دیدگاه گاردین در مورد ریاضت محافظه‌کاران: بازگشت یک سیاست غیرمحبوب | سرمقاله

اسir راد استوارت یک محافظه کار است که در سال 2019 از بوریس جانسون حمایت کرد. بنابراین شنیدن این خواننده 78 ساله در پاسخ به سوالی درباره اعتصابات اخیر کارکنان NHS بر سر پرداخت دستمزد، تعجب آور بود که این هفته به اسکای نیوز گفت که او در خدمت پرستاران است. طرف محافظه کاران نیست. «من شخصاً برای مدت طولانی محافظه‌کار بوده‌ام، اما فکر می‌کنم این دولت باید اکنون کناره‌گیری کند و به حزب کارگر این کار را انجام دهد. زیرا این برای پرستاران دلخراش است. در تمام سال‌های زندگی‌ام در این کشور، هرگز آن را به این بدی ندیده‌ام.»

نظرسنجی نشان می دهد که این یک احساس عمومی است. کشور در آشفتگی است و همه به جز وزیران می توانند آن را ببینند. گفتن چنین چیزی «زوالگرایانه» نیست. دولت بخش اعظم مسئولیتی را بر عهده می‌گیرد که قطارها، کلاس‌های درس باز یا اورژانس کار نمی‌کنند. کارمندان بخش دولتی از اینکه دستمزدهایشان از هزینه های زندگی کمتر شده است خسته شده اند. آنها کاملاً حق دارند که احساس ناراحتی کنند. اختلافات صنعتی بخش خصوصی به طور معقولی حل و فصل می شود – با جوایز دستمزد بیشتر از بخش دولتی. با این حال، به نظر نمی رسد که دولت در مورد حل و فصل اختلافات صنعتی نگران باشد.

سقوط بخش دولتی یک انتخاب سیاستی بود. در دهه قبل از شیوع کووید و به نام پول سالم، صدراعظم محافظه کار هزینه های عمومی سالانه را به نسبت تولید ناخالص داخلی از 46 درصد به 39 درصد کاهش دادند. ریاضت اقتصادی کشور را در زمان شیوع بیماری همه گیر آماده نکرد. آثار این امر هنوز احساس می شود. مرگ و میرهای هفتگی به بالاترین حد در دو سال گذشته رسیده است و پزشکان هشدار می دهند که انتظارهای “خطرناک” برای درمان اضطراری صدها نفر را می کشد.

جرمی هانت، صدراعظم، روز جمعه نمی خواست درباره گذشته صحبت کند. او که یک دهه وزیر کابینه بود، می خواست بر آینده دور تمرکز کند، نه شکست های امروزی. آقای هانت به جای توضیح اینکه چگونه وزرا برای جلوگیری از کاهش درآمد واقعی و افزایش بیکاری کار می کنند، خود را به عنوان یک “برادر فناوری” معرفی کرد که آماده است تا “بریتانیا را به دره سیلیکون بعدی جهان” با طرحی “که توسط برگزیت ممکن شده است” تبدیل کند. “. این شراب قدیمی در بطری های جدید است. این ایده که اقتصاد بریتانیا یک داستان موفقیت کارآفرینی در مقایسه با اقتصادهای اسکلروتیک اروپایی است، یک افسانه بنیانگذار برکسیتر بوده است که سخنرانی آقای هانت با ایده یک نابغه بریتانیایی برای نوآوری تطبیق داده شده است.

طرح آقای هانت برای رشد کارساز نخواهد بود زیرا بر “محدودیت در هزینه ها” متکی است. برای شواهد کافی است به هشدار این هفته کیت بینگهام، تزار سابق واکسن‌ها نگاه کنید، مبنی بر اینکه امیدهای بریتانیا برای تبدیل شدن به یک ابرقدرت علمی با فشارهای خزانه‌داری بر سر یارانه‌های تحقیقاتی از بین رفته است. با این حال، نسبت بدهی عمومی بریتانیا کمتر از بسیاری از کشورهای G7 است. با وجود اینکه ایالات متحده، اتحادیه اروپا و چین از دولت برای ایجاد فناوری سبز استفاده می کنند، دولت هزینه نخواهد کرد. اد میلیبند از حزب کارگر حق دارد استدلال کند که بریتانیا به یک سیاست صنعتی مناسب و عزمی برای قرار دادن حقوق کارگران در قلب آن نیاز دارد.

در دو سال آینده، 100 میلیارد پوند از هزینه‌های دولت کاهش می‌یابد – پولی که باید برای تعمیر خدمات عمومی و نجات جان و معیشت مصرف شود. بریتانیا به یک اقتصاد متعادل نیاز دارد – اقتصادی که هم بیکاری و هم تورم را مدیریت کند – نه یک بودجه متعادل. با این حال، آقای هانت می‌خواهد یکی از موضوعات کلیدی در انتخابات بعدی، نحوه بستن کسری بودجه باشد. انتخابی که او می‌خواهد حزب کارگر با آن روبرو شود یا کاهش هزینه‌ها مانند محافظه‌کاران است. یا افزایش مالیات و خطر حملات محافظه‌کاران بر سر توزیع مجدد. یا کاهش سرعت کاهش، که می تواند به عنوان ولخرجی در نظر گرفته شود. اما در شرایط سخت، حزب کارگر می تواند شرایط بحث سیاسی را دیکته کند – همانطور که حمایت سر راد نشان می دهد. مخالفان باید استدلال را شکل دهند تا در سمت راست آن باقی بمانند.