هانت پس از یک فاجعه مالیاتی محافظه‌کاران، صدراعظم شد. تاریخ نشان می دهد که او محکوم به فناست | فیلیپ اینمن

جیارمی هانت مسیری را برای محافظه کاران تعیین کرده است که مطمئناً حزب را در انتخابات بعدی شکست خواهد داد. صدراعظم، با تقلید از دو تن از سلف خود، می تواند در 18 ماه آینده به غیر از اهداف دوگانه خود، یعنی نظارت بر کاهش تورم و بازگرداندن اعتماد به امور مالی عمومی بریتانیا، کاری انجام دهد و حتی کمتر به آن دست یابد.

حس «زوال گرایی» که او روز جمعه گفت بهبود بریتانیا را تضعیف می کند، تحت نظارت او و بازی در دستان حزب کارگر بیشتر خواهد شد، نه کمتر. حرف به جای عمل برای او امری عادی خواهد بود، زیرا کاهش کسری بودجه سالانه او را از بودجه مورد نیاز برای افزایش هزینه های عمومی محروم می کند. جناح راست حزب او نیز از مداخله او برای حل مشکلاتی که به نظر آنها باید به بازار سپرده شود، باز می دارد.

اگر هانت بخواهد بداند که چگونه ممکن است این اتفاق بیفتد، بهتر است تجربیات دو نفر از پیشینیان خود را در شماره 11 مطالعه کند که خود را در یک رابطه مشابه یافتند – روی جنکینز و کن کلارک.

جنکینز که در ادامه SDP را تأسیس کرد و رئیس یوروکرات بریتانیا شد، هنگامی که در پایان سال 1967 به عنوان صدراعظم حزب کارگر به دست گرفت، جام مسموم به او تحویل داده شد. .

دولت محافظه‌کار قبلی الک داگلاس هوم دست به اقدامی برای کاهش مالیات زده بود که تورم را به شدت افزایش داده بود. صدراعظم او، رجینالد مادلینگ، در بودجه سال 1963 خود وعده “بسط بدون تورم” را داده بود، اما نقدینگی اضافی توسط مشاغل و خانوارها برای خرید کالاهای وارداتی استفاده شد و تراز تجاری را با کسری مواجه کرد. تورم از 0.8 درصد در جولای 1963 به 5.6 درصد در آوریل 1965 رسید.

جنکینز شروع به ایجاد تعادل در کتاب‌ها کرد و نخست‌وزیر خود، هارولد ویلسون را متقاعد کرد که حزب کارگر چاره‌ای ندارد اگر بخواهد احترام سرمایه‌گذاران بین‌المللی را به دست آورد و اقتصاد را به حرکت درآورد. به قیمت ویلسون، دوره ای از ریاضت از طریق محدودیت دستمزد و محدودیت در مخارج دولتی بر بحث عمومی حاکم شد و بخش بزرگی از مردم رای دهنده را به آغوش محافظه کاران تد هیث در سال 1970 سوق داد.

کتاب‌های تاریخ نشان می‌دهند که هیث وضعیت مالی خوبی را که جنکینز برایش به جا گذاشته بود، زمانی که او دست به یک ولگردی و قانونی شکنی دیگر برای کاهش مالیات زد، خراب کرد. تنها چند سال بعد با فاجعه به پایان رسید – وضعیتی که حزب کارگر پس از به دست گرفتن قدرت در سال 1974 در تلاش برای از بین بردن آن باقی ماند.

باید گفت که گوردون براون زمانی که وارث مالیه عمومی بسیار بهبود یافته ای شد که توسط کلارک، وزیر کشور محافظه کار سابق که با ایفای نقش اصلی در سقوط مارگارت تاچر، شهرت خود را به دلیل سرسختی تضعیف کرده بود، به ارث برد از این سابقه تاریخی اجتناب کرد. .

