دختر روزنامه نگار الجزایری دستگیر شده در شب کریسمس خواستار آزادی او شد | الجزایر

دختر احسان الکادی روزنامه نگار برجسته الجزایری پس از دستگیری وی در نیمه شب شب کریسمس، خواستار آزادی فوری وی از بازداشت در یک زندان بدنام شد.

کادی که از منتقدان دیرینه دولت الجزایر بوده و یکی از بانفوذترین صداهای این کشور شمال آفریقا است، توسط نیروهای امنیتی با لباس شخصی در خانه خود در شهر ساحلی بومردس، در 35 مایلی شرق الجزایر، در روز 24 دستگیر شد. دسامبر و در بازداشت موقت قرار گرفت.

قاضی قرار است روز چهارشنبه به درخواست وکلای او برای آزادی او از بازداشت رسیدگی کند. دختر او، تین حینانه الکادی، خواستار آزادی فوری پدرش شد. او به آبان نیوز گفت: «در این پرونده مطلقاً چیزی وجود ندارد که بتواند بازداشت پیشگیرانه را توجیه کند. او یک جنایتکار خطرناک نیست و نمی تواند فرار کند زیرا [the authorities] قبلا پاسپورتش را ضبط کرده اند.»

این حبس اعتراض سازمان‌های حقوق بشر و رسانه‌ای را برانگیخته است، اما دولت‌های غربی که مایلند روابط با الجزایر را به دلیل ذخایر عظیم انرژی حفظ کنند، تقریباً هیچ علاقه‌ای ندارند.

یکی از نزدیکان کادی که به دلیل ترس از انتقام‌جویی خواست نامش فاش نشود، گفت: «الجزیره در فرونشاندن هرگونه انتقادی بسیار موفق بوده است… ما هیچ حرکت معناداری برای فشار بر رژیم الجزایر در مورد نقض حقوق بشر داخلی‌اش ندیده‌ایم».

دوستان و حامیان روزنامه‌نگار زندانی می‌گویند که از عدم حمایت ناامید شده‌اند، که ناظران می‌گویند تا حدی نتیجه جنگ در اوکراین است.

الجزایر دارای ذخایر عظیم نفت و گاز است که کشورهای جنوب اروپا را تامین می کند و برای اتحادیه اروپا مهمتر از همیشه است زیرا اعضای آن به دنبال جایگزینی برای انرژی روسیه هستند. در ماه ژوئن، نخست وزیر وقت ایتالیا، ماریو دراگی، مجموعه ای از قراردادها را با الجزایر به منظور کاهش اتکای رم به مسکو برای تامین انرژی منعقد کرد.

تحلیلگران می گویند که قیمت های بالای پرداخت شده برای هر دو کالا خزانه های دولت را دوباره پر کرده است و سیاستمداران غیرنظامی و ژنرال های ارتش را که قدرت واقعی را در پشت صحنه در اختیار دارند تشویق می کند تا باور کنند که می توانند هر گونه مخالفتی را با حکومت استبدادی فزاینده خود خریداری کنند.

خالد دراری، نماینده گروه گزارشگران بدون مرز (RSF) در شمال آفریقا، گفت که درگیری در اوکراین به این معناست که الجزایر در موقعیت دیپلماتیک قوی قرار دارد.

وی گفت: «جنگ به این معناست که اروپایی‌ها به شرکای قابل اعتماد نیاز دارند و بنابراین بیش از همه به منافع فوری خود فکر می‌کنند.»

کادی با اتهام انجام یا تحریک اعمالی که احتمالاً امنیت کشور را تضعیف می کند و حداکثر هفت سال زندان محکوم شده است. او هر گونه تخلف را رد می کند.

منتقدان می گویند که قوانین امنیتی جدید الجزایر به صورت مبهم و به گونه ای طراحی شده اند که بهانه ای برای بستن هرگونه مخالفت فراهم کنند. شانزده روزنامه نگار دیگر نیز هفته گذشته به اتهامات مشابه دستگیر شدند.

مقامات همچنین شبکه رادیویی و تجارت روزانه ای را که کادی تأسیس کرده بود، تعطیل کرده اند. هر دو از معدود رسانه های مستقل باقی مانده در الجزایر محسوب می شدند. این کشور در فهرست جهانی آزادی مطبوعات RSF در سال 2022 از بین 180 کشور در رتبه 134 قرار دارد.

کمپین‌ها می‌گویند دستگیری کادی یک کمپین شدید ارعاب و آزار است که مردم و سازمان‌های حامی جنبش اصلاحات هیراک را هدف قرار می‌دهد، که در سال 2019 از تظاهرات هفتگی علیه تشکیلات سیاسی مستعمره سابق فرانسه بیرون آمد. اعتراضات، رئیس جمهور 82 ساله وقت، عبدالعزیز بوتفلیقه، را وادار کرد که از نامزدی برای پنجمین دوره قدرت انصراف دهد و استعفا دهد، اما اصلاحات واقعی انجام نشد.

کارمندان این روزنامه و شبکه رادیویی بسته در طوماری آنلاین نوشتند: «تعطیل هر رسانه ای… اقدامی بسیار جدی است. این نقض حقوق دموکراتیک است که قبلاً به شدت آسیب دیده است.»

سرکوب در الجزایر از زمانی که عبدالمجید تبون در انتخابات سال 2019 به قدرت رسید که توسط میلیون ها رای دهنده تحریم شد، تشدید شده است. اکنون 200 یا بیشتر «زندانی عقیده» پشت میله‌های زندان هستند که اکثریت قریب به اتفاق آن به جنبش هیراک مرتبط هستند. فعالان همچنین از ناپدید شدن اجباری اعضای برجسته جنبش اصلاحات خبر داده اند.

در ژوئن 2021، کادی پس از درخواست برای ادغام پیروان همه ایدئولوژی ها، از جمله اسلام گرایان، در جنبش اصلاحات به شش ماه زندان محکوم شد. به همین مناسبت از زندان نجات یافت.

کادی ابتدا در زندان بدنام الحراخ در الجزایر در یک سلول جمعی شلوغ با حدود 60 نفر دیگر، از جمله برخی متهم به قتل و سایر جنایات خشونت آمیز نگهداری می شد، سپس به یک سلول مشترک کوچکتر منتقل شد. انتقال به محل اقامت بهتر توسط یک مقام ارشد دلسوز اعطا شد. این زندان به دوران استعمار باز می گردد و گرمایشی ندارد و شب ها برای همه زندانیان بسیار سرد است.

تین حینانه الکادی گفت که پدرش با بازداشت خود از “ارعاب و آزار و اذیت بی نظیر از سوی دولت” متحمل شده است که اوج سال ها تشدید فشار از سوی مقامات علیه هرگونه مخالف بود.

“این یک واکنش شدید است. رژیم منتقدان را مجبور به انتخاب کرده است: ترک یا رفتن به زندان.