با شکوفا شدن رسانه های مستقل در کوبا، خبرنگاران با سرکوب مواجه می شوند | کوبا

پدرو سوسا، 24 ساله، از زمان فارغ التحصیلی از دانشکده روزنامه نگاری دانشگاه هاوانا در سال 2021، از خانواده های زندانیان سیاسی عکس گرفته و در مورد کمبود مزمن دارو و سرنگ در سیستم پزشکی در حال فرسودگی کوبا نوشته است.

کار مخاطره آمیزی در جزیره ای بود که مخالفت اندکی را برانگیخت، اما در ماه سپتامبر همه چیز به نتیجه رسید: او توسط امنیت دولتی بازجویی شد و به او گفتند که اگر کار خود را برای رسانه های مستقل ال توک (لمس) انصراف ندهد و ال استورنودو (عطسه) ممکن است با زندان روبرو شود.

او گفت: «سخت بود. من کاری را انجام می‌دادم که دوست داشتم، سعی می‌کردم یک روزنامه‌نگار صادق باشم… پس از آن در افسردگی عمیقی فرو رفتم.»

مقامات کوبا که از بحران عمیق اقتصادی، افزایش مخالفت داخلی و بازگشت روابط پرتنش با واشنگتن غوغا کرده اند، خبرنگاران را سرکوب می کنند.

گزارشگران کوبایی که چند سال پیش به طرز عجیبی تحمل می‌شد، اکنون مرتباً بازداشت می‌شوند، می‌توان تلفن‌ها و لپ‌تاپ‌هایشان را توقیف کرد و اینترنت آنها را قطع کرد. روزنامه‌نگاری مستقل در کوبا – که معمولاً با بودجه خارجی پشتیبانی می‌شود – از سال 2018 شکوفا شد، سالی که دولت انحصار اطلاعات خود را با انتشار اینترنت موبایل نسبتاً بدون سانسور از بین برد.

با نیمی از جمعیت که اکنون آنلاین هستند، خوانندگان وب‌سایت‌هایی مانند ال توک که به خوبی طراحی شده‌اند را انتخاب کرده‌اند که گزارش‌های واقعی را در رسانه‌های دولتی ضعیف ارائه می‌دهند، که به‌شدت سانسور شده و واقعیت‌های رنگ‌آمیزی دارد.

روزنامه‌نگاران جوان با استعداد به رسانه‌های خصوصی جدید مهاجرت کرده‌اند که اکثراً موضعی ضد دولتی دارند و می‌توانند با آزادی بیشتری کار کنند.

آنها مسیری را ایجاد کردند: پوشش اثرات مسمومیت با سرب در کودکان در هاوانا، نظارت مستقل بر نتایج انتخابات و گزارش در مورد تبعید فعالان برجسته – همه تابوها برای رسانه های دولتی.

حقوق های کوچک دولتی نیز قادر به رقابت با بخش خصوصی نبوده است: حداکثر حقوق یک روزنامه نگار در Granma، حزب کمونیست روزانه، معادل 23 دلار در ماه است. ال توکه 200 دلار در ماه پرداخت می کند.

در دسامبر یک قانون جزایی جدید اجرایی شد که بر اساس آن گزارشگران دریافت کننده منابع مالی خارجی تا 10 سال زندان خواهند داشت. عفو بین‌الملل آن را «چشم‌اندازی دلخراش برای روزنامه‌نگاران مستقل» توصیف کرد.

قانون جدید در حالی است که سرکوب در حال افزایش است: به گفته Justicia 11J، یک گروه حقوق بشر محلی، 670 کوبایی پس از اعتراضات گسترده سال گذشته همچنان در زندان هستند.

El Estornudo که فقط از طریق VPN در جزیره قابل دسترسی است، بنیاد ملی ایالات متحده برای دموکراسی را به عنوان یکی از سرمایه گذاران خود فهرست می کند. ال توک گفت که وجوه فدرال ایالات متحده را “غیر مستقیم” به عنوان بخشی از ترکیبی از پول از شرکت ها و بنیادها دریافت کرده است که این وب سایت را پایدار می کند.

