تحقیقات استرالیایی نشان می‌دهد اتوبوس‌های بیشتر در مناطق محروم بهتر از پروژه‌های جدید حمل‌ونقل پول می‌گیرند | حمل و نقل

محققان دریافته‌اند که افزایش تعداد مسیرهای اتوبوس محلی در حومه‌های محروم می‌تواند بازدهی بهتری را در سرمایه‌گذاری مالیات دهندگان «با حاشیه قابل‌توجه» نسبت به پروژه‌هایی مانند حلقه راه‌آهن حومه ملبورن فراهم کند.

طبق مقاله محققان دانشگاه سیدنی و دانشگاه ملبورن، دولت های ایالتی استرالیا به احتمال زیاد میلیاردها دلار برای پروژه های زیرساختی بزرگ مانند بزرگراه ها و خطوط راه آهن جدید نسبت به پروژه های کوچکتر هزینه می کنند، زیرا صرفه جویی در زمان آنها راحت تر است. برای تعیین کمیت، که جذب حمایت سیاسی را آسان تر می کند.

اما دولت‌ها در محاسبه کامل منافع مالی پروژه‌های حمل‌ونقل عمومی کوچکتر در حومه‌های شهری فقیرتر، مانند جرم کمتر، افزایش اشتغال، نتایج بهتر سلامت و بهبود شمول اجتماعی، ناکام هستند.

برنامه ریزان حمل و نقل مدت هاست که ارتباط بین تحرک و شمول اجتماعی را در نظر گرفته اند. آنها بر فرمولی تکیه می کنند که ارزش پولی سفرهای حمل و نقل عمومی را برای جامعه بر اساس درآمد خانوار، وضعیت شغلی، حمایت اجتماعی، مشارکت در اجتماع مانند کتابخانه یا رویدادهای ورزشی و فعالیت های سیاسی محاسبه می کند.

تحقیق جدید این فرمول را با افزودن معیاری برای محله ها – و اینکه ساکنان در معرض خطر طرد اجتماعی هستند – بر اساس داده هایی از جمله: نسبت ساکنان 15 ساله یا بالاتر بدون تحصیلات دانشگاهی یا مدرسه ای یا مهارت های انگلیسی، تقویت می کند. خانواده های تک والدی؛ خانوارهای بدون خودرو؛ و تعداد افراد محلی که به عنوان کارگر، اپراتور ماشین آلات یا کارگران خدماتی به کار گرفته می شوند.

افرادی که از نظر اجتماعی طرد شده‌اند معمولاً در معرض خطر بالاتری از بیکاری، داشتن سلامت روانی و جسمی ضعیف‌تر، کمتر در ارتباط اجتماعی قرار دارند و برخی از آنها بیشتر در معرض جرم و جنایت و سوء مصرف مواد قرار می‌گیرند – که هزینه‌های متعاقبی برای اقتصاد گسترده‌تر دارد. گفت.

فرمول به روز شده شواهد بهتری به دولت ها می دهد تا پروژه های حمل و نقل عمومی کمتر پر زرق و برق و کم حمایتی را که معمولا نادیده گرفته می شوند یا لغو می شوند و در نهایت باعث بهبود شمول اجتماعی می شوند، تامین کنند.

نویسنده اصلی، جان استنلی، استاد کمکی حمل و نقل پایدار و شمول اجتماعی در دانشگاه سیدنی است که زمانی ریاست انجمن اتوبوس ویکتوریا را بر عهده داشت – گروهی که بخشی از هزینه انجام تحقیقات او را بر عهده داشت. او گفت از آنجایی که تمام حمل و نقل عمومی در استرالیا با ضرر کار می کند، نشان دادن هر جریان مثبت یک پروژه راه مهمی برای کمک به دولت ها در تصمیم گیری برای تامین مالی است.

استنلی گفت که در حومه‌های جدید در حاشیه شهری شهرهای بزرگ استرالیا، فرمول او نشان می‌دهد که سرویس‌های اتوبوس محلی تنها به حمل هشت یا نه مسافر در ساعت نیاز دارند تا مزایای اجتماعی آن بیشتر از هزینه‌های مالی اجرای اتوبوس باشد.

به سختی می توانید دولتی را پیدا کنید که سرویس اتوبوس را قطع نکند، چه رسد به اینکه یک اتوبوس جدید را با هشت یا نه مسافر در ساعت راه اندازی کند.» در شهرهای منطقه، او تخمین می زند که فقط شش مسافر در ساعت اتوبوس بیش از هزینه آن است.

فرمول استنلی ارزش اجتماعی هر سفر حمل و نقل عمومی را 22.75 دلار برای فردی که در یک خانواده با درآمد متوسط ​​زندگی می کند محاسبه می کند. برای خانواری با نصف درآمد متوسط، ارزش اجتماعی سفر تقریباً دو برابر می شود و به بیش از 45 دلار می رسد. برای شخصی از خانواده ای با درآمد دو برابر متوسط، ارزش اجتماعی یک سفر حمل و نقل عمومی کمی بیش از 10 دلار است.

استنلی می‌گوید در حالی که مزایای پروژه‌های ترانزیت در سطح شهر را نادیده نمی‌گیرد، باید کارهای بیشتری انجام شود تا زمینه بازی برای جوامع کمتر مرکزی انجام شود.

«حمل و نقل جمعی به معنای سوار کردن افراد بر روی صندلی است، اما حمل و نقل اجتماعی فقط مربوط به افراد ادغام‌کننده روی صندلی‌ها نیست، بلکه به این موضوع می‌پردازد که چه کسانی روی صندلی‌ها می‌نشینند، و اینکه چقدر می‌توان زندگی آن‌ها را از طریق بهبود تحرک اجتماعی و شمولیت تغییر داد.»

استنلی فرمول خود را در زمینه برخی از شهرهای استرالیا تحقیق کرده است. او دریافت که بدون در نظر گرفتن ارزش کامل گنجاندن اجتماعی، راه آهن پاراماتای ​​سیدنی به عنوان یک «فیل سفید» روی هم قرار می گیرد. او همچنین یک مورد تجاری مناسب برای یک طرح فرضی برای دو برابر کردن تعداد اتوبوس ها در غرب سیدنی پیدا کرد.

در ملبورن، برنامه ریزان بخشی از فرمول به روز شده استنلی را در هنگام ساختن حلقه بلندپروازانه راه آهن حومه ای گنجانده بودند. اما استنلی استدلال می‌کرد که اگر دولت‌ها از این فرمول برای ارزیابی همه گزینه‌های حمل‌ونقل برای شهر استفاده کنند، متوجه می‌شوند که تأمین مالی مسیرهای اتوبوس و تراموا محلی استفاده بهتری از پول خواهد بود.

او گفت: «پروژه‌های حاشیه‌ای با اختلاف قابل‌توجهی نسبت به حلقه راه‌آهن حومه‌ای بازدهی بهتری به شما خواهند داد.

استنلی اضافه کرد که در حالی که ساخت جاده‌ها در بین دولت‌ها محبوب بود تا ساکنان بتوانند سریع‌تر سفر کنند، چنین ذهنیتی «شهر را گسترش می‌دهد» و «مردم را تشویق می‌کند بیشتر به سفر بروند نه بیشتر محلی»، و مزایای کمتری برای شمول اجتماعی فراهم می‌کند.