آخرین شکایت نشان می دهد که آسیب های مغزی عاملی در همه سطوح راگبی است | ضربه مغزی در ورزش

مندو هفته از انتشار نامه‌های ادعایی در آخرین دور شکایت حقوقی علیه راگبی جهانی، اتحادیه فوتبال راگبی و اتحادیه راگبی ولز می‌گذرد. در اینجا در آبان نیوز، مصاحبه ای را با یکی از مدعیان، الکس ابی 48 ساله انجام دادیم، که در سال 2015، 12 سال پس از پایان دوران راگبی باشگاهی که در آن دچار ضربه مغزی شده بود، به احتمال زیاد CTE تشخیص داده شد. ابی یکی از 55 بازیکن آماتور سابق درگیر در این پرونده است. این گروه بسیار کوچکتر از 225 متخصص سابق است که در اولین شکایتی که در سال 2020 گزارش دادیم، شرکت داشتند، اما، برای مقامات، ممکن است آسیب بیشتری به همراه داشته باشد.

این 225 نفر عمدتاً مردانی هستند که در سال‌های پس از حرفه‌ای شدن بازی، راگبی باشگاهی در سطح بالایی بازی کردند، دورانی که حجم کار حرفه‌ای داشتند، اما نگرش‌های آماتوری، روش‌های مربیگری منسوخ و اغلب اوقات غافل بودند. مراقبت پزشکی. با این حال، 55 نفر گروه متنوع تری هستند. این شامل مردانی است که قبل از اینکه بازی در سال 1995 حرفه ای شود، راگبی باشگاهی بازی می کردند، زنانی که اخیراً در راگبی بین المللی بازی می کردند، اما هنوز هم قبل از این که نسخه آنها از این ورزش حرفه ای بود، بازیکنان جوان سابق که هرگز به سطح بزرگسالان فارغ التحصیل نشدند، و همچنین خانواده. یک بازیکن فوت شده که با تشخیص CTE پس از مرگ تشخیص داده شد.

شرایط گروه اول به این معنی بود که می‌توانستید از آرزوی اینکه مشکل تا حد زیادی محدود به گروهی از افرادی بود که در مکان و زمان خاصی بازی می‌کردند، خلاص شوید. با این حال، گروه 55 نفره از تمام سطوح این ورزش گرفته شده است. مشارکت آنها به این معنی است که مشکل فقط برای افرادی که در حال بازی در تلویزیون می بینید نیست. درست به باشگاه راگبی محلی شما رسیده است. در واقع افرادی هستند که در دفاع کار می کنند که مجبور شده اند خود را از این پرونده کنار بگذارند، زیرا معلوم شد که با برخی از مدعیان و علیه آنها بازی تفریحی داشته اند. این شکایت نه تنها بر صدها بازیکن حرفه ای بلکه صدها هزار بازیکن آماتور تأثیر می گذارد.

بازی در حال حاضر پژمرده است. اعداد پخش کاهش یافته است. آخرین داده‌های اسپورت انگلیس نشان می‌دهد که تعداد بزرگسالانی که بازی می‌کنند هر سال از اوج 681700 نفر در سال 2017 به 294400 نفر در سال 2021 کاهش یافته است. مجموعه بعدی ارقام اما RFU همچنین در گزارش سالانه اخیر خود پذیرفت که این کاهش بخشی از «روندی است که قبل از همه‌گیری شاهد آن بودیم». مجموعه ای از ابتکارات را در تلاش برای معکوس کردن آن راه اندازی کرده است. چیزی که نمی تواند، و شاید نمی تواند کمیت کند، تأثیری است که این موارد قانونی، و افزایش آگاهی در مورد خطرات آسیب مغزی، بر مشارکت داشته است.

“تهدید وجودی” برای این ورزش در نحوه درک مردم از آن است، در اینکه آیا بازیکنان آخر هفته هنوز معتقدند که خطرات آن ارزش آن را دارد یا خیر، و والدین مطمئن هستند که این ورزش برای فرزندانشان بی خطر است.

همه اینها بخشی از پس‌زمینه تصمیم اخیر شورای RFU برای کاهش ارتفاع تکل تا سطح کمر در سراسر بازی اجتماعی بود. جلسات توجیهی وجود داشت که شورا در حال بررسی انجام این تغییر در پایان آذرماه بود و خود تصمیم در 16 ژانویه اتخاذ شد، اما در اطلاعیه مطبوعاتی در 19 ژانویه اعلام شد. بعداً در همان روز اخبار مربوط به شکایت جدید منتشر شد. خواه این تصادفی بود یا نه، نتیجه این بود که عناوین روز بعد مربوط به سهل انگاری RFU در قصور در محافظت از سهم خود از آن 55 بازیکن نبود، بلکه این بود که اکنون چه می‌کرد تا بازی را ایمن‌تر کند.

که نتیجه معکوس داد. تصمیم یک طرفه برای کاهش ارتفاع تکل تا سطح کمر یک گام اشتباه در جهت درست بود. RFU نتوانست شواهد کافی برای متقاعد کردن افراد متاثر از این تغییر که بهترین راه برای ایمن‌تر کردن بازی است، ارائه کند. هشت روز بعد اعتراف کرد که عجله در اعلام بدون مشورت اشتباه بوده است. RFU اکنون موافقت کرده است که “یک سری از انجمن ها و کارگاه های آموزشی را با بازیکنان، مربیان، مسئولان مسابقات و داوطلبان برای توضیح و توسعه جزئیات تغییرات قوانین داخلی آغاز کند.” اگر در ابتدا چیزی مشابه را اعلام می کرد، از تبلیغات بد زیادی در امان می ماند.

زیرا ورزش باید تغییر کند. من در سال‌هایی که درباره این موضوع گزارش می‌دهم، بسیاری از این مصاحبه‌ها را با الکس ابی، مایکل لیپمن، آلیکس پاپهام، استیو تامپسون، دن اسکاربرو، پل پوک و دیگران انجام داده‌ام تا به هر چیز دیگری اعتقاد داشته باشم.

مانند بسیاری از بقیه، ابی به طرز وحشتناکی در مورد اینکه چگونه راگبی را به خاطر همه چیزهایی که به او می دهد دوست دارد، و همچنین چگونه از آن به دلیل آنچه در طول مسیر طول کشید متنفر است صحبت کرد. او مربی واجد شرایطی است و هنوز از آنها می پرسند که آیا می خواهد دوباره در آن سمت شرکت کند یا خیر. پاسخ وحشیانه “من نمی توانم خودم را تحمل کنم زیرا نمی خواهم کسی این را داشته باشد.” اگر این برخوردهای مداوم باشد که این مشکلات را ایجاد می کند، من نمی توانم راگبی را مربی کنم. خیلی دوست دارم، این یک بازی عالی است، چیزهای زیادی به من داده است، اگر بازی نمی‌کردم آدم دیگری بودم، مثل خودم مقاوم نبودم و نمی‌کردم. دوستانی را که دوست دارم، اما نمی‌توانم آن را کنار بگذارم.» این همان معضلی است که همه کسانی که عاشق بازی و تماشای بازی هستند با آن روبرو هستند.