بیدار شو، داووس… رهبران جهانی برای حل مشکلات جهان باید محلی فکر کنند | کندی اودیده

آدر مجمع جهانی اقتصاد در داووس هفته گذشته، مدیران عامل شرکت ها، رهبران جهانی و خیرین گرد هم آمدند تا در مورد گام هایی برای حل بزرگترین مشکلات جهانی ما بحث کنند. در حالی که این رهبران به دنبال راه‌حل‌هایی برای تغییر آب و هوا و گرسنگی جهان بودند، من در کنیا در خانه بودم و مستقیماً با سازمان‌های اجتماعی که برخی از پاسخ‌ها را دارند کار می‌کردم.

افرادی که در داووس متمرکز شده اند ممکن است در مورد موفقیت سازمان هایی مانند Fundación Paraguaya که با خانواده ها برای کمک به پایان دادن به فقر کار می کند یا Maono Africa که به آموزش زنان و دختران در کنیا می پردازد، نشنیده باشند. این دیدگاه‌های بدیع و انتقادی، که کلید پیشرفت را در خود دارند، وجود نداشتند، زیرا بومی‌سازی در دستور کار داووس نبود.

رهبران مردمی مانند من می‌دانند که «مشکلات بزرگ» جهان تنها زمانی قابل حل هستند که از منظر محلی با آن‌ها برخورد کنیم – با این حال سازمان‌های مبتنی بر جامعه به شدت کمبود بودجه دارند و نیاز به حمایت دارند. اگر WEF می خواهد شاهد تغییر واقعی باشد، باید کار رهبران جامعه را در مرکز خود قرار دهد و حاضران باید مایل باشند که بودجه و قدرت تصمیم گیری را مستقیماً به افرادی که این کار حیاتی را رهبری می کنند، منتقل کنند.

سازمان من، امید درخشان برای جوامع (Shofco)، در هماهنگی با اتحاد جهانی برای جوامع (GAC) و شبکه ای از سرمایه گذاران، در حال بررسی راه هایی برای تغییر این پویایی قدرت و آوردن دیدگاه های محلی به خط مقدم گفتگوها در مورد توسعه جهانی است.

در سال 2021، ما میزبان اولین انجمن جوامع جهانی (WCF) در نوع خود بودیم که برای پاسخگویی بیشتر و توسعه رهبران محلی فشار آورد. این انجمن از اولین حضورم در داووس الهام گرفته شد. امسال، ما یک نقشه راه تهیه کرده‌ایم که موانع بومی‌سازی و راه‌حل‌های دستیابی به آن را شناسایی می‌کند، تا از سرمایه‌گذاران در تلاش‌هایشان برای انجام تعهداتشان حمایت کنیم و اطمینان حاصل کنیم که جوامع می‌توانند منابع بسیار مورد نیاز را دریافت کنند.

وقتی از رهبران جامعه می‌پرسیم که برای ایجاد تغییرات محلی به چه چیزی نیاز دارند، خواسته‌هایشان روشن است. آنها نیازی به مشاوره در مورد چگونگی حل فقر، آموزش زنان و دختران یا رسیدگی به بحران آب و هوا به صورت محلی ندارند. آنها به اعتماد، قدرت تصمیم گیری واقعی و بودجه نیاز دارند تا به طور موثر در کار خود رهبری کنند.

اگر کسانی که در داووس هستند می خواهند تغییرات واقعی و پایدار ایجاد کنند، از اینجا باید شروع کنند.

اول، کمک کنندگان بزرگ و سیاست گذاران باید یاد بگیرند که اعتماد کنند. رهبران محلی پویایی های فرهنگی، سیاسی و اجتماعی را درک می کنند که بر میزان موفقیت برنامه ها و رویکردها تأثیر می گذارد. ما نمی‌توانیم انتظار داشته باشیم که شرکت‌کنندگان در WEF یا هر کنفرانس دیگری بدانند چه چیزی برای هر جامعه‌ای در جهان مفید است – به همین دلیل است که آنها باید یاد بگیرند که به رهبران محلی اعتماد کنند و راه‌حل‌هایی را که می‌دانند کارساز هستند، مورد اعتماد قرار دهند و سرمایه‌گذاری کنند.

دوم، رهبران باید مایل به تغییر قدرت باشند. تغییر قدرت فقط آخرین روند در بشردوستی نیست. پویایی قدرت در توسعه بین المللی همیشه رهبران جامعه را در معرض آسیب قرار داده است و ما باید مایل به تغییر آنها باشیم. انتقال تصمیم‌گیری به جوامع به رهبران این امکان را می‌دهد تا راه‌حل‌هایی ایجاد کنند که نیازهای محلی را برآورده کند، و برای نسل بعدی کار خواهد کرد، نه فقط برای پنج سال آینده. هیچ راه حل یکسانی وجود ندارد – هر جامعه ای متفاوت است، و ما باید به رهبران محلی این قدرت را بدهیم که راه حل های منحصر به فردی را پیدا کرده و ارائه دهند.

سوم، تأمین کنندگان مالی باید انعطاف پذیر باشند و موانعی را که بر سر راه پیشرفت قرار دارند، برطرف کنند. برای بشردوستی بزرگ، این به معنای دور شدن از تأمین مالی پروژه‌های کوتاه‌مدت و تک موضوعی است که سازمان‌های محلی را مجبور می‌کند به جای رسیدگی به مشکلات سیستمی بلندمدت که با آن‌ها مواجه می‌شوند، روی یک چیز خاص تمرکز کنند. سرمایه‌گذاری‌ها باید بلندمدت و انعطاف‌پذیر باشند و به سازمان‌ها اجازه دهند تا به طور استراتژیک برای آینده برنامه‌ریزی کنند و به نیازهای دائمی در حال تغییر در محل واکنش نشان دهند.

ساده لوحانه نیست که فکر کنیم جامعه جهانی می تواند با اهداف والایی که WEF برای دستیابی به آن تعیین می کند مقابله کند. در واقع، ما باید هدف بالایی داشته باشیم. اما تغییر واقعی بدون گوش دادن به رهبران محلی حاصل نخواهد شد. از طریق تعهد جمعی به تأمین مالی و اعتماد به سازمان‌های محلی، همایش‌های جهانی مانند آنچه در داووس برگزار می‌شود، می‌تواند به یک کاتالیزور اصلی برای تغییر تبدیل شود.