آیا کمبود تخم‌مرغ پایان برانچ را نشان می‌دهد؟ به خاطر جوجه ها امیدوارم | اما بدینگتون

منصبحانه تمام شد؟ امیدوارم اینطور باشد – مثل چای بعد از ظهر، این یک وعده غذایی احمقانه است که دو غذای کاملاً خوب را خراب می کند. سپس صف می‌کشد، آن همه خمیر مایه که کام نرم شما را می‌کشد، و دریبل‌های هولاندیزی که به طرز وحشتناکی یاد آور بچه پوست است. هیچ‌کدام از اینها مردم را متوقف نکرده است، اما شاید کمبود تخم‌مرغ متوقف شود.

خشکسالی تخم مرغ در بریتانیا هرگز به اندازه ماکارونی همه گیر نرسید، اما جیره بندی تا ماه نوامبر گسترده بود و عرضه به طور کامل بهبود نیافته است. ایالات متحده اکنون در چنگال کمبود شدید است، با 60 درصد افزایش قیمت نسبت به سال گذشته، گزارش شده است که 12 تخم مرغ به 18 دلار رسیده است.

چرا؟ آنفولانزای پرندگان، البته، به معنای کشتار عظیم گله های تجاری بوده است. اما کشاورزان می گویند که افزایش هزینه ها به همان اندازه یا بیشتر مقصر هستند – انرژی و خوراک (به گفته اتحادیه ملی کشاورزان، هزینه مواد خام از سال 2019 تا 90 درصد افزایش یافته است). خرده فروشان عمده تمایلی به پرداخت قیمت پایدار به کشاورزان برای کالاهای خود ندارند – افزایش قیمت خرده فروشی در آنچه کشاورزان دریافت می کنند منعکس نمی شود – به این معنی که بسیاری از آنها به این نتیجه رسیده اند که تولید تخم مرغ از نظر اقتصادی مقرون به صرفه نیست.

من به کمبود تخم مرغ امید دارم و آنها فراتر از غیرقانونی کردن هلندیز هستند. نکته جدی این است که شگفت‌انگیز خواهد بود اگر به ما اجازه دهند با واقعیت تولید تخم‌مرغ فشرده روبرو شویم و حتی آن را به چالش بکشیم. آیا این یک طعمه و تغییر است: تحریک برانچ برای رفاه مرغ؟ بله متاسفم. اما بد است و مهم است: قفس‌های «غنی‌شده» (که طبق RSPCA به هر پرنده بیش از یک ورق A4 فضایی نمی‌دهد) همچنان قانونی هستند و پرندگان را از رفتارهای طبیعی خراشیدن، بال زدن و غبار زدن خود محروم می‌کند. پرندگانی که در انبار پرورش می یابند، استخوان هایشان را می شکنند که در حال حرکت در اطراف هستند، زیرا آنها خیلی سنگین پرورش یافته اند (86٪ از آنها، طبق کتاب هنری منس چگونه به حیوانات عشق بورزیم). سپس، صرف نظر از سیستم پرورش، میلیاردها جوجه نر کشته می شوند، زیرا هیچ فایده ای برای آنها وجود ندارد.

قرار نیست مرغ ها در تمام طول سال تخم تولید کنند. در کتاب قریب‌الوقوع توو دانوویچ، مرغ‌دار و روزنامه‌نگار آمریکایی Under the Henfluence، او توضیح می دهد که از نظر تاریخی، “تخم مرغ زمستانی” یک کالای لوکس کمیاب بود، چهار یا پنج برابر گران تر از تابستان. اکنون، روشنایی مصنوعی لایه‌ها را سازنده نگه می‌دارد و به ما تخم‌ها را می‌دهد. تولیدکنندگان بریتانیا به طور متوسط ​​مرغ های خود را به مدت 72 هفته نگه می دارند. اگر تعجب می‌کنید، آنها را به باغی پر از آفتاب نمی‌فرستند تا بقیه روزهای خود را زیر درختان بچرخانند.

غذای ارزان هزینه های غیرقابل قبولی بالایی دارد. آیا این به اندازه مرگ کودکان در اثر کپک و سوء تغذیه بد است؟ البته که نه. میلیون‌ها نفر – به‌ویژه اکنون – تجمل انتخاب را ندارند و هیچ‌کسی که برای تغذیه خود و عزیزانش تلاش می‌کند نباید به این چیزها فکر کند. مشکل ساختاری است: سیستم ما غیرانسانی است و در انتظار فاجعه است. فاجعه ای که ممکن است قبلا اتفاق افتاده باشد. حداقل، تولید فشرده در گسترش سویه فاجعه‌بار آنفلوانزای پرندگان مؤثر بوده است.

امید احمقانه‌تر من این است که با نزدیک‌تر شدن به آخرالزمان، مرغ‌دارانی مثل من تبدیل به بارون‌هایی شوند که در روایت‌های آخرالزمان قرار دارند. تصور می‌کنم در محوطه‌ای به شدت محافظت‌شده نشسته‌ام، شنل پردار به تن کرده‌ام و در حال نوازش پکین می‌کنم، و دعاکنندگانی را دریافت می‌کنم که امیدوارند دارایی‌های ارزشمند خود (بنزین، جواهرات، ترمه) را با یک تخم مرغ گرانبها مبادله کنند. در نهایت، دختران من نگه‌داری خود را به دست می‌آوردند و تخم مرغ‌ها درخشش خود را پس می‌گرفتند. تصور کنید اگر تخم مرغی مانند ترافل کمیاب و مجلل باشد چگونه به آن احترام می گذارید: تصور کنید که چقدر متفاوت به موجودی که آن را تولید کرده است نگاه می کنید؟

تنها مشکل: مرغ های من تخمگذار نیستند. آنها جوان هستند، زمستان است و من آنها را برای زیبایی شناسی انتخاب کردم (آنها شبیه بیوه های قاتل عصر طلایی هالیوود هستند)، نه بهره وری. در بهار، در بهترین حالت ممکن است یک یا دو تخم مرغ در روز – بین شش تخم مرغ – را مدیریت کنند. از آنجایی که تخم‌های آنها تنها تخم‌مرغی است که اکنون می‌خورم، هر کدام یک معجزه کوچک و منبع جشن هستند. من با آن خوب هستم. من آنها را برای تخم‌مرغ نگه نمی‌دارم، اما چون خنده‌دار، دوست‌داشتنی و لذت‌بخش هستند. آنها شخصیت و ترجیحاتی دارند. اینطوری میدونم که همه مرغها لایق بهتری هستند.