کلارک در سال 1993 و در پی خروج تحقیرآمیز بریتانیا از مکانیسم نرخ ارز در سال قبل، صدراعظم شد. آن اپیزود، دقیقاً مانند کاهش ارزش سال 1967، شهرت دولت را برای مدیریت صحیح اقتصادی از بین برد. اما، کلارک، مانند جنکینز، با افزایش مالیات و کاهش هزینه‌ها برای متعادل کردن حساب‌ها، به بازیابی موقعیت از دست رفته کمک کرد.

او می‌توانست در کسب پیروزی محافظه‌کاران موفق شود، اگر حزب درگیر اتهامات شلوغی و انشعاب وحشتناک بر سر عضویت بریتانیا در اتحادیه اروپا نبود. کلارک چهار سال تجمل را داشت تا اوضاع را تغییر دهد و تا سال 1996 بیکاری در حال کاهش بود، دستمزدها در حال افزایش بود و بازار املاک که در سال 1989 سقوط کرده بود، شروع به نشان دادن نشانه های حیات کرد.

جنکینز و کلارک از نظر صدراعظم جدید، کار درستی انجام دادند. آنها ممکن است سرمایه گذاری عمومی را کاهش داده و با این کار پتانسیل اقتصاد را برای رشد تضعیف کرده باشند. با این حال، آنها در چگونگی تثبیت مالیه عمومی پس از فجایع اقتصادی، که در هر دو مورد توسط دولت های قبلی محافظه کار طراحی شده بود، دقیق بودند.

هانت خود را در موقعیتی مشابه کلارک می بیند، اما محدود به دو سالی است که زمان حضور جنکینز در شماره 11 را گیوتین کرد.

باز هم این یک دولت بی پروا محافظه کار بوده است که صدراعظم را به گوشه ای وادار کرده است. به نظر می‌رسید که سخنرانی‌های صدراعظم لیز تراس، کواسی کوارتنگ، تقریباً از سخنرانی مودلینگ بریده و چسبانده شده باشد.

کوارتنگ گفت که تسریع رشد با استفاده از کاهش مالیات هیچ تاثیری بر تورم یا شهرت بریتانیا به عنوان پناهگاه امن برای پول نقد خارجی نخواهد داشت. این کار برای هر دو انجام شد، و به نحوی که برای گروهی از رای‌دهندگان بالقوه محافظه‌کار – خریدارانی که برای اولین‌بار آن‌ها را خریداری می‌کردند، مخرب‌تر هم بود. بخشی از مارپیچ تورمی که اکنون از نظر هزینه‌های بالاتر وام مسکن با آن مواجه هستند، در شاخص رسمی قیمت‌های مصرف‌کننده (CPI) – که در حال حاضر تورم سالانه 10.5 درصد را نشان می‌دهد – که هزینه‌های مسکن را حذف می‌کند، مشخص نشده است.

افزایش اضافی در نرخ‌های بهره طی سال گذشته، که پیش‌بینی می‌شود در هفته جاری و با تشکیل جلسه بانک مرکزی انگلیس در روز پنج‌شنبه ادامه یابد، عمدتاً به دلیل افتضاح Truss-Kwarteng است و حدود 3000 پوند به میانگین پرداخت‌های سالانه اضافه می‌کند. صاحب خانه که نیاز به تامین مالی وام مسکن خود دارد.

از آنجایی که هانت همچنین توسط حزب خود مجبور می شود با پرستاران و معلمان بیش از حد دستمزد بازی کند، هزینه ها را برای همه چیز از زندان گرفته تا مراقبت های اجتماعی محدود می کند، سوالات مربوط به جریمه مالیاتی رئیس حزب را منحرف می کند و انتقاد دائمی از طرفداران ناراضی بوریس جانسون را منحرف می کند. غاز قبلا پخته شده است. مانند کلارک و جنکینز، او نمی تواند به حزب خود کمک کند تا از شکست جلوگیری کند.