رویاها و پشیمانی ها به فلسفه مربیگری استیو بورثویک دامن می زنند | استیو بورثویک

سیدر سال 1995 در مدرسه Grammar Hutton روز عرب‌ها برگزار شد و بچه‌ها شغل‌هایی را که می‌خواهند هنگام ترک یادداشت می‌کنند. استیو بورثویک به یاد می آورد: “من نوشتم: “من می خواهم یک راگبی حرفه ای باشم و می خواهم برای انگلیس بازی کنم.” من انتظار این واکنش فوق‌العاده ناپسند را داشتم، مانند: «تو قرار نیست یک راگبی‌باز حرفه‌ای شوی» و به افتخار مشاور حرفه‌ای، او به من نگاه کرد و گفت: «می‌خواهی راگبی‌باز حرفه‌ای شوی؟ خوب، پس بهتر است یاد بگیرید که چگونه “حرفه ای” را تلفظ کنید.”

خاطره او را می خنداند. با گوش دادن به صحبت های بورثویک این حس را پیدا می کنید که او هنوز نمی تواند باور کند که چقدر خوش شانس است که در راگبی آزمایشی شرکت کرده است. او خود را به عنوان بچه کوچکی توصیف می کند که برای بازی های پنج ملت دقیقاً کنار صفحه تلویزیون می نشست و به یاد می آورد که وقتی بازیکنان سرودهای ملی را می خواندند، موهای پشت گردنش چگونه بلند می شدند.

به محض اینکه او به اندازه کافی بزرگ شد، به تنهایی در ورزشگاه بود و “هدف های مضحک” را روی دستگاه قایقرانی تعیین می کرد. او نمی‌دانست چه می‌کند، اما به خودش می‌گفت که اگر به آنها نرسد، هرگز برای انگلیس بازی نمی‌کند.

در سال 2000، Borthwick آن را ساخت. کلایو وودوارد او را برای تور تابستانی انگلستان در آفریقای جنوبی فراخواند. بورثویک 20 ساله بود، برای یک قفل لاغر بود، و تنها 18 ماه راگبی باشگاهی برای باث پشت سر داشت، اما تمام صحبت ها در مورد این بود که او چقدر در بازی خود سخت کار می کرد و اینکه او یک شانس خوب بود. او اولین بازی خود را یک سال بعد در برابر فرانسه در شش ملت انجام داد. انگلیس در آن روزها چیز زیادی را از دست نداد و تمام هفت تست اولی که او در آن بازی کرد برنده شد.

اما او همیشه در حاشیه بود و در سپتامبر 2003، وودوارد او را از فهرست جام جهانی کنار گذاشت. بورثویک آنقدر آسیب دیده بود که حتی فینال و پیروزی انگلیس را تماشا نکرد.

بورثویک با غرور در مورد نحوه انجام دوران حرفه‌ای خود در انگلیس صحبت می‌کند، اما با تأسف فراوان. تا سال 2007 او یکی از اعضای ارشد تیمی بود که تا فینال جام جهانی مبارزه کرد، اما به سختی شروع کرد و در هیچ یک از مسابقات دور حذفی بازی نکرد. در پایان، او از اینکه نتوانسته بود در مسابقات تاثیرگذار باشد، ناامید شد.

زمانی که هم تیمی قدیمی‌اش مارتین جانسون به عنوان سرمربی تیمش را بر عهده گرفت و او را کاپیتان کرد، بورثویک فرصت دیگری برای نشان دادن نشان خود پیدا کرد، اما تیمی بداخلاق بود و سال‌های سختی برای انگلیس بود. آنها 11 تست را در 20 آزمایش از دست دادند که در میان آنها ترسناک بود. بورثویک همیشه می‌گفت که هرگز مطبوعات را نمی‌خواند، اما دوستان و خانواده‌اش این کار را کردند و انتقادها متوجه او شد. به خصوص زمانی که تیم او پس از شکست 32-6 مقابل نیوزلند به عنوان “بی مغز” توصیف شد. Borthwick مدرک کارشناسی ارشد دارد و قدردان این برچسب نیست. خودش را داخل سر خودش حبس کرد. دیلن هارتلی به یاد می آورد: «به عنوان کاپیتان، استیو خشن و بی ارتباط بود.»

بورثویک زخمی دائمی روی پل بینی خود داشت. به نظر می رسید در هر بازی که انجام می داد، باز می شد و شروع به خونریزی می کرد. به گفته هارتلی، بازیکنان حتی نام مستعار او را به مصدومیت داده اند. هارتلی نوشت: «زخم روی پل بینی هنوز به عنوان Borthers شناخته می شود.

