اشتراک گذاری داده ها در سطوح ایالتی و محلی به منابع بیشتری نیاز دارد

جاشوا شرفشتاین، معاون دانشکده جانز هاپکینز بلومبرگ و وزیر سابق وزارت بهداشت مریلند از سال 2011 تا 2014، در ابتدای دوره ریاست خود در مریلند گفت، نیم یا دو سوم بیمارستان ها برای اشتراک گذاری داده ها به هم متصل بودند و داده ها اغلب فقط اطلاعاتی را برای بررسی های بالینی، مانند اینکه آیا بیمار در بیمارستان دیگری تحت سی تی اسکن قرار گرفته است یا خیر.

شرفشتاین خاطرنشان کرد: «رهبران آن سیستم آمدند و گفتند، ما این را به عنوان یک برنامه بالینی تصور می کنیم، اما نمی بینیم که پول از کجا می تواند برای ساخت آن برای کل ایالت تامین شود.

شرفشتاین و شرکای او به رهبران اولتیماتوم دادند – او و تیمش با کمک فرماندار سیستم های بیمارستانی را وارد می کردند، بودجه از طریق Medicaid یا راه های دیگر تامین می شد و قانونی امضا می شد که رهبران را به عنوان ایالت تعیین می کند. تبادل اطلاعات سلامت

به نوبه خود، رهبران باید اندازه هیئت مدیره خود را دو برابر کنند و اعضای عمومی را به آن اضافه کنند، ماده‌ای را در آیین‌نامه اضافه کنند که بیان می‌کند وزیر بهداشت می‌تواند هیئت مدیره را در صورتی که به نفع ساکنان مریلند نباشد حذف کند. و این خدمات یک ابزار بهداشت عمومی نامیده می شود، نه فقط یک برنامه بالینی.

شرفشتاین گفت: «این واقعاً یک معامله بین ما و تبادل اطلاعات سلامت (HIE) بود.

اتصال داده های کارآمد در شهرستان لس آنجلس، به ویژه در طول همه گیری COVID-19 چالش برانگیزتر بوده است.

باربارا فرر، مدیر بخش بهداشت عمومی شهرستان لس آنجلس، گفت: چهار نیاز اساسی برای داده ها برای تجزیه و تحلیل آنچه در طول کووید در شهرستانی که بیش از 10 میلیون نفر در آن زندگی می کنند وجود دارد: 1) چه کسی بیمار می شود و ما کجا هستیم. شیوع بیماری بر اساس بخش و جغرافیا؟ 3) مداخلات، واکسن ها و مواردی از این دست چقدر خوب کار می کنند؟ 3) مداخلات ما، تیم‌های بهداشت از راه دور و سیار چه تفاوت‌هایی داشتند؟ 4) کارگران و ساکنان به چه چیزی نیاز دارند و به چه چیزی فکر می کنند؟

“من فکر می کنم جایی که ما بدترین کار را انجام می دهیم در آخرین حوزه است، تقریباً انگار اهمیتی نمی دهیم، اما به آن اهمیت می دهیم. اما وقتی می شنوید که مردم درباره داده ها صحبت می کنند، حتی همه ما، در مورد قابلیت همکاری صحبت خواهیم کرد. در مورد مجموعه داده‌هایی که داریم صحبت کنید. اما داده‌هایی که ما واقعاً به آن‌ها نیاز داریم تا در جوامع خود به افراد مورد اعتماد تبدیل شویم، داده‌هایی است در مورد اینکه مردم چه احساسی دارند و چه چیزی را که فکر می‌کنند به آن نیاز دارند، و چگونه می‌توانیم مفید باشیم؟» فرر بیان کرد.

