چهارصد سال و … چند سال دیگر؟ چرا طول عمر بیشتر یک چالش نادرست است | سالخورده

در طول 180 سال گذشته، زندگی در انگلستان تغییر قابل توجهی را پشت سر گذاشته است. مردان و زنان امروزی به طور متوسط ​​دو برابر بیشتر از سال 1841 زندگی می کنند و امید به زندگی از 40.2 سال به 78.6 سال برای مردان و از 42.3 سال به 82.6 سال برای زنان افزایش یافته است. این تغییر در بسیاری از نقاط دیگر جهان نیز منعکس شده است و از طریق واکسیناسیون هایی که در برابر بیماری های دوران کودکی محافظت می کند، بهداشت بسیار بهبود یافته و مجموعه ای از عوامل دیگر به دست آمده است.

اما احتمال ادامه این افزایش تا چه زمانی وجود دارد؟ طول عمر تا پایان قرن چگونه خواهد بود؟ دانشمندان می گویند که بیشتر و بیشتر مردان و زنان احتمالاً تا سنین رسیده زندگی می کنند. یک پیش‌بینی نشان می‌دهد که جمعیت جهانی صد ساله‌ها تا سال 2050 به تقریباً 4 میلیون نفر خواهد رسید – از 95000 نفر در سال 1990. برخی دانشمندان حتی پیشنهاد کرده‌اند که طول عمر برخی از افراد می‌تواند به 150 سال برسد.

اما همانطور که سایر محققان اشاره می کنند، دستیابی به این اهداف دشوار خواهد بود. بله، امید به زندگی در بیشتر قرن بیستم افزایش یافت، اما از آن زمان در بسیاری از کشورهای توسعه یافته متوقف شده و کاهش یافته است – سقوطی که با ورود کووید-19 تشدید شد. در ایالات متحده، امید به زندگی در سال 2020 نسبت به سال قبل 1.5 سال کاهش یافت که بزرگترین کاهش سالانه از زمان جنگ جهانی دوم است، زیرا همه‌گیری، سوء مصرف مواد مخدر، افزایش قتل و بیماری‌های مزمن همگی در کوتاه کردن زندگی آمریکایی‌ها نقش داشته‌اند.

در دنیای پر تعداد و منابع ضعیف، حفظ امید به زندگی دشوار خواهد بود. همچنین احتمالاً شاهد جهش سریع در رکوردهای طول عمر نیستیم. در سال 2016 گروهی به سرپرستی ژنتیک دان ویج در کالج پزشکی آلبرت انیشتین در نیویورک حداکثر سن مرگ گزارش شده را در فرانسه، ژاپن، ایالات متحده و بریتانیا تجزیه و تحلیل کردند و به این نتیجه رسیدند که بقای پس از 125 سالگی بسیار است. بعید.

دکتر ریچارد سیو، مدیر تحقیقات سالمندی در کینگز کالج لندن، خاطرنشان می کند که فردی که رکورد طولانی ترین عمر را در اختیار دارد، ژان کالمان است که در سال 1997 در فرانسه درگذشت 122 سال داشت. او اضافه کرد که نشان می دهد طول عمر به سرعت در حال افزایش است.

به گفته کارشناسان، در هر صورت، صرفاً ردیابی طول عمر یک نکته کلیدی را از دست می دهد. این طول عمر نیست که ما باید دنبال کنیم، بلکه طول عمر است، تعداد سال های اضافی که در زمانی که مستقل هستیم، عاری از بیماری های مزمن و به اندازه کافی ثروتمند هستیم که بتوانیم زندگی رضایت بخشی داشته باشیم.

این نکته توسط پروفسور نیل مابوت در دانشگاه ادینبورگ حمایت می شود. امروزه در بریتانیا حدود 11 میلیون نفر بالای 65 سال زندگی می کنند و این رقم در 10 سال آینده به حدود 13 میلیون نفر خواهد رسید. پس از آن افراد بالای 65 سال حدود یک چهارم جمعیت را تشکیل خواهند داد که تصویری کاملاً متفاوت از تصویری است که تنها چند دهه پیش داشتیم. ما باید اکنون برای آن آماده شویم: طراحی مداخلات – بالینی و مالی – که تضمین کند این افراد نیز به سلامت پیر خواهند شد.

Siow اضافه کرد که یک عامل کلیدی سلامت روان است، نه فقط برای افراد مسن، بلکه برای افراد جوان تر که سن آنها بالا می رود. ما باید به سلامت روانی نگاه کنیم، زیرا اگر افسرده هستیم، ورزش نمی کنیم، اشتباه می خوریم یا زیاد یا خیلی کم می خوریم. ما از لحاظ مالی مولد نخواهیم بود و از آنجا به سراشیبی می رسید. پیری برای این افراد ظلم‌کننده‌تر می‌شود و لازم نیست اینطور باشد.»