ در حال حاضر باشگاه های لیگ برتری مجبور به پرداخت یارانه برای خروج بازیکنان هستند.

اساساً دو احتمال وجود دارد. یا فوتبال در شرف تغییر است به گونه ای که هیچ کس دیگری پیش بینی نکرده است، یا بوهلی و کلیرلیک اشتباهی بسیار پرهزینه مرتکب شده اند.