به جان یمز به دلیل نژادپرستی کارت آزادی از زندان توسط هیئت FA دریافت شد | فوتبال

Dجان یمز علیرغم اینکه در ۱۲ اتهام رفتار تبعیض آمیز مجرم شناخته شد، اما با این یافته مضحک وحشیانه مبنی بر اینکه “آگاهانه نژادپرست نبوده”، معتقد است که او قربانی واقعی است و باید عذرخواهی کند. برای کسانی که معتقدند ما در فرهنگ قربانی زندگی می کنیم، این افراط منطقی طبیعی اما پوچ است. به راستی، ما در حال گذر از شیشه هستیم.

این هفته، یک هیئت مستقل که برای قضاوت در مورد اتهامات مطرح شده از سوی اتحادیه فوتبال علیه یمس مأمور شده بود، قضاوت مستدل خود را منتشر کرد. آن قضاوت یمز را در حال اجرای تکان‌دهنده‌ترین آهنگ‌های نژادپرستانه تنبل نشان می‌دهد: استفاده از کلمه N، اشاره به یک بازیکن به‌عنوان «کاری‌جو»، توصیف بازیکنان مسلمان به‌عنوان «تروریست» و بسیاری موارد دیگر. علیرغم این کاباره وحشتناک، بیشتر توجهات روی یافته های هیئت متمرکز شده است که با وجود اذعان به اینکه این یک “پرونده بسیار جدی” است که “برای قربانیان و دیگران توهین آمیز، نژادپرستانه و اسلام هراسانه تلقی می شود”. یمز “آگاهانه نژادپرست نبود”. این نتیجه گیری غیرضروری و به طرز خطرناکی در هم ریخته بود و به نظر نمی رسد با یافته های دیگر هیئت توجیه شود.

به نظر می رسد که هیئت، انگیزه را با قصد اشتباه گرفته است. انگیزه ممکن است کاملاً شخصی و ذهنی باشد. قصد می تواند مستقیم یا غیرمستقیم باشد و از شواهد رفتار استنباط شود. در قانون، ما می‌توانیم در قبال عواقب طبیعی اعمالمان مسئول شناخته شویم، حتی اگر بگوییم که آنها ناخواسته بوده‌اند. اگر مشتی به بینی شما بزنم دفاعی نیست که بگویم قصد شکستن بینی شما را نداشتم. هیچ کس یمز را مجبور به اظهار نظر نکرد. او ظاهراً پس از مداخلات به ساخت آنها ادامه داد با بی اعتنایی بی پروا نسبت به تأثیر تبعیض آمیز آشکار سخنانش عمل می کند. به نظر می رسد که این اقدامات نژادپرستانه آگاهانه باشد.

آخرین باری که شنیدید کسی اعتراف کرد که آگاهانه نژادپرست بوده کی بود؟ عملاً، هیأت این سؤال را از یمس پرسیده است (در صورتی که مجبور نبوده است، زیرا به سؤال مسئولیت مربوط نمی شود) و سپس ظاهراً پاسخ او را در تخفیف مجازات وی از حداقل دو سال درخواستی به 18 توهین آمیز در نظر گرفته است. ماه ها (که فقط می تواند افشاگران آینده را دلسرد کند). سوال احمقانه بپرس، جواب احمقانه بگیر.

من میل طبیعی انسان به انگ انگ زدن غیرضروری به افراد را درک می کنم، به ویژه در مواردی که این یک حادثه منفرد است. ما در جامعه‌ای زندگی می‌کنیم که در آن همه ما به یک لغزش از لغو شدن دچار شده‌ایم، و نام بردن از فردی نژادپرست دارای یک انگ اجتماعی بزرگ است. البته درجاتی از انگ اجتماعی ضروری است زیرا نشان دهنده نکوهش اخلاقی جامعه نسبت به رفتار است که ما معمولاً آن را غیرقابل قبول می دانیم. به همین ترتیب، هیچ یک از ما دوست نداریم با تقلیل ما به بدترین اشتباهی که تا به حال مرتکب شده ایم، مورد قضاوت قرار بگیریم. همیشه باید راه هایی برای رستگاری و آشتی وجود داشته باشد. این راه ها بر اساس اعتراف فروتنانه اشتباهات ما ساخته شده اند. این قوانین نانوشته ضروری جامعه را قادر می سازد تا کار کند.