خوزه جاسان نیوز، سردبیر ال توک، که در سال 2019 به همراه همسر و فرزندان خردسالش پس از بازداشت چند ساعته در خانه خود در هاوانا به دلیل گزارش‌هایش به فلوریدا مهاجرت کرد، به شدت از مشروعیت منابع مالی این وب‌سایت دفاع کرد و گفت: به ما اجازه می دهد تا پروژه هایی را که رویای آنها را داریم اجرا کنیم.

پدرو سوسا، نویسنده سابق کارکنان، گفت که می‌توانست موضوعات خود و نحوه پوشش دادن آنها را انتخاب کند. او گفت: «ال توکه به دستورات دولت آمریکا پاسخ نمی دهد.

رسانه های تامین مالی مدت هاست که بخشی از ابزار دیپلماتیک واشنگتن بوده است.

در دهه 1960 در کوبا، رادیو سوان، یک برنامه اکشن مخفی سازمان سیا، نه تنها برای تضعیف حمایت از فیدل کاسترو، تلاش کرد تا یک حمله تبلیغاتی انجام دهد، بلکه به عنوان یک پیوند ارتباطی دو برابر شد و در طول تهاجم ناموفق به خلیج خوک ها در سال 1961، پیام های رمزگذاری شده ای را برای شبه نظامیان ارسال کرد. .

یک دهه پیش مشخص شد که دولت ایالات متحده به پیمانکاران پول پرداخت کرده است تا ZunZuneo، یک شبکه اجتماعی ساخته شده بر روی متون، برای سازماندهی “اواباش هوشمند” در جزیره ایجاد کنند. و در طول تظاهرات تاریخی و عمدتاً خودجوش ضد دولتی در این جزیره در سال 2021، ربات‌هایی که از خارج حمایت می‌شوند، هشتگ‌های ضد دولتی را در توییتر ترند کردند.

فولتون آرمسترانگ، تحلیلگر ارشد جامعه اطلاعاتی آمریکا برای آمریکای لاتین از سال 2000 تا 2004، گفت: «بسیاری از روزنامه نگاران به اصطلاح مستقل به طور غیرمستقیم توسط ایالات متحده تامین مالی می شوند. ارتقاء» برنامه های جزیره.

وی افزود: «برنامه های ایالات متحده با استراتژی برد-برد طراحی شده اند. «اگر رسانه‌های اپوزیسیون جای پای خود را پیدا کنند، پیروز می‌شویم و اگر سرکوب حکومت را تحریک کنند، پیروز می‌شویم. این امر دولت را در دوراهی قرار می دهد – اجازه دهد سازماندهی و بودجه پیش برود یا با از بین بردن آن تصویر و اعتبار را به خطر بیندازد.

مقامات کوبا استدلال کرده اند که نحوه برخورد دولت با روزنامه نگاران «هیچ ربطی به نحوه برخورد با آنها در سایر نقاط آمریکای لاتین» ندارد، جایی که خبرنگاران می توانند مورد ضرب و شتم، زندانی و ترور قرار بگیرند، گاهی اوقات با تبانی دولتی.

با این حال، 20 روزنامه نگار که برای ال توکه می نویسند، طی دو سال گذشته به تبعید تحت فشار قرار گرفته اند، در حالی که روزنامه نگاران سایر رسانه ها گزارش می دهند که پس از تحت فشار قرار دادن مالکان توسط امنیت دولتی، از خانه های اجاره ای خصوصی اخراج شده اند.

دکتر خولیو آنتونیو فرناندز که برای ال توکه می نویسد، می گوید: «در کوبا ترس مردم هرگز این نبوده است که شما را بکشند. برنامه ریسک در دانشگاه هاروارد

این در مورد نحوه برخورد شهروندان با یک دولت و حزب همه جا حاضر با تنها یک ایدئولوژی است … این یک نوع رابطه ایجاد می کند که نیمی وابستگی است، نیمی ترس است.

خوزه یاسان نیوز، سردبیر ال توکه، اضافه کرد: “چرا باید شما را بزنند، وقتی می توانند شما را از نظر روانی تبدیل به یک شیطان کنند؟”