در سال 2010، زانوی بورثویک رفت. لوئیس مودی هدایت تیم را برعهده گرفت و در آن تابستان تیم را به تساوی یک نفره در استرالیا رساند. و همین بود. کورتنی لاوز در حال عبور بود، و جانسون نه تنها کاپیتانی را از بورثویک گرفت، بلکه او را رها کرد. بورثویک در ماه عسل بود که خبر رسید. حتی جانسون هم می دانست که این اشتباه است. او بعداً گفت: “من همیشه معتقدم که مردم باید آنچه را که لیاقتشان را دارند به دست آورند، اما در مورد استیو، او این کار را نکرد.”

بورثویک گفت که می‌خواست برای جام جهانی 2011 به تیم بازگردد، اما هرگز تست دیگری انجام نداد. همه این تجربیات بد رویکرد بورثویک به مربیگری را شکل داده است. او می‌گوید: “من این افتخار را داشتم که 57 بار برای انگلیس بازی کنم، افتخار بزرگی را داشتم که 21 بار کاپیتان آنها باشم، اما به زمان زیادی به گذشته نگاه می‌کنم و از بسیاری از کارهایی که انجام ندادم پشیمان هستم.” “خیلی چیزها هست که ای کاش جور دیگری انجام می دادم، خیلی چیزها می خواهم مطمئن شوم که این بچه های جوان بهتر عمل می کنند.”

این ادی جونز بود که بورثویک را وارد مربیگری کرد. زمانی که او به عنوان مدیر راگبی در ساراسنز انتخاب شد، او را دنبال کرد تا کاپیتانش شود. جونز احساس کرد که به یک “طلسم” در زمین نیاز دارد و در بورثویک مستقر شد. «همه گزارش‌ها حاکی از آن بود که استیو جدا از اینکه بسیار باهوش بود، وفادار و فداکار بود. گفته می شد که شخصیت او مثال زدنی است. او از هر بازیکن راگبی که تا به حال دیده بودم سازماندهی شده بود.

وقتی بورثویک با سؤالات زیادی در اولین جلسه خود حاضر شد، استرالیایی متقاعد شد که جونز پرسید: “مگر قرار نیست من مصاحبه را اینجا انجام دهم؟”

سرمربی جدید انگلیس بسیار دقیق است. بورثویک همان ویژگی ها را به کار خود به عنوان دستیار مربی جونز در ژاپن و انگلیس آورد. جونز نوشت: “هیچ کس بهتر از استیو در مورد جزئیات کار وجود ندارد، او ساعت ها به ساعت روی لپ تاپ خود خمیده بود.”

بورثویک به خود زبان آفریکانس را یاد داد تا بتواند تماس‌های گروه اسپرینگ‌باکس را در زمانی که انگلستان در تور بود، درک کند. اما او هنوز مقداری از آن شدت قدیمی را حمل می کرد. او می‌توانست با مطبوعات که از آن‌ها رنجیده بود تک‌واژه رفتار کند و مانند جونز می‌توانست نسبت به بازیکنانش نابخشوده باشد.

این در سال 2016، زمانی که بورثویک در برنامه مربیان نخبگان ورزشی بریتانیا بود، تغییر کرد. از او پرسیده شد که آیا می‌خواهد کسی مانند بازیکنانش، بچه‌هایش را مربی کند. او متوجه شد که از این پاسخ خوشش نمی آید. او اکنون می‌گوید: «من عمیقاً به بازیکنانم اهمیت می‌دهم و می‌خواهم به آنها کمک کنم تا تجربه‌ای باورنکردنی در نمایندگی کشورشان داشته باشند.»

شما می توانید این را از زبان مردانی که زیر نظر او بازی کردند، برای انگلیس و شیرهای بریتانیا و ایرلندی بشنوید. هارتلی می گوید: «احتمالا بهترین مربی ای است که با او کار کرده ام. روری بست می گوید: «من نمی توانستم به اندازه کافی درباره او صحبت کنم. شان اوبراین نوشت: “یکی از بهترین مربیان مهاجمی که زیر نظر او کار کرده ام.”

بورثویک مرد خوبی است. او مجبور شد با این ایده کنار بیاید که به همان اندازه که تلاش کرد، هرگز بهترین نتیجه را در راگبی آزمایشی به دست نیاورد. احساس می‌کنید که او کار مربیگری انگلیس را – که از شنبه آینده در مقابل اسکاتلند در Twickenham در شش ملت 2023 آغاز می‌شود – به‌عنوان فرصتی برای تلاش دوباره می‌بیند تا به این نسل از بازیکنان کمک کند تا به روش‌هایی موفق شوند که هرگز انجام نداده است.