در این زمینه، پذیرش انگیزه ذهنی بدون بررسی الگوهای رفتاری خطرناک است، زیرا کارت آسان «از زندان خارج شوید» را بدون اعتراف به اشتباه ارائه می‌کند. پانل پرونده پیتر بیردزلی در سال 2019 دقیقاً در همان سوراخ خرگوش سقوط کرد. هم یمز و هم بیردزلی در موقعیت‌های اقتدار بودند. در ورزش مربیان تأثیر منحصر به فردی بر نتایج شغلی دارند. با این قدرت بیشتر، مسئولیت بیشتری نیز به همراه دارد. کاری که یمز انجام داد سوء استفاده ظالمانه از قدرت بود. او به جای اعتراف به اشتباهات خود، انکار را دو چندان کرده است. هیئت به طور غیر ضروری به او پناه دادند و پیش بینی می شد که او برای آن دوید.

در این موارد، فدراسیون فوتبال به عنوان بازپرس و دادستان با هیئت مستقل به عنوان قاضی عمل می کند. به نظر می رسد اتحادیه فوتبال انگلیس در حال بررسی درخواست تجدید نظر است. فراتر از آن، ما باید برای آینده درس هایی بیاموزیم. برای اتحادیه فوتبال انگلیس، این به معنای نگاه کردن به چارچوب کلی تحریم‌ها و بررسی فرآیند جذب، انتخاب، آموزش و ارزیابی اعضای میزگرد است. زمان آن است که پانل ها را با خون جدید تازه کنیم.

تا به امروز، 18 ماه طولانی ترین ممنوعیتی است که برای تبعیض صادر شده است. ما باید تمایل بیشتری برای استفاده از قدرت موجود برای صدور ممنوعیت های طولانی تر و مادام العمر ببینیم. از این موارد باید به مقدار کم استفاده کرد و باید یک مقیاس کشویی از تعرفه های مجازات وجود داشته باشد تا منعکس کننده تخلف نسبی باشد. دو سال پیش، وکیلی با سنی مشابه یمز به دلیل تخلفات کمتر از کار اخراج شد. او می تواند امرار معاش کند، اما نه به عنوان وکیل. موارد زیادی وجود ندارد که ممنوعیت مادام العمر را توجیه کند، اما سوء استفاده مداوم یمز از قدرت به طور بالقوه ممکن است چنین موردی باشد

باشگاه‌ها هم باید فکر کنند. مدیر اجرایی آن زمان کرولی و کشیش باشگاه هر دو پرچم قرمز را در رفتار یمز دیدند. کشیش پشیمان شد که زودتر صحبت نکرد. مدیرعامل در آن زمان به بازیکنی که یمس را نژادپرست خطاب کرده بود، به او دستور داد تا پایپ را پایین بیاورد زیرا می‌ترسید که یک هوادار آن را بشنود. این یک تجاوز مفتضحانه از وظیفه است. این یک پرچم قرمز بود و او نتوانست عمل کند. من دوست دارم مطمئن باشم که یمز یک مورد مجزا بود، اما هیچ کس نمی تواند به آن اطمینان داشته باشد. باشگاه ها باید نسبت به علائم هشدار دهنده اولیه حساس باشند و فرهنگ، ارزش ها و رفتار صحیح را تقویت کنند.

در تمام سروصدای یمز، افرادی که در خطر فراموشی هستند، بازیکنان هستند. اینها افراد جوان جاه طلبی هستند که مانند هر کارمند دیگری حق دارند در محل کار با آنها با وقار و احترام اولیه رفتار شود. بازیکنانی که جلو آمدند شجاعت زیادی از خود نشان دادند. برخی افسرده شدند، به مشروبات الکلی روی آوردند یا با اجتناب از کار از قلدری اجتناب کردند. بسیاری از آنها توسط انجمن فوتبالیست های حرفه ای و دیگران حمایت شده اند. از بازیکنان به خاطر شجاعتشان در بیان حقیقت به قدرت تشکر می کنم. فوتبال اکنون باید همان شجاعت را نشان دهد و از این مورد به عنوان انگیزه ای برای تغییر معنادار استفاده کند.

Sanjay Bhandari رئیس Kick It Out است