آنتونی ایتون، معاون ارشد برنامه‌ها و مشارکت‌ها در مؤسسه موقوفه کالیفرنیا، می‌گوید زمانی که او به عنوان افسر بهداشت شهرستان آلامدا خدمت می‌کرد، ثبت‌کننده تمام تولدها و مرگ‌ها بود، که به او اجازه داد رویکرد متمرکزتری در استفاده از داده‌ها برای سلامت جامعه داشته باشد.

“هر گواهی فوت به شما می گوید که یک نفر از چه چیزی مرده است، نژاد، قومیت، محل زندگی آنها و سن آنها. بنابراین ما می توانیم در واقع داستانی از مرگ در شهرستان آلامدا درباره نحوه وقوع آن ترسیم کنیم. ما نقشه هایی را در سطح سرشماری منتشر کردیم که نشان می دهد. ایتون می‌گوید که چقدر می‌توان انتظار داشت که زندگی کند.

با این حال، ایتون و تیمش داده‌های مشخص‌تری می‌خواستند، اما سیستم‌های بیمارستانی از به اشتراک گذاشتن آن‌ها به دلیل عدم اعتماد به بهداشت عمومی از داده‌ها خودداری کردند.

ایتون گفت: «این به نوعی نشان دهنده اهرم کمی برای سلامت عمومی بود.

کلودیا ویلیامز، مدیر عامل سابق Manifest MedEx و مشاور ارشد یکباره فناوری بهداشت و نوآوری برای ابتکار پزشکی دقیق پرزیدنت اوباما، می‌گوید یکی از مولفه‌های حیاتی برای بهبود نتایج سلامت، دسترسی به داده‌های قابل شناسایی و شناسایی شخصی است که در صلاحیت عمومی نیست. سلامتی.

ویلیامز گفت: «ما هرگز نمی‌توانیم به اهداف بزرگ‌تر خود در بهبود سلامت دست یابیم، مگر اینکه دسترسی به داده‌هایی وجود داشته باشد که به ما امکان می‌دهد قبل از وقوع چیزها بینشی داشته باشیم.

همه اعضای پانل موافق بودند که تغییر در اکوسیستم داده های سلامت در سراسر ایالت ها به نفع سلامت عمومی ضروری است، اما منابع بیشتری برای اطمینان از اینکه قابلیت همکاری داده ها به واقعیت تبدیل می شود مورد نیاز است.

فرر گفت: «این کار بدون منابع نمی تواند اتفاق بیفتد و باید در یک دوره زمانی طولانی ادامه یابد. ما به بودجه بلندمدت مالی در سطح فدرال، ایالتی و محلی نیاز داریم. ما باید پول داشته باشیم.»

ایتون می گوید: “ما یک سیستم مراقبت بهداشتی ملی نداریم، ما یک سیستم مراقبت های بهداشتی فدرال داریم. بنابراین ما یک فدراسیون متشکل از 50 ایالت داریم. و این به نوعی توزیع نسبی قدرت، توانایی تصمیم گیری تبدیل شده است. دولت نمی تواند تصمیماتی بگیرد که فدرال رزرو باید از آنها پیروی کند و این مشکل ساز است. بنابراین، رهبری برای این امر باید در سطح ایالتی باشد.”

شرفشتاین نیاز به اولویت‌بندی نتایج بهداشت عمومی را مطرح می‌کند، زیرا این فقط در مورد مواجهه با بیمار نیست، بلکه توانمندسازی افرادی است که می‌توانند با جوامع خود کار کنند. وی بر نیاز به تغییر محیط هایی که باعث سلامتی بد می شود تاکید کرد.

ویلیامز گفت: «ایالت‌ها باید زیرساخت داده‌ای بسازند که نه تنها برای سلامت عمومی، بلکه توسط تحقیقات بالینی نیز قابل استفاده باشد». “این یک کالای عمومی است. ما باید روی آن به عنوان یک کالای عمومی سرمایه گذاری کنیم. ما باید همه اهرم های سیاستی خود را هماهنگ کنیم و سلامت عمومی باید از آن بهره مند شود.”