بازگشت گاتلند: آیا دنباله می تواند با فیلم اصلی پرفروش برابری کند؟ | تیم اتحادیه راگبی ولز

پنوشیدنی هایت را کم کن، آن پیانو را ببند و سرت را به سمت در سالن بچسبان. بازگشت وارن گتلند با تماشای او در راه اندازی شش ملت، فکر کردید که آیا او واقعاً هرگز آنجا را ترک کرده است. به نظر می رسد که او به نقش قبلی خود به عنوان سرمربی ولز بازگشته است، گویی که روی صندلی مورد علاقه خود در بار نشسته است. اما پس از آن او برای اولین بار آنقدر در بازی ولز تأثیر گذاشت که کار هنوز هم مانند آن است که برای او ساخته شده است. بازیکنان مورد اعتماد او کمی بزرگتر هستند، جوان ترها را به خوبی نمی شناسد، اما در غیر این صورت در طول سه سالی که او دور بود، مکان آنقدر تغییر نکرده است.

قرار بود. وین پیواک قول داده بود که ولز را مجبور کند سبک کاملاً جدیدی راگبی بازی کند. اینطوری نشد هرچه بیشتر ادامه می داد، آنها بیشتر می باختند، و هر چه بیشتر می باختند، آشکارتر بود که این گتلند بود که راگبی ولز را در دهه گذشته با هم برگزار کرده بود. هرج و مرج کنونی در WRU برای مردی که مدت زمان زیادی را در آنجا صرف بازی کرده است، چیز جدیدی نیست. شما می توانید مطمئن باشید که او با آن به همان روشی که همیشه انجام می داد، با بستن آن و تمرکز بر ساختن سخت ترین و سخت ترین تیمی که می تواند در زمانی که در اختیار دارد، برخورد خواهد کرد.

که طولانی نیست، اما پس از آن او نیازی به آن ندارد. زمانی که گتلند در سال 2008 شروع کرد، 85 روز تا اولین بازی ولز فرصت داشت، در خارج از خانه مقابل تیمی از انگلیس که به تازگی به عنوان نایب قهرمان جام جهانی رسیده بود. یک دهه بعد، او اولین مسابقه را به عنوان بازی مورد علاقه خود با عنوان Six Nations انتخاب کرد. ولز در آن زمان در رده دهم جهان قرار داشت، 20 سال بود که در Twickenham پیروز نشده بود و در نیمه دوم 10 امتیاز عقب بود.

گاتلند به یاد می آورد که شان ادواردز، که نقشی در RFU را رد کرده بود تا شغل مربی دفاعی ولز را برعهده بگیرد، طوری به او خیره شده بود که انگار از خود می پرسید: “چرا به گتس اجازه دادم از من صحبت کند که به اینجا بیایم؟” سپس ولز شروع به بازی کرد و در نهایت با نتیجه 26 بر 19 پیروز شد. شش هفته بعد، آنها قهرمان گرند اسلم شدند.

این بار گاتلند 61 روز وقت داشته است. باز هم او تیم ولزی را برعهده می گیرد که در مسابقات قهرمانی پنجم شد، درست مانند آنها در سال 2007، تیمی که در رده بندی جهانی به خوبی پایین است، این بار نهم است، و آخرین مربی آن پس از شکست تحقیرآمیز مقابل یک تیم از کار کنار گذاشته شد. تیمی که ولزی ها انتظار شکست دادن آنها را داشتند. و می‌توانید مطمئن باشید که تفکر گاتلند در حال حاضر تقریباً شبیه به چیزی است که زمانی گفته بود که زمانی که WRU برای اولین بار به او این کار را در سال 2008 پیشنهاد داد. باید برای رسیدن به نتیجه تلاش کرد.» بزرگترین تفاوت ممکن است این بار باشد که او از آن مطمئن است.

در آن چند هفته اول حضور در تیم، گاتلند با وضع اصولی که راگبی ولز را برای دهه آینده شکل می‌داد، آنها را تغییر داد. او همچنین واحد مربیگری را با ادواردز، رابین مک براید، راب هاولی و نیل جنکینز تشکیل داد. جنکینز هنوز آنجاست، هاولی هم می بود اگر WRU به گتلند اجازه می داد او را برگرداند. و اگر دیگران ادامه داده باشند، او در مایک فورشاو، مردی دارد که بیش از اندکی ادوارد در او وجود دارد. گاتلند گفت: «ما با افرادی از ویگان که سابقه حضور در لیگ راگبی را دارند، کمی تاریخ داریم.

آنها سخت تر از پیواک روی بازیکنان کار خواهند کرد. گاتلند می‌گوید: «نکته مهم بازیکنان ولز این است که هرگز از شما در مورد میزان سختی کارشان سؤال نمی‌کنند. “اگر از آنها بخواهید که از یک دیوار آجری عبور کنند، سوال آنها این است: “وقتی به طرف دیگر رسیدیم از ما می‌خواهید چه کار کنیم؟” این یک فرمول ساده است. هر چه تندرست تر باشید، شکست دادن شما سخت تر است، و هر چه شکست دادن سخت تر باشد، اعتماد به نفس بیشتری پیدا می کنید. در سال 2008، گاتلند گفت که تصور می‌کرد در تمرین برخی از بازیکنان را «شکست». او به آنها گفت: “بیشتر.” «بیشتر به ما بده. فکر می کنید انگلیس اینقدر سخت کار می کند؟ البته که نه. هیچ کس نیست. پس بیشتر به ما بده.»

آن انتخاب تیم اول، مانند این، به مصلحت بود. گاتلند وقت زیادی برای فکر کردن به این موضوع نداشت، بنابراین مردان باتجربه زیادی را انتخاب کرد. تیم او شامل پنج بازیکنی بود که بیش از 50 بازی ملی انجام داده بودند، و نفر ششم، مارتین ویلیامز، که او را متقاعد کرد که بازنشسته شود. و پانزدهم ابتدایی او برای اولین تست در برابر انگلیس، 13 بازیکن از Ospreys را در خود داشت، که فصل قبل قهرمان لیگ شده بودند. این اولین باری بود که ولز تیمی را انتخاب می کرد که بازیکنان اصلی آن تعداد زیادی از یک باشگاه داشت. اگر برای ایجاد روحیه تیمی وقت ندارید، آن را قرض بگیرید.

او این بار ترفند مشابهی را انجام داده است. تیم او برای بازی با ایرلند ترکیبی از دست‌های قدیمی است، از جمله زوجی که احتمالاً تصور می‌کردند قبلاً آخرین تست‌های خود را انجام داده‌اند، اما او معتقد است می‌تواند روی آن‌ها حساب کند و بازیکنان با فرمی مناسب. باز هم ترکیب‌های کلیدی با هم برای اوسپری بازی می‌کنند، که پنج پیروزی از شش پیروزی اخیر خود کسب کرده است، از جمله یک برد خارج از خانه مقابل لستر و یک دبل مقابل مون پلیه. گاتلند 12 بازیکن خود را در ترکیب روز بازی خود انتخاب کرده است.

سوال بزرگ این است که آیا این روش‌ها به همان خوبی که در سال 2008 برای او انجام شد، کار می‌کنند، یا این بازیکنان فقط کمی دراز هستند یا این تیم ایرلند کمی بیش از حد خوب